W stanie Indiana zaczęły się lasy jakie znam z Polski, z mchem i grzybami. Wrzesień też podobny do naszego. Dni są krótsze, jest wyraźnie chłodniej, ale przyroda ma ciepłe barwy jesieni.
Pierwszą noc w stanie Indiana spędzam w namiocie pod krzyżem na terenie pięknego parku przylegającym do franciszkańskiego klasztoru. Fizyczny ból który towarzyszy mi od kilku dni teraz mocno się nasila. Nie mogę spać. Przy świetle latarki czytam intencje, które niosę od pięciu miesięcy.
Mam wrażenie że w ciemności ciało Chrystusa na krzyżu żarzy się białym światłem. Nie potrafię modlić się o ustąpienie mojego bólu. Zamiast tego mam łaskę ofiarowania cierpienia w powierzonych intencjach. Przez niemal całą bezsenną noc czuję ciężar krzyża który niesiemy z Wojtkiem drogami Ameryki.
Podczas porannej mszy świętej okazuje się że to dzień Podwyższenia Krzyża. Czytanie o tym jak Mojżesz umieszcza dla Izraelitów na palu miedzianego węża. Spojrzenie na ten znak uwalnia od śmierci.
To zapowiedź krzyża Jezusa.
Gdy po mszy proszę zakonnikow o pieczęć do zeszytu, podchodzi do mnie jeden z uczestników mszy. Kilka zamienionych słów wystarcza żeby nawiązać bliska relację. Ma na imię Michael. Słysząc że we dwóch z Wojtkiem modlimy się nogami za Amerykę zaprasza mnie na pokutne nabożeństwo,, które biskup Donald Hying organizuje akurat dziś w katedrze w Gary niedaleko stąd. Od rana trwa pokuta i adoracja w intencji ofiar przestępstw popełnianych w Kościele i za nawrócenie sprawców. Jedziemy do katedry rozmawiając o grzechu i krzyżu jako ratunku dla grzesznika. Michael jest mężem i ojcem ośmiorga dzieci, z których dwoje jest w niebie. Rok temu stracili 19 letnią córkę Teresę. Długo zmagała się z chorobą dwubiegunową. Nie udało się jej pomóc. Zmarła z przedawkowania narkotyków. Michael zarzuca sobie ze nie był dobrym ojcem.
– Kłóciliśmy się. Raniliśmy się nawzajem. Uciekała z domu. Wtedy nie wiedziałem że była chora, jak bardzo cierpiała.
Odejscie Teresy bardzo nas zmieniło i zbliżyło do Kościoła.
Pokazuje mi zdjęcie pięknej ciemnowłosej dziewczyny na tapecie swojej komórki.

Biskup zna Michaela i przyjmuje nas od razu. Słucha uważnie o pielgrzymce „Krzyż Ameryki”, o drodze mojej i Wojtka. Ma polskie korzenie i co roku głosi homilię podczas polskiej pielgrzymki z Chicago do Merrillville, której w tym roku byłem uczestnikiem. Zapamiętałem tamto jego kazanie sprzed miesiąca w Munster. Polacy bardzo go szanują. Opowiadają jak Podczas Światowych Dni Młodzieży w Krakowie leżał przed ołtarzem krzyżem razem z młodymi Amerykanami.

Rozmowa trwa ponad pół godziny. Mówię o przecięciu krzyża w Denver, o świętej Rafce, która nam to miejsce wyznaczyła rok temu w Niepokalanowie i do niego prowadziła, o jej słowach, które stały się mottem pielgrzymki „aCross America”‚: „Jestem w niebie bo niosę mój krzyż z Jezusem”.
Biskup słucha w dużym skupieniu. Mamy we trzech świadomość wyjątkowości tej chwili. Biskup Donald wkrótce leci do Polski.
– To kraj moich korzeni. Mam tam przyjaciół. Jestem wdzięczny że Polacy modlą się za USA. Szczególnie w tym trudnym dla nas wszystkich czasie. We wnętrzu pięknej świątyni o układzie krzyża jesteśmy tylko my trzej i Pan Jezus wystawiony w monstrancji w samym centrum. W całkowitej ciszy spędzamy na modlitwie dwie godziny aż koło godziny 15 w kościele pojawiają się ludzie .
Biskup prosi o nasz udział w wieczornym pokutnym nabożeństwie. Udziela mi specjalnego błogosławieństwa z nałożeniem rąk.

Po wyjściu z katedry Michael wiezie mnie do domu dla samotnycb matek prowadzonego przez siostry Misjonarki Miłości od św. Matki Teresy z Kalkuty.
– To ważne miejsce. Twoja modlitwa jest tam potrzebna.
Jedziemy przez dzielnicę która przypomina slumsy. Piękne kiedyś domy straszą teraz pustymi oczodołami okien, z których wyrastają krzaki. Wśród walących się budynków snują się czarnoskóre postacie. Nie widziałem dotąd czegoś podobnego w Ameryce.
– To miasto kiedyś kwitło. W ciągu 25 lat opuściła je ponad połowa mieszkańców. Szerzy się potężna korupcja. Gangi, narkotyki, zabójstwa. Rząd federalny wydaje setki milionów dolarów na pomoc dla tych ludzi, ale to wszystko jest marnowane. Oni nie potrafią albo nie chcą zmienić seojego życia. Mają wszelkie możliwości podjęcia pracy, ale to wymaga trudu. Zasiłki konserwują tą patologię bo chodzi o głosy na polityków. Miasto Gary ma dziś odsetek zabójstw wyższy nawet niż w Chicago.

Siostry w białych sari wydają akurat posiłek. W kolejce po zupę stoi kilkadziesiąt czarnoskórych kobiet. Widzę też jedną białą dziewczynę.
Siostra przełożona zna Michaela. Po krótkiej rozmowie decyduje że powinienem spotkać się z podopiecznymi jej ośrodka.

Gdy wchodzimy do sali, nieufnie mi się przyglądają. Kobiety w różnym wieku. To ofiary przemocy, bezdomności, alkoholu, narkotyków. Takiego obrazu Ameryki dotąd nie spotkałem. Przytłacza atmosfera smutku i jakiejś wielkiej beznadziei choć jesteśmy w kraju słynącym z wielkich możliwości dla wszystkich którzy tutaj przyjeżdżają.

Nie zastanawiam się nad słowami które mam powiedzieć. Same skądś płyną. Michael potem mi powie, że był zdumiony tym, że siostry zdecydowały się skierować mnie do tych kobiet.
Mówię o członkach naszej wspólnoty pielgrzymów, o więzieniu i nałogach, o patologiach z których wychodziliśmy. Mówię o drodze do wolności, która prowadzi tylko przez krzyż. Opowiadam o 8 latach naszego pielgrzymowania przez różne kraje , o kryzysach i o nadziei która nigdy nie gaśnie gdy mamy odwagę patrzeć w oczy Jezusowi na krzyżu. On to wszystko już kiedyś wycierpiał. Otworzył drogę. Teraz pragnie żebyśmy poszli za nim ufni, że ta Miłość daje prawdziwą wolność i może zmienić wszystko w zyciu każdego kto za nią pójdzie
Padają trudne pytania. Dziwie się ich ostrości i precyzki. Trafiają od razu w najważniejsze punkty.
Oddycham z ulgą. Udało nam się nawiązać relację. Biały mężczyzna z dziwną historią w świecie czarnoskórych kobiet które doświadczyły wiele zła.
Na końcu jedna z nich zadaje mi pytanie na które muszę uczciwie odpowiedziec:
– A w jakim miejscu swojej duchowej drogi ty jesteś teraz?

Siostry na pożegnanie dają mi mały krzyżyk misyjny jaki noszą przy sari.
Jesteśmy wszyscy wdzięczni Bogu za to że połączył nasze ścieżki.

Po pokutnej liturgii w katedrze Michael wiezie mnie na nocleg do swojego domu.
Mówię mu że Eucharystię ofiarowałem w intencji jego zmarłej córki. Czujemy jak wypełnia nas wdzięczność za wszystko co Bóg dał nam w tym szczególnym dniu Podwyzszenia Krzyża.
Biskup mówił o tajemnicy Miłosierdzia i Sprawiedliwosci. Nie ma jednego bez drugiego. Wspomniał o tym, że niedługo wybiera się do Polski.
– Obóz Auschwitz jest położony bardzo blisko grobu św. Faustyny. Fabrykę śmierci od Sanktuarium Bożego Miłosierdzia oddziela niewielka odległość. Z naszymi wyborami jest podobnie.

Żona Michaela czeka na nas z kolacją. Laetizia jest z pochodzenia Meksykanką. Przedstawiają mi swoje dzieci.
Całkowicie zdumiony dowiaduję się że najmłodsza ma na imię Rafqa! Przyszła na świat dokładnie w liturgiczne wspomnienie libańskiej świętej czyli 23 marca. Rodzice i siedmiolatka słuchają zdziwieni mojej opowieści jak Rafqa wyznaczyła nam spotkanie w środku krzyża w Denver i jak prowadzą nas jej słowa: „Jestem w niebie bo niosę mój krzyż z Jezusem”.
Rafqa przynosi lalkę swojej imienniczki która wykonała na zajęciach w szkole. Ja pokazuję jej ikonę św. Rafki, ktorą otrzymałem od proboszcza jej świątyni w Denver z zadaniem dostarczenia jej go Polski, do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia. W salonie na ścianie wisi obraz Jezusa Miłosiernego i wizerunek Maryi z Guadelupe.
Czujemy teraz wszyscy jak otacza nas Boże Miłosierdzie. Obecność Boga z nami jest niemal realna.

Rano, gdy dzieci jeszcze śpią , wychodzimy z Michaelem i Laetizią na taras przed domem. Przez niebo ciągnie na poludnie klucz gęsi. Michael trzyma w ręku pudełeczko z żółtego metalu które przypomina relikwiarz.
– Chcę żebyś to zabrał ze sobą w drogę.
To relikwia włosów naszej córki Teresy. Wiem że to może dziwne , ale biskup pobłogosławił ten relikwiarz. Wierzę, że ona jest w niebie więc modlimy się do niej jak do świętej. Tam dokąd idziesz zginęło wielu niewinnych ludzi.