Daj mi jeszcze odpocząć na ziemi…daj mi tutaj raju spróbować…

Jesień życia, chociaż nie każdemu jest dana, też ma swoje zalety.
Ponieważ nasze ziemskie życie jest wędrówką, kojarzy mi się z wdrapywaniem na szczyt. Rozpoczynamy je z chwilą urodzin aż do pełnej dorosłości. I wtedy zaczynamy schodzić powoli z drugiej strony góry, aż w końcowej fazie dochodzimy do miejsca, które od tej pory będzie naszym nowym, już prawdziwym, domem. Dobrze jest, jeżeli stojąc na szczycie ( inaczej mówiąc: będąc w pełni naszej dorosłości ), spojrzymy z góry na przebytą przez nas drogę i przeanalizujemy nasze życie. Jak żyję,  czy zrobiłam coś dobrego? A może przyczyniłam się do ludzkich łez czy cierpień? Może ten czas bezużytecznie przeleciał mi między palcami? Wśród nas, przeciętnych  ” zjadaczy chleba ”  ta wersja jest najbardziej prawdopodobna. Większość ludzi nie potrafi wykorzystać odpowiednio czasu danego im przez Boga. Ja, niestety, też do nich należę. Mimo, że nie miałam zbyt łatwego życia, nie potrafiłam w pełni i odpowiednio korzystać z tego, co mam. Ot, takie  ‚ dryfowanie ” z dnia na dzień. Aż musiałam  ‚ otrzymać obuchem w łeb”  żeby trafić na właściwe tory. Tory, na które wprowadził mnie Jezus. Od tej pory staram się kurczowo trzymać Go za rękę i wędrować razem z nim. Jak do tego doszło, opowiem innym razem w świadectwie mojego życia.

Właściwie to cały ten blog jest moim świadectwem…

Podjęłam się prowadzenia tego bloga, chociaż w tym temacie jeszcze dużo mi brakuje.  Pocieszam się, że Jezus nie powołuje uzdolnionych, lecz uzdalnia powołanych. A mam głębokie przekonanie, że, sądząc po okolicznościach w jakich przypadła mi ta funkcja, było Jego wolą żebym się tym zajęła. Zależy mi więc na tym żeby robić to dobrze i na Chwałę Bożą. Pragnę, żeby w miarę możliwości ten blog przydał się każdemu, zarówno wierzącym jak i dopiero poszukującym. Dlatego tematyka bloga jest dość różnorodna, tak jak różne są drogi naszej wędrówki przez życie. Staram się wciągać do współpracy osoby z kręgu moich znajomych, chociażby poprzez publikowanie ich świadectw, rozważań Pisma Świętego, komentarzy do Ewangelii czy choćby osobistych przemyśleń. Oczywiście za ich zgodą. W pewnym sensie są współautorami. I to, według mnie, ma sens. Trzeba się dzielić tym dobrem z innymi. Jezus do tego nas powołuje. Dziękuję tym, którzy już się zgodzili na tę współpracę, oraz tym, którzy dopiero dołączą. Dziękuję również, chociaż z przykrością tym, którzy chętnie obiecali świadectwo a później, niestety, nie odezwali się. Mam wrażenie, że świadectwa czy refleksje ludzi,  z którymi na co dzień mamy do czynienia, choćby nawet tylko kontaktując się przez internet, bardziej trafiają do przekonania niż te wyszukane  przez nas w internecie, choćby nawet celebrytów.  A przecież o to chodzi. Jak już powiedziano, świat potrzebuje świadków, nie nauczycieli, chyba, że nauczyciele są świadkami.

KTO SPOTKAŁ ŻYWEGO BOGA NIE POWINIEN TEGO ZACHOWYWAĆ DLA SIEBIE, LECZ DZIELIĆ SIĘ NIM Z INNYMI.

Będę bardzo wdzięczna za komentarze dotyczące bloga oraz jakieś sugestie odnośnie tematyki. Jest to pewnego rodzaju motywacja do dalszej pracy. Jeżeli chociaż jednej  osobie blog ten pomoże umocnić  wiarę lub podążyć  za Chrystusem,  będę bardzo szczęśliwa. Życzę miłego i owocnego pobytu na blogu. Na Chwałę Bożą.

Jak Ci dziękować Panie?

W tej wędrówce nieustannie powierzam się Panie Tobie.

Tęsknię za Tobą Panie.

Z każdym dniem o stopień wyżej..
I bliżej..

Strona ks. Marek Jan Pytko

…………..

A kiedy mnie nie będzie

to świat się nie zatrzyma

Przyjdzie kolejna jesień

a po niej biała zima

Będą kolejne święta

śnieg ogród nam okryje

I ktoś cichutko szepnie

to rok jak on nie żyje

Gdy w starej Kamienicy

kurtyna będzie w górze

nie ujrzysz mnie na scenie

Ja będę hen tam w chmurze

I będę sobie patrzył

będąc już tam na szczycie

jak dbacie o ten klejnot

co się nazywa życie…

Ania Bralska

Dwie strony lustra