Leżałem rozleniwiony na plaży. Patrzyłem w bezchmurne niebo i myślałem czy to nie najwyższy czas żeby pójść trochę popływać. Od ponad roku mieszkałem w Las Palmas. To jak się tu znalazłem to trochę skomplikowana historia. Ale, nie mogłem narzekać. Słonce , plaża i…no i cala ta reszta. I jeszcze mi za to płacą! Taaak, pomyślałem chełpliwie, znaleźć się tu – to było szachowe zagranie na mistrzowskim poziomie. Może Opatrzność trochę pomogła – ale nie za dużo, pomyślałem w swojej zarozumiałości. Las Canteras, mówią, że jedna z najładniejszych plaż świata. No i jest ładna, położona w centrum Las Palmas. Kanaryjczycy na niej po prostu mieszkają, na niej się wychowują, jest w centrum ich codziennego życia. Tak też i mojego. Urodziłem się i wychowałem nad morzem. Nie mogę bez niego żyć. Na Las Canteras przychodziłem prawie codziennie. Ma trzy i pól kilometra długości. Zostawiałem samochód (bo musiałem przejechać przez pól miasta) w centrum handlowym, brałem mały plecak i zasuwałem na drugi koniec. Tam plaża kończyła się takim murem, który był boczną ścianą promenady. W tym murze była taka mała wnęka a w niej malutka figurka Matki Boskiej z Góry Carmen. Więc dochodziłem do tej kapliczki i hiszpańskim zwyczajem całowałem palce i później nimi dotykałem szyby tej kapliczki za którą była figurka. Po czym wracałem z powrotem. Po drodze się gdzieś zatrzymywałem żeby popływać. Co najmniej godzinę. Na plaży było zwykle od sześćdziesięciu do dwustu (niedziele) tysięcy ludzi. To było jak rytuał. Miałem swoich znajomych , których z reguły spotykałem w tym samym miejscu. Niekiedy nie miałem ochoty do rozmów, to się przemykałem. Kurt jednak zawsze mnie wychwycił. Był Niemcem, po trzydziestce. Blondyn i chudy jak patyk. Mieszkał trochę w Niemczech, trochę w Los Angeles i trochę tu. Pisał muzykę do filmów i jarał jakieś zioła, stąd ten szkielet. Kiedyś mnie zapytał – a co ty tak łazisz w tą i z powrotem po tej plaży. Dla zdrowia – mówię, no i żeby dobrze wyglądać. Ale ty nie musisz. Co nie muszę? – zapytuję. No, dobrze wyglądać. A to dlaczego – dopytuję zdziwiony. Bo jesteś księdzem!! A co to ma do rzeczy?? No nie masz potrzeby, bo – kontynuuje, czytałem ostatnio w Sternie, że w Niemczech zrobili ankietę wśród kobiet z kim najchętniej by zdradziły swoich mężów. I dziewięćdziesiąt procent odpowiedziało, że z księdzem!! Polubiłem tego chłopaka, spodobał mi się jego statystyczny stosunek do życia. A gdzie tą ankietę robili – spytałem przezornie bo się wystraszyłem, że może w byłych wschodnich landach. Tylko, zaraz dodałem, my jesteśmy na Kanarach. I zmartwiony rozejrzałem się dookoła. Od momentu kiedy tu przyjechałem, zabrało mi to trochę czasu zanim się do tych widoków przyzwyczaiłem. Ileż ja razy w życiu musiałem wysłuchiwać tych dyskusji na temat celibatu. No cóż, temat jest intrygujący i nie ma co udawać,że wzbudza emocje, chociaż najmniej u księży. Pamiętam jak lata temu kiedy byłem studentem i mieszkałem w Wiedniu, mój szef Padre Mario wysłał mnie na wakacje do Włoch żebym się poduczył trochę języka. Bylem na południu pod Neapolem w jednym z naszych klasztorów. Któregoś wieczora z tamtejszym szefem Padre Angelo zostaliśmy zaproszeni na kolację do jego znajomych. Jak się okazało, znajomi to piękne i atrakcyjne kobiety – mężowie już mniej. Były tez ciekawskie. Zaczęły się nade mną użalać, że taki młody i ładny, i że ten celibat, no i w ogole. I jak ja (to je głównie interesowało), jak ja sobie daję radę z tym wszystkim, to znaczy z tym celibatem? Uszy miały tak wystawione jak radary i patrzyły we mnie z takim napięciem, że im się oczy świeciły. (Chciałem już odpowiedzieć tak jak kiedyś jeden stary i mądry ksiądz jak go zapytali o celibat księży: no cóż, każdy jakoś we własnym zakresie…). Miałem wtedy dwadzieścia siedem lat i gdyby Niewinność miała twarz to by miała moją. Wiec spojrzałem na nie i ich prowokacyjne postawy i powiedziałem: Nie wiem jak inni, ale ja nie mam z tym problemu, mam sposób – walnąłem! Jaki??!! Mamy w Austrii w klasztorze kucharkę – odpowiedziałem – ma na imię Rosa – wygląda jak skrzyżowanie żubra z yeti, jak mnie bierze to idę do kuchni i na nią popatrzę, minutę albo dwie, w zależności od potrzeby.Potem biegnę to kaplicy Bogu za celibat dziękować!!… Wszyscy chcieli jej zdjęcie!!

Mojżesz dostał na Górze od Pana Boga prezent – dla całej ludzkości. Dziesięcioro przykazań. Autorem był osobiście Wszechmogący i on to poukładał. Dziesięć – od pierwszego do dziesiątego. Pierwsze jest pierwsze, drugie jest drugie, trzecie jest trzecie, szóste jest szóste. A my czasami z szóstego robimy pierwsze!! Powiedział mój patron św. Augustyn: jeżeli w twoim życiu Pan Bóg jest na pierwszym miejscu – wszystko jest na swoim miejscu.

I teraz tak chodząc po Las Canteras wspominałem tamte czasy i Rose i bardzo mi jej brakowało. Właściwie to powinni nam płacić jakieś dodatki za pracę w ciężkich warunkach – pomyślałem. Chociaż miałem inne zmartwienia. Jak wchodziłem do wody to gdzieś musiałem zostawić moje rzeczy, tzn worek, a w nim wszystko: klucze od samochodu, domu, dokumenty sandały koszule. Nie mogłem tak tego rzucić bo do wody chodziłem na co najmniej godzinę. Zawsze wyszukałem takie starsze matrony, które miały wielkie kosze z żarciem, to znaczyło że trochę posiedzą i kładłem obok nich mój węzełek prosząc by rzuciły na niego okiem a je śmignę do wody. Patent funkcjonował, ale nie zawsze. To znaczy, ja nie zawsze funkcjonowałem bo jak popłynąłem na rafę to zapominałem o Bożym świecie i czasu nie liczyłem. I czasami jak wracałem to senoras zabrały się już do domu. Dziś nie miałem tego zmartwienia bo spotkałem Alojzego. Alojzy przyjechał niedawno na wyspę. Był księdzem, franciszkaninem. Po pięćdziesiątce. Pochodził z Polski, ze Śląska. Wiele lat temu wyjechał do Argentyny, stamtąd po latach przedostał się przez Andy do Chile, gdzie był też parę lat. Miał ojca i brata w Niemczech, więc chciał wrócić do Europy. Po drodze trafił do Las Palmas i tak jakoś, na moje nieszczęście, został. Był wtedy kapelanem w szpitalu. Przypominał z wyglądu św. Józefa, a raczej jego figury. Starszy, łysy z brodą. Nie wiem czemu tak przedstawiają św. Józefa, chłopak miał siedemnaście lat – góra osiemnaście!! Maryja miała piętnaście. Dziś chodzili by do gimnazjum!! Swoją drogą Pan Bóg to hazardzista!! Losy całego świata i całej ludzkości włożyć w ręce dwojga dzieci ??!!

Alojzy, jakby to powiedzieć, był delikatnie mówiąc, lekko roztargniony, no może nie tyle roztargniony tylko taki leciutko inny. Potrafił zaskoczyć swoim podejściem do rzeczywistości. Nie wiem gdzie on tego nabrał? Na tych Pampasach?? I jakim cudem przez te Andy udało mu się przejechać. A one dalej stoją?! Ponoć do Las Palmas przypłynął statkiem. No to szacun dla kapitana!! Pewnie będzie miał co wspominać do końca życia!!….

Dalem mu worek i mowię – pilnuj, będę za godzinę, półtorej. Zostawiłem go i poleciałem do wody. Była wspaniała, zresztą jak zawsze. Było gdzieś kolo południa. Wypływałem się bez stresu, chociaż znowu mnie podkusiło płynąc na rafę i tam gdzieś się zahaczyłem i rozdarłem lekko gacie. Bylem chyba znowu trochę dłużej. Wychodzę na brzeg – Alojzego nie ma. Czyżby mnie tak zniosło. No nie, tu poznaję, na wysokości tego budynku go zostawiłem. Plaża jest w mieście, z piachu wchodzi się prosto na ulicę . No, jest parę metrów szeroka promenada wzdłuż plaży a na niej bary i knajpki. Łatwo się zorientować. Tu go zostawiłem!! Na wysokości tego budynku. Gdzie on polazł? Zacząłem chodzić w tą i z powrotem. No – nie ma go. Na złość żadnego znajomego. Poczekam. Minęła godzina, dalej go nie ma. Musiałem coś wymyślić, miałem wieczorem Mszę św. w Tamaraceite na obrzeżach miasta. Pobiegłem do Kurta, zawsze leżał w tym samym miejscu, dobry kilometr ode mnie. Jego tez już nie było. Wróciłem, gdzie on do cholery polazł??!! Zacząłem panikować. Co ja teraz zrobię? W samych gaciach, nie dość że różowe, to jeszcze rozdarte na d…e!! Boże !! Nie wiem co robić!! Gdzie pójdę? Na złość byłem na wysokości słynnej na cały świat i znanej wszystkim marynarzom pływającym po Atlantyku, dzielnicy portowej – Santa Catalina! No to będziesz mial teraz kretynie swoje szachowe, qrwa mistrzowskie posunięcie jak będziesz na boso i z golą d..ą łaził po Santa Catalina!! Zabije go!! Jak go znajdę to go zabije! Czas uciekał, ludzie pomału zaczęli schodzić z plaży. No co ja mam robić? Ani gdzie pójść, ani przedzwonić. Miałem łzy w oczach, z wściekłości i bezsilności, no i pomału z rozpaczy. Może przyjdzie, pomyślałem cichutko – g..no przyjdzie – rozdarło mi się w mózgu!! Nagle mi się przypomniało, że ja tu już byłem kiedyś. Na tej ulicy, która właśnie w tym miejscu dochodzi do promenady i plaży, jakieś sto pięćdziesiąt metrów w głąb mieszkają siostry zakonne. Nawet nie pamiętałem jaki to zakon, ale były, prowadziły tam dom. Pójdę do nich i zadzwonię do domu, ktoś podjedzie. Mieszkałem w dzielnicy Escaleritas, w domu dla księży. Było nas tam chyba z dziesięciu. „Artyści” z całej Hiszpanii. Nigdy nie byłem bogaty, w sensie materialnym, i pewnie nigdy nie będę, ale mam skarb, o którym inni mogą tylko pomarzyć! Ludzie, których w życiu spotkałem, każdemu takich życzę z całego serca. Co prawda paru chciałem zabić – ale im się to należało!!

Idę!! Z plaży schodzi się na promenadę, przechodzi się parę metrów i wchodzi do normalnego miasta. Trochę inaczej jak u nas, gdzie te kurorty są pełne nagusów. To było miasto. Rożnica mentalności. U nas w Międzyzdrojach nikt by się nie dziwił jakby kogoś na ulicy widział tylko w slipach. Ale już w Poznaniu, niedaleko wyjścia z basenu albo na rynku, to już tak. Gran Canaria dzieli się mentalnie na dwie części: południe wyspy z Maspalomas , zarezerwowane dla turystów, gdzie nikogo nie dziwią dziwactwa Holendrów, Angoli, Niemców, czy wiecznie nawalonych Skandynawów – od północy wyspy z Las Palmas, gdzie dominuje kultura i tutejsze normy życia.

Tej drogi to ja nie zapomnę. Czułem, że się wszyscy na mnie gapią. Parę metrów dalej leży sto tysięcy nagusów i jedna trzecia tego to bikini – topless i nikt na to nie zwraca uwagi, a tu..? Ale to parę metrów!! Odległość! Zrozumiałem wtedy przysłowie : wielka jest odległość między ustami a brzegiem pucharu! A ile tam było g..na – psiego! Sto metrów to niby nie dużo, ale czasami to szmat drogi. Gdzie ten klasztorek?! Jest, no to ok.

Co teraz? I co tak wejdziesz …. i co? Wiele razy przedtem i potem byłem w żeńskich klasztorach, ale nigdy nago!! Dobra, odwagi, siostry są pewnie stare i brzydkie. Nigdy nie miałem talentu do grania , czy pisania, ale gadane to miałem zawsze. Dawaj muchacho! Włazimy i …

Einstein powiedział kiedyś: kontemplacja, harmonie i prawa naturalne rządzące naszym Wszechświatem, że nasz Stwórca jest wyrafinowany ale nie jest złośliwy. A mi się wydaje , że czasami jest!! Przy wejściu na furcie, czyli portierni, siedziała zakonnica ubrana w habit, na głowie miała welon, ale taki trochę symboliczny, mały, także było widać włosy, była młoda i nie tylko. Jennifer Lopez wyglądałaby przy niej tak jak czeska Skoda przy włoskiej Maserati!

Zatkało mnie i trochę złożyło. Popatrzyła na mnie z zaciekawieniem. Zacząłem stękać – ola hermana, dzień dobry siostro – ola, odpowiedziała miękko, za miękko jak dla mnie. Język mi zasechł. Nagle sobie przypomniałem ze jestem od dobrych pięciu godzin na plaży i nie wziąłem w tym czasie łyka wody do ust. ….eee siostro, przepraszam, że tego ..ale ..

Zaczęła przypatrywać mi się bardziej badawczo, a mi jęzor zaczął się coraz bardziej plątać. No właśnie, byłem na plaży – i że rafa i tam te małe rybki i takie widoki, że nie wiedziałem jaki czas – a ten dureń Alojz zniknął!!! – wypaliłem. Zaraz zadzwoni po guardie civil (odpowiednik carabinierow włoskich) i szybko na nią spojrzałem. Jak sobie przypomniałem Alojzego to aż się zatrząsłem. Nie wiem co tam siostra z tego mojego całego bełkotu zrozumiała. W końcu powiedziałem jej, że jestem księdzem i chciałbym zadzwonić do domu żeby któryś ze współbraci przywiózł mi tu jakieś ciuchy. No tak – stwierdziła – przydałyby się, spoglądając na moje slipy. Teraz ja sobie przypomniałem, że je przecież rozdarłem i może tam być coś przez to widać?? Wiec stanąłem jak gejsza. Długo w takiej pozycji nie wytrzymam – pomyślałem.

W końcu dala mi telefon, dzwonie…kto odbierze..? Si, diga .. to był Juan ( Juan Maria Morales). Był w bractwie Świętego Krzyża, prawe ramię Opus Dei. Ci faceci nie maja poczucia humoru i nie znają się na żartach. Juan!! tu Augustin, słuchaj bierz jakieś ubranie, spodnie, koszule, buty i przywieź mi to na Santa Catalina…Co?? – mam w biały dzień jeździć po burdelach!!!Po jakich burdelach? – krzyczę, nie jestem w żadnym burdelu, jestem w klasztorze. – Gdzie??? – w klasztorze. Takim ze siostrami? – dopytuje. A w jakim? Później ci wytłumaczę. Nagle zmienił ton – aaa coś jeszcze potrzebujesz? – pieniądze czy no, ten , tego no wiesz..Nie!!! bierz szmaty i przyjeżdżaj!! Da mu to trochę do myślenia…stwierdziłem. Wrócił mi trochę animusz i odwróciłem się z uśmiechem do siostry. Ale zaraz mnie animusz opuścił bo usłyszałem dzwon. Pewnie na nieszpory – pomyślałem. Właśnie siostry udawały się na modlitwy. Nie wiem kto im ten klasztorek projektował, ale jakiś następny złośliwiec. Kaplica była na dole kolo furty, na której ja akurat byłem. Siostry zaczęły się schodzić i przechodzić kolo mnie. „stare i brzydkie” – kretyn!!! Brakowało mi Rossy, albo jej zdjęcia. Ale takiego w 3D.

Jedna była trochę starsza, ale na pewno nie brzydka. To jakiś spisek – pomyślałem mimowolnie. Poszeptała z furtianką i podeszła do mnie. To nasza Matka przełożona. – Buenas tardes madre. Soy don Augustin Stanisław Lewandowski – powiedziałem nonszalancko, bo zabrzmiało dobrze. Buenas tardes don Augustin, nie jest księdzu zimno w tym …uniformie? Było mi wszystko, tylko nie zimno – nie, proszę matki, pochodzę z północy Europy. A to widać – dodała. Paliłem się ze wstydu, w życiu się tak nie wstydziłem. I dlaczego wszystkie gapią się na moje gacie?? I ta przełożona też. Ładny kolor – dodała na odchodnym. Nigdy się nie czułem taki poniżony. Ale wstyd!! Naprzeciw na ścianie wisiał krzyż, spojrzałem na niego i westchnąłem: Jezu ratuj !! Taki obciach!!

Nagle usłyszałem głos gdzieś bardzo głęboko w mojej świadomości – nie przesadzaj i już się tak nie rozczulaj nad sobą. – łatwo Ci mówić – odpowiedziałem mu myślą. Kiedy mnie krzyżowali to nie miałem nic na sobie. A Ciebie na razie jeszcze nikt nie krzyżuje, no i poza tym masz na sobie majtki, w dodatku takie różowiutkie…

Jezu – modliłem się w myślach – pomóż mi a przyrzekam, ze już będę grzeczny!! – Taak? Ostatnio mówiłeś to samo!! – Jaa?? Tak ty, a kto – ja?! Co już nie pamiętasz …Cindy?? – Cindy?! – jaki Cindy? Nagle mnie oświeciło i wszystko stanęło mi przed oczyma. Nie jaki tylko jaka! Cindy. To była wiele lat temu przez jakiś czas moja ksywa, kiedy mieszkałem w Stanach – Cindy, takie moje zdrobnienie od Cinderella – Kopciuszek!!!

Wiele lat temu, kiedy zakończyłem studia w Wiedniu, nasi przełożeni wysłali nas, mnie i moich trzech współbraci do Stanów. Dalej już wtedy nie mogli. Pomyśleli, ze może tak będzie lepiej dla Kościoła. Zamieszkaliśmy w naszym klasztorze w Hyattsville , na obrzeżach Washington. Zacząć musieliśmy od nauki języka. Niedaleko był uniwersytet, więc zaczęliśmy tam na MEI (Maryland English Institute). Wpierw sprawdzono naszą wiedzę żeby nas zakwalifikować na odpowiedni poziom. Ja znalem dwa, nie, trzy słowa po angielsku. Whisky and Marlboro! Reszty musiałem się douczyć. Wiec zacząłem od zera z paroma innymi geniuszami z całego świata. Program był naprawdę dobry. Cały rok akademicki, pięć razy w tygodniu po pięć godzin dziennie w małych grupach. Co jakiś czas robili nam egzaminy żeby nas przekwalifikować zgodnie z naszymi postępami. To był duży uniwersytet (Universyty of Maryland), kilkanaście tysięcy studentów i campus z kilkudziesięcioma budynkami. W tej mojej grupie było kilkanaście osób z całego świata. Na początku nie potrafiliśmy się dogadać sami ze sobą. No bo niby jak? Pamiętam jak jeden Azjata ( ja wtedy nie odróżniałem Wietnamczyków od Chińczyków czy Japończyków) próbował mi coś wytłumaczyć i kreślił ręką jakieś krzyże na sobie. Ja w pierwszej chwili pomyślałem tak, jak w tym starym dowcipie o Jurandzie: z PCK albo ze Szwajcarii. Okazało się później (miał na imię Carolo), próbował mi wytłumaczyć, że jest księdzem, zakonnikiem – franciszkanin. Przyleciał ze współbratem Leonardo z Seulu na studia do Stanów. Moim takim kumplem klasowym był Evangelos – Grek. Niższy ode mnie o głowę, z wielkim nosem (był z bratem Alexandrosem) i wielką pewnością siebie. Cala rodzina robiła w marmurze, on też skończył odpowiednie studia, ale miał dalej kontynuować w Stanach, żeby później przejąć rodzinny business. W kólko mnie pytał: Augustin will You marry me? ( wyjdziesz za mnie?) Ale chodziło mu o to czy udzielę mu ślubu, bo wiedział, że uczę się na księdza a on miał narzeczoną Ane, z którą planował się ożenić. Tak właśnie znaliśmy angielski. Nauczycieli mieliśmy zawsze paru, jeden od gramatyki, inny wymowa, jeszcze inny od pisania itd. Ale zawsze jeden z nich był wychowawcą. Na tym już ostatnim trzymiesięcznym etapie naszym opiekunem została Mrs. Liakos!!!

Lata później w Libii, kiedy wybuchła wojna to nie balem się tak siepaczy Kadafiego – jak jej! Jest taki film Mela Brooksa „Młody Frankenstein”. W tym filmie, w zamku Frankensteinów mieszkała służąca, Frau Blucher. Jak ktoś wypowiadał jej nazwisko – Blucher!! – to konie rżały z przerażenia. Ja co prawda nie rżałem, (chociaż czasami dużo nie brakowało), ale w życiu nikogo tak się nie balem jak – Mrs.Liakos.

Na jakiś miesiąc przed końcem naszej edukacji nasza Pani oświadczyła, że musimy się pomału przygotować do ostatecznego egzaminu. A będzie to trochę w formie niekonwencjonalnej. Wyciągnęliśmy szyje i uszy. Mianowicie mamy zagrać sztukę: przed publicznością i całym gremium profesorskim. Jaką sztukę? Posypały się glosy? Były trzy do wyboru i jedną z nich był ten cholerny Kopciuszek!! Ja do dzisiaj nie wiem jak i dlaczego to się stało? Czy to był pomysł Mrs.Liakos (bo na pewno nie mój), czy tych z instytutu, czy to nasza klasa tak wymyśliła dla zgrywy, nie wiem!! Po prostu nie wiem, nie pamiętam!! W każdym razie Kopciuszka miałem zagrać ja!! Carolo miał być reżyserem. Księciem miał być Aiman (z Rijadu z Arabii Saudyjskiej i był rzeczywiście z jakiejś królewskiej rodziny), moimi siostrami było dwóch Koreańczyków i jeden z Tajwanu. Dobrą Wróżką miała być „Głupia”. Głupia wcale nie była taka głupia, a wręcz odwrotnie. Miała na imię Sung i przyjechała tu z Korei studiować muzykę, a raczej śpiew. Kiedyś mnie zapytała jak jest po polsku „crazy”? Odpowiedziałem – głupia! Na to ona och, ach Im Głupia! I tak już zostało. (Chociaż wypowiadała to „chupia”) Z tego co mówiła zrozumiałem, że jej mama zajmuje się gotowaniem a tato pracuje na stacji benzynowej. Dopiero Carolo mi wytłumaczył, że jej mama ma sieć restauracji w Jokohamie, Tokio i Seulu a tato platformy wiertnicze. Głupia miała koleżankę, więc nie było siły i przezwaliśmy ją Głupawa. Kiedy mowię „my”, mam na myśli siebie i moich polskich współbraci – studentów, z którymi przyleciałem do Stanów. Głupawa miała zagrać Macochę. Próbowałem ich od tego zamiaru odwieźć, ale się uparli. Mowie wam, że to nie wyjdzie. Posłuchajcie siebie jak my mówimy – próbowałem im wyperswadować. Mój angielski jest bardziej mój niż angielski. Waszego bełkotu tez nie idzie zrozumieć. Będzie skandal!! Od razu przypomniał mi się Steven.

Parę dni temu byliśmy z chłopakami na uczelni, gdzie niedługo mieliśmy zacząć kontynuować studia – Washington Theological Union. Był tam taki jeden wesołkowaty ksiądz, który miał polskie nazwisko. Bardzo się ucieszył, że będziemy u nich studiować. Chwalił się, że był jakiś czas w Krakowie w jednym z tamtejszych seminariów, by spróbować nauczyć się troszeczkę języka i zdobyć jakieś nowe doświadczenia. Tylko, że musiał niestety wrócić do kraju. A co się stało? – pytam. Pewnie Jankesa nie polubili – pomyślałem. I rzeczywiście. Chciał się podlizać kucharce ( wiem z własnego doświadczenia jak w seminariach gotowali) i zapytał kleryków jak to będzie po polsku, że ona dobrze gotuje. No, to mu powiedzieli, nawet mu napisali na kartce: fonetycznie i drukowanymi literami, żeby się nie pomylił. Kiedy pokazała się w okienku na stołówce i wywaliła swoje bufory, podszedł do niej i zagadnął: hello! – och hello! – zamruczała. Pani Stasiu…- mhmm,tak? – ale z pani to leniwa d..a!!

No to nic dziwnego, że musiał wracać do Washingtonu. Balem się, że my też możemy zrobić z siebie durni. W domu jak powiedziałem, że mam zagrać Cinderelle, i że to ma być nasz egzamin końcowy to tak się podniecili jakby sami mieli występować. Znaleźli jakieś szmaty żeby mnie przebrać za Kopciuszka. Gorzej jednak było z przebraniem za przemienionego Kopciuszka w piękną księżniczkę. Nie wiem czyj to był pomysł i kto ten strój zorganizował. Chyba Ojciec Stan. W domu było paru ojców. Przełożonym był William, z pochodzenia Irlandczyk, wielki i rudy. Przezwaliśmy go Maciorka, bo się troszczył o nas studentów jak maciora o swoje małe, a że maciora to negatywne a William był ok. to go trochę też przez podobieństwo tak nazwaliśmy. Przynieśli mi strój i kazali się przebrać. Czarna suknia, szpile, jakiś zloty pasek i długa blond – peruka. Myślałem, że to będzie raczej w stylu takim klasycznym, pomyliłem się.

Wdziałem to wszystko… i sam siebie nie poznałem – ??!!

Cmokali z zadowoleniem. No to trzeba teraz nauczyć ciebie chodzić – powiedział William. No chodzić to jeszcze potrafię – odpowiedziałem poirytowany. Okazało się, ze jednak nie. No i zaczęło się; najwięcej do powiedzenia miał Stan. Nie tak – tylko nogi stawiaj do środka! – i nie takie długie kroki! Kroczki , malutkie – jak ojciec Lorenzo. Lorenzo był z pochodzenia Meksykaninem i miał brwi jak Antony Quinn. Ale tylko brwi. Resztę miał jak.. no mniejsza z tym. Co ten Stan taki nauczyciel się zrobił, coś podejrzanie za dobrze się na tym zna – pomyślałem. Może gdzieś trenuje na boku. Bo w pracy to chyba nie. Pracował w jakiejś komisji w Kongresie. Kiedyś nawet nas wprowadził do Białego Domu, gdzie trafiliśmy na Prezydenta of United States, Billego Clintona jak akurat wracał z porannego joggingu.

Zbliżał się dzień próby generalnej. Zamknęliśmy się (my „aktorzy”) w jednej z sal instytutu. Ja oddzielnie z Głupią bo miała mnie przygotować i zrobić make up. Znała się na tym. Jak skończyła i spojrzałem w lustro to gdybym sam nie był w środku – to bym nie uwierzył. Z lustra patrzyła na mnie złotowłosa seks bomba. No jak to ma być qrwa Kopciuszek…

Głupia!! – wrzasnąłem – czy ty jesteś crazy? Ja mam robić za księżniczkę z bajki a nie … A co tobie przeszkadza? – przerwała mi – To tutaj, ryknąłem i wskazałem na potężny aparat tlenowy z przodu. Co ty mnie tak wypchałaś jak wór treningowy?? Wyglądam jak Pamela Anderson! – Bo to wersja amerykańska – odcięła się. Za nic tak nie wyjdę na zewnątrz. Jeszcze mnie policja zatrzyma na campusie za nieobyczajność!! Policja mnie nie zatrzymała ale Evangelos. Właściwie to mnie nie zatrzymał tylko się na mnie rzucał! Oczy mu się zrobiły maślane i zaczął się do mnie przytulać.

Evangelos – warknąłem – czy Ciebie powaliło? To ja Augustin – a on – tylko swoje: Augustin, will you marry me?? Ja Ciebie mogę nie tylko marry ale zaraz prze-bierzmuje po tym pustym lbie !! A on dalej dreptał za mną. Boże, dopiero od pięciu minut jestem kobietą a już mam dość tych facetów. To był ciężki dzień, bardzo ciężki. Na własnej skórze się przekonałem jakim człowiek jest słabym stworzeniem i często miotanym namiętnościami. Sztuka wypadła znakomicie, burza oklasków. Nie jestem tylko pewien czy ktoś w ogóle słuchał naszych dialogów.

Czemu mi się to wszystko właśnie teraz przypomniało, kiedy stałem w samych kąpielówkach w żeńskim klasztorze? Już wiedziałem. Kiedyś, właśnie jak przygotowaliśmy się do tej całej sztuki i ja ciągle narzekałem, Maciorka tj. Ojciec William zapytał mnie tak ni z tego ni z owego: Augustin, wiesz jaka modlitwa jest najpiękniejsza? Noo, jest dużo ładnych, zacząłem niepewnie. Nie, najpiękniejsza jest ta: Jezu pomóż!!

Czemu akurat ta ?- zapytałem. Zycie Ci na to odpowie.. powiedział z uśmiechem.I odpowiedziało

W końcu przyjechał Juan z ciuchami. Ubrany jak zawsze na czarno, z białą koloratką, wszedł z torbą w ręce do klasztoru. Był zawsze skupiony i poważny ale jak mnie zobaczył to parsknął śmiechem. Wyjaśniłem mu co się stało i szybko ubrałem. Przebrany już za księdza pożegnałem się z siostrami i przeprosiłem za cale to zamieszanie. Czy mi się zdawalo, czy matka przelozona do mnie mrugnela? Wiedziałem już tez gdzie znajdę Alojzego, że też o tym nie pomyślałem wcześniej. Wychodziliśmy z klasztoru, Juan znowu parsknął śmiechem. A tobie co tak wesoło – zapytałem. Nie, nie, nic i coś tam powiedział do siebie, ja jednak usłyszałem wyraźnie: caramba!! różowe?!

Zawsze się dziwiłem czemu Alojzy przyjechał na Kanary. Miał wodowstręt i nie lubił się kapać. Nie lubił tez się opalać. To po co przyłaził na plażę. Niedaleko gdzie go zostawiłem leżały małe lodki rybackie odwrócone do góry dnem i postawione na palikach. Spod jednej wystawały krzywe nogi. Wiedziałem do kogo nalezą.

Juan mial mnie jeszcze tylko podrzucić do mojego samochodu. No prędko w tą okolicę to nie wrócę. Myliłem się. Czego wtedy nie wiedziałem, to tego, że niedaleko od klasztoru sióstr jest kościołek, w którym dwa lata później zacząłem odprawiać Msze św. po polsku. Nie wiedziałem tez, że w tym kościele usłyszę zdanie, które będę potem powtarzał przez cale moje życie zawsze i wszędzie, gdziekolwiek bym nie pojechał: Tam gdzie jest miłość tam nie ma grzechu!!

Z Głupią się zaprzyjaźniliśmy. To była dziwna przyjaźń. Byka dobrym człowiekiem. Ja wróciłem wkrótce do Europy, ona została w Stanach. Przez lata dzwoniła do mnie, czasami parę razy w tygodniu. Skończyła doktorat, śpiewała nawet jakiś czas w chórze w Metropolitan Opera N.Y. Czasami śpiewała tez mi do słuchawki. Nie widzieliśmy się parę lat. Później wymyślili Skypa i zaczęliśmy się tez widzieć. Po kilkunastu latach wyjechałem do Trypolisu. Głupia przestała dzwonić. Myślałem, że to koniec naszej przyjaźni. W końcu odezwała się po ponad roku na Skypie. Miała krótkie włosy. Wiedziałem już dlaczego nie dzwoniła, nie mogla rozmawiać, ja tez nie. Nie wiem czy sobie daruję do końca życia, że wtedy nie poleciałem do Seulu. Sung zmarła parę miesięcy później… Była nie tylko przyjacielem, ale i wróżką, która odmieniła moje życie bo dzięki niej wiele zrozumiałem. I jedyna kobieta w moim życiu na którą by nie podziałało zdjęcie Rosy.

Wy nie potrzebujecie wróżki żeby odmieniła wasze życie. Wystarczy żebyście mieli odrobinę wiary !!

Jeśli kiedykolwiek będziecie pragnęli coś osiągnąć, czy musieli walczyć z chorobą, albo spełnić swoje skryte marzenie, jeśli kiedykolwiek będziecie bardzo chcieli coś zrobić i usłyszycie głos w swojej głowie, że – nie dacie rady, pamiętajcie! – łże s…….n!

26 października 2019