Jestem niepodzielny – choć jestem dla wszystkich.
Pragnę nauczyć cię tak kochać i tak przyjmować Miłość: Każdemu dawać pełnię Miłości i przyjmować dar Miłości bez lęku, że ktoś ci go odbierze, umniejszy.
Miłość nie ma żadnych granic i nigdy jej nie zabraknie: ani tej, którą otrzymujesz, ani tej, którą dajesz. Szczodrym sercem dawaj i szczodrym przyjmuj – z hojnością królewską, bo królewski dar otrzymujesz i królewski rozdajesz.

Bądź pewna Mojej miłości, bo to daje pokój i radość i pobudza do szczodrości. I choć krwawić będzie twoje serce Moim bólem, radość i pokój będą w tobie, bo masz Mnie. I dzielić się będziesz Mną i nigdy Mnie nie zabraknie. Nigdy nie zabraknie ci Miłości.

Ja jestem Miłością wszechobecną, wszechogarniającą, nasycającą wszystkich, którzy pragną ją przyjąć i pozwolą ją sobie dać.

? Słowo pouczenia Alicja L

z postu Paweł Paul Szeliga

Szczęść Boże. Chcę również podzielić się moim przeżyciem i złożyć świadectwo. Kiedy zaszłam w ciążę 26 lat temu, byłam bardzo szczęśliwa. W trzecim miesiącu ciąży miałam kontakt z kobietą chorą na różyczkę. Jestem pielęgniarką i wiedziałam, że jest to niebezpieczne dla dziecka. Moja Teściowa farmaceutka namawiała mnie do zrobienia badań, by wykluczyć ewentualne zmiany chorobowe u dziecka. Bała się, że dziecko może urodzić się chore. Kategorycznie nie zgodziłam się. Zapytała „a co jak okaże się, że jest coś nie tak?”. Była nawet trochę na mnie zła… Dla mnie nie było to ważne! Kochałam moje dziecko i ufałam Maryi, ponieważ Ona wielokrotnie w moim życiu przychodziła mi z pomocą. Szczęśliwie doczekałam prawie do końca ciąży. Dwa tygodnie przed porodem dostałam wysokiego ciśnienia i wylądowałam w szpitalu, na obserwacji. Po tygodniu okazało się, że zanika tętno dziecka i musi być natychmiast wykonane cięcie cesarskie. I tak się stało. Podczas operacji wykonywanej w pełnej narkozie, znalazłam się w niebie. Do dziś nie potrafię znaleźć słów, by opisać jak tam jest dobrze. Miłość, błogość, ciepło… Nie chce się wracać. Nie widziałam ani siebie, ani nikogo innego. Widziałam piękne światło i słyszałam głos Boga. Powiedział „nie masz tu co robić, musisz wracać”. Ale mi jest tu tak dobrze, nie chcę wracać – powiedziałam. Usłyszałam „nie masz tu co robić, musisz wracać”. Teraz mówił św. Piotr i jeszcze raz św. Paweł. Nagle obudziłam się i usłyszałam: ma Pani syna. Przeniesiono mnie na salę. Zmęczona, ale szczęśliwa czekałam na dziecko, które miała przynieść pielęgniarka. Zamiast niej przyszła lekarka i bez ogródek przy wszystkich oznajmiła, że mój syn ma podejrzenie choroby neurologicznej, obniżone napięcie mięśniowe, przykurcze. Rozpacz ogromna, ale też nadzieja w Maryi. Po kilku konsultacjach neurologicznych okazało się, że dziecko jest zdrowe, a objawy po trzech miesiącach cofnęły się. Ginekolog, który przeprowadzał cięcie powiedział mi, że to cud. Stwierdził, że to dziecko nie powinno żyć… „Nie miała Pani prawie wcale wód płodowych, a szyja dziecka okręcona była kilka razy pępowiną”. Dziś mój syn jest mądrym, wspaniałym mężczyzną. Ukończył prawo. Wiem, że żyje dzięki Opatrzności Bożej i wstawiennictwie Matuchny Najświętszej. Wiem również, że istnieje Niebo. Nie boję się śmierci, bo ufam…
Z Panem Bogiem.
Iwona.

CZY BYŁEM W NIEBIE?
To było chyba ponad 30 lat temu.Po południu uciąłem sobie drzemkę i zasnąłem na dobre.Przyśnił mi się kolega z którym często rozmawiałem o Panu Bogu,Jezusie, Duchu Świętym.
I w tym śnie on pyta czy chcę zobaczyć jak jest w niebie.Ja mu na to dlaczego nie?
No to zapytał.Lecimy? A ja …lecimy.
I w tym momencie zaczęliśmy się wznosić ku górze. Im wyżej, tym piekniej.Tak szybowaliśmy w wolnym tempie.I tak z sekundy na sekundę było coraz piękniej,coraz jaśniej,coraz cieplej,w sercu radość,łzy wzruszenia.I wtedy tak czułem ,że to było nie takie senne, ale realne, jakby miało miejsce w realnym świecie.Coraz większa radość,ciepło,uniesienie nie do opisania słowami,noramalnie krzyczałem z radości.Bożeeee to jest NIEBO??? Tak to jest niebo usłyszałem w odpowiedzi.TO JA TU CHCĘ ZOSTAĆ!!!
Kolega pyta co robimy,lecimy dalej czy wracamy?
A ja na to: ani mi się śni, ja nie wracam, lecę dalej.
I w tym momencie słysze z oddali głos najpierw taki cichy a potem coraz głośniejszy Paweł !!! Paweł !!! Paweł!!!
Rozpoznałem głos swojej matki,ale za nic nie chciałem wracać.Byłem niezadowolony ,ze mnie woła.
Ten głos był coraz głośniejszy,ciepło,światło,szczęście znikało.Czułem,że mnie ktoś szarpie i krzyczy: Paweł, Paweł, obudź się!!! A tu mamusia mnie szarpie.Przez moment byłem jeszcze w tym śnie i widziałem mój pokój jakby wielki kościół, wysoki, ogromny.
Obudziłem się z płaczem i zły ze słowami: Dlaczego mnie szarpiesz, dlaczego mnie budzisz,ja nie chciałem wracać.Mama przerażona bo myślała,że umarłem.Nie mogłem dojść do siebie.przez moment jeszcze miałem to uczucie szczęścia i ciepła w sercu, które potem topniało i wszystko wróciło do tzw normy.Przez parę godzin nie mogłem z siebie wydusić słowa.Opowiedziałem to kilku osobom, ale nie zareagowały.Ktoś powiedział,żebym tego nie opowiadał bo jeszcze pomyślą,że jestem stuknięty.Wiele mam takich doświadczeń, o którym Wam napiszę,bo już dość milczenia.W następnym świadectwie opowiem Wam o moich spotkaniach z Matką Przenajświętszą i z Janem Pawłem 2. To będzie dopiero. Po tych historiach nigdzie już mnie nie zaproszą na koncert.Ale nie dbam o to bo wiem,że Bóg o Nas zadba. A Wy Kochani moi nie bójcie się,tylko opowiadajcie co Wam się przytrafiło. Nie może tylko łajza rogata (określenia Arka Łodziewskiego) i łachudra rządzić w internecie i na fejsie.
Zdrowy na ciele i umyśle pisze te słowa. Gdyby tak wygladała śmierć to nie ma się czego bać.
Paweł Bączkowski

Piekło istnieje

Świadectwo Księdza Marka Jana Pytko

Moje świadectwo:

To była Wielka Łaska od Boga, Wielki Akt Bożego Miłosierdzia.