Kiedy Bóg mówi do mnie – słucham.
Kiedy Bóg mnie potrzebuje – jestem.
Kiedy Bóg mnie posyła – idę.
On jest Panem, a ja z Jego łaski, tylko sługą.
Andrzej Cyrikas

Człowiek nie modli się, aby powiedzieć Bogu, co On ma zrobić, ale aby Bóg powiedział, co człowiek ma zrobić. 
Św. Augustyn.

Mówimy: ” Bądź wola Twoja”, a tak naprawdę słowa te wzbudzają w nas obawę. Nie wiemy, czego życzy sobie Bóg, czy Jego wola nie będzie przeciwieństwem naszej. Czy jeżeli zgodzimy się przyjąć Jego wolę nasze życie nie potoczy się w kierunku najmniej przez nas oczekiwanym.

Choć czasem bardzo boli pamiętajmy, że plany Boga wobec nas są idealne. Tylko Bóg działa na swój sposób, często wystawiając nasze zaufanie na próbę. I choć my często czegoś pragniemy już na teraz – nie otrzymujemy. Ale to nie znaczy że mamy wątpić, nawet w najgorszej życiowej sytuacji Bóg nie zostawi nas samych. Ciągle słyszę podszepty „tyle już zrobiłeś a wróciłeś do punku wyjścia.” I w ostatnich dniach bardzo im ulegałem czując, że nie ufam już Panu Jezusowi. Dziś spędziłem dużo czasu na adoracji, złożyłem ponownie Akt Powierzenia Swojego Życia Jezusowi. Wręczyłem Mu serce i powiedziałem „niech bije rytmem Twojego Panie.” Staram się zrozumieć wolę Bożą i Jego plan działania ale tego co będzie nie wie nikt…
Paweł Paul Szeliga

Wola Boża to Boży plan, Boży zamiar względem świata, ludzkości i konkretnego człowieka. Najogólniej wola Boża wyraża się w zdaniu: Bóg chce, aby wszyscy ludzie doszli do poznania prawdy i zostali zbawieni.

W życiu codziennym potrafimy dziękować naszym bliskim za każdy drobiazg, który otrzymujemy, Podziękowanie jest spontaniczną i naturalną reakcją człowieka, który zostaje obdarowany. Otrzymując prezent urodzinowy, kwiaty, czy bombonierkę – wypowiadamy proste: „dziękuję”.
Jak i słowami i w jakiej formie dziękujemy Bogu…

Bogu należy składać dziękczynienie zawsze i wszędzie. Co więcej, to dziękczynienie jest zgodne z wymogiem sprawiedliwości: „Zaprawdę godne to i sprawiedliwe”. Dziękczynienie jest rzeczą „godną”; „godzi się”, należy, jest obowiązkiem i wymogiem sprawiedliwości, byśmy zawsze i wszędzie Bogu składali dziękczynienie.

Chcę się z Wami podzielić swoim świadectwem życia i drogi, w której nasz Dobry Pasterz odnalazł mnie i pomógł powrócić do swojej owczarni. Myślę, że może komuś ono pomoże, wzmocni, myślę, że spotkam osoby, którym jest ono potrzebne. Długo zastanawiałam się nad tym czy podzielić się tym świadectwem, bałam się fali hejtu, ale zachęcona do tego przez jedną ze znajomych a potem utwierdzona w tym przez dwie kolejne osoby postanowiłam poprosić Ducha Świętego o to, by przeprowadził mnie przez to i podyktował, co mam napisać, bo sama nie wiedziałam jak napisać i jak ubrać to w słowa. Mam dopiero 23 lata, ale troszkę doświadczyłam w swoim życiu, byłam zagubiona a odnalazł mnie Pan. Zacznę od tego, że nie znam swojej biologicznej matki ani ojca, byli alkoholikami. ☹️ Nasza rodzina rozbiła się przez to i pomimo licznego rodzeństwa byliśmy całe życie obcy dla siebie, gdyż każdy w innej rodzinie w Polsce, albo w domu dziecka. Alkohol rodziców i picie mamy w ciąży doprowadził do tego, że część mojego rodzeństwa jest niepełnosprawna intelektualnie i nie mogą raczej sami funkcjonować w życiu. ☹️ Ja dłuższą część swojego życia wychowywałam się w domu dziecka, prawie 14 lat… To był bardzo trudny czas. Czułam się samotna, odrzucona, inna niż wszystkie dzieci, młodzież… Często byłam wytykana palcami jako ta gorsza.. Tak też się czułam. Marzyłam o rodzinie, ciepłym, kochającym domu, miłości, przyjaźni… Wreszcie trafiłam do rodziny zaprzyjaźnionej, od której otrzymałam wiele ciepła… Traktuję ich jak własnych rodziców, pomimo że w papierach jest co innego… Dziś dziękuję Bogu za to, że mi ich dał, bo bardzo mi pomogli się zmienić, zrozumieć pewne sprawy i rozwiązać problemy. Naprawdę bardzo mnie pokochali a ja ich. Jeśli chodzi o moją wiarę i sytuację duchową to jest też trudny temat. Zostałam przez biologicznych rodziców ochrzczona pomimo alkoholizmu, bo pochodzę z wioski i był tam ksiądz, który chciał pomóc mojej rodzinie, pilnował też tego by dzieci chociaż zostały ochrzczone… Jednak alkohol zrobił swoje i po pijanemu mama można by rzec, że przeklęła mnie… Będąc w domu dziecka chodziłam co tydzień w niedzielę do kościoła, ale tylko dlatego, że wszyscy chodzili, nie rozumiałam większego sensu tego, a po drugie to obwiniałam przez dłuższy czas Boga, że takich mi dał rodziców alkoholików, że czuję się tak źle… Nie miałam z kim o tym pogadać, nie miał mi kto wytłumaczyć tego. Boga poznawałam tylko tyle co na lekcjach religii i na kazaniach w niedzielę… Nie był jednak dla mnie kimś szczególnym. W gimnazjum dostałam zaproszenie do uczestnictwa w spotkaniach Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży… Poszłam z chęcią… Ale poszłam nie po to by poznawać Boga i pogłębiać wiarę, ale poszłam dlatego, że chciałam zdobyć jakichś znajomych, z którymi bym się dobrze czuła, akceptowana i lubiana. Spodobało mi się… Fajna atmosfera, ludzie też… Szybko się tam zaklimatyzowałam… Chodziłam dla znajomych na te spotkania. Ale dziś widzę, że Bóg to prowadził, On w ten sposób wlewał w moje serce wiarę, miłość i zaufanie do Niego, mimo że nie byłam tego wcale świadoma. Jednak z czasem przestałam chodzić na te spotkania, brak czasu, problemy… Byłam pod koniec gimnazjum… Czułam się nadal samotna, odrzucona, chcąc zdobyć zainteresowanie rówieśników zaczęłam postępować tak jak oni… Wagary, podpalałam cygary, czasem coś zaszalalam z nimi… I oni zaczęli mnie akceptować… Już nie byłam gorszą osobą z domu dziecka… Poznałam chłopaka… Zakochałam się… Chciałam tylko być kochana i mieć kogoś, kto będzie mi bliski.. Myślałam, że on czuje wobec mnie to samo… Starałam się, robiłam wszystko czego on chciał… Bo chciałam go uszczęśliwić… Ale i sama być szczęśliwa. Z początku było wszystko pięknie… Ale po pół roku przestało tak być. Zaczęło mu przeszkadzać, że chodzę do kościoła… Że jego też zachęcam… Wtedy już chętniej uczestniczyłam we mszy… Bo czułam się dzięki niej silniejsza… Zaczął mnie odciągać od tego… Szantażował, że zerwie ze mną jak nie zrezygnuję z wiary… Nie chciałam tego bo nie chciałam znowu czuć się samotna… Więc pomyślałam, że dla jego spokoju powiem mu, że nie wierzę… Że nie jest wiara dla mnie ważna… A będę poza jego plecami robić co innego… On będzie zadowolony, ja go nie stracę, ale jak nie będzie wiedział, że chodzę do kościoła to będzie wszystko ok.. Wtedy nie zdawałam sobie sprawy, że pomimo wszystko taka postawa nie powinna mieć miejsca, i że to może się na mnie odbić później. Bo zły to potrafił wykorzystać. Ale sprawy zaczęły iść coraz dalej… Zaczął mnie zmuszać do współżycia… Twierdził, że jest to dowód miłości… Mimo, że nie chciałam, ale znowu nie chcąc go stracić, godziłam się… Wreszcie uwierzyłam w to, że faktycznie to może być dowód miłości.. Dziś wiem, że byłam w błędzie, a moje decyzje były podejmowane pod wpływem emocji i strachu przed samotnością i odrzuceniem… Kiedy dowiedziałam się, że będę mamą… Miałam wtedy 19 lat… Byłam w szoku… Bałam się tego, ale pomyślałam, że ze swoim chłopakiem damy radę razem, przecież mnie kocha.. Ale wtedy dopiero dowiedziałam się, że z jego strony nie była to żadna miłość… Tylko chciał wykorzystać… Grał na moich emocjach i uczuciach… Gdy tylko się dowiedział, że będzie ojcem zaczął doradzać mi bym pozbyła się dziecka… Szantażować, że zostawi mnie… Ale wtedy już nie było to dla mnie ważne…. Powiedziałam, że na pewno tego nie zrobię… Nie zabiję własnego dziecka… Więc zostawił mnie… Odszedł… Już mnie nie kochał… Cierpiałam bardzo… Ale wtedy zaczęłam się w ciszy modlić do Boga o pomoc… Niestety…. Nie zobaczyłam swojego dziecka… Poroniłam… Kolejny ból… Kolejne nie zrozumienie tego z mojej strony… Jeszcze bardziej zaczęłam się buntować na Boga… Żyłam w nienawiści do biologicznych rodziców, byłego chłopaka i samej siebie… Aż wreszcie ruszyli mi z pomocą moi przybrani rodzice… Kiedy przyszłam do nich do domu, otrzymałam od nich naprawdę dużo ciepła… Miłości… Nadal ja otrzymuję… W ich domu mogłam pojawić się dopiero po ukończeniu 18 roku życia, wcześniej przez chwilkę też byłam.bo jakieś 5 lat za dziecka,  ale niestety z pewnych względów musiałam wrócić do domu dziecka i dopiero własną decyzją, po osiągnięciu pełnoletności mogłam u nich zamieszkać. Ale cały czas się ze mną kontaktowali, wspierali, było mi łatwiej, a czasem trudniej, bo byłam zła i nie rozumiałam dlaczego nie mogę z nimi być skoro mnie kochają… Ale z czasem zrozumiałam wszystko. Oni pomogli mi się z tego wszystkiego podnieść.. Tłumaczyli wszystkie tematy związane z wiarą… I przekonywali, że muszę wybaczyć wszystkim… To było bardzo trudne… Potem kiedy zaczęłam naprawdę przybliżać się do Boga dzięki tym ludziom, pokazał się kolejny problem… Okazało się, że jestem dręczona przez złe duchy… Nie mogłam spać, wszystkiego się bałam, nie mogłam się modlić.. Poznałam pewnego chłopaka… Również bardzo dobrego, wrażliwego, uczuciowego i wierzącego… Obdarzylam go uczuciem…. Czułam, że się zakochałam naprawdę… To był naprawdę niesamowity chłopak… On też dał mi swoje serce… Też się dla mnie poświęcił. W tym czasie też złe duchy nasiliły swoje ataki… Wycinały mi świadomość, robiły wszystko aby rozdzielić mnie z rodzicami i z tym chłopakiem… Nie mogłam wogole uczestniczyć w adoracjach i modlitwach bo to kończyło się walką moich rodziców, lub przyjaciela z tym, aby złe przestały mnie męczyć.. To był najtrudniejszy czas… Przeszło półtorej roku walki… Modlitw… Spotkań u egzorcysty… Rodzice ani ten chłopak nie poddawali się… Mimo, że było bardzo trudno, walczyli o mnie… Walczyli o moją wolność… Aż się udało… Zostałam wyzwolona… Jestem od 3 miesięcy już całkowicie wolną i bardzo szczęśliwą. Nadmienię kochani, że Maryja również odgrywała ważną i szczególną rolę na tej drodze życia mojego i w chwilach walki o mnie. A także święty Jan Paweł II. Maryję już pod koniec walk o moją wolność, mimo że nie byłam świadoma tego co się działo ze mną na egzorcyzmach, widziałam jak mnie broniła przed atakami złych.. Czułam jej obecność, no i Świętego Jana Pawła II też widziałam… Też go odczuwałam… W koncu moja data urodzenia przypada na rocznicę jego wyboru na stolicę Piotrową. Bo urodziłam się 16.10. myślę, że to nie jest przypadek. Dziękuję Bogu i Matce Najświętszej za to co dla mnie uczynił, dziękuję Mu za ludzi których postawił na mojej drodze życia, szczególnie za rodziców i tego chłopaka… Ten chłopak pomimo, że był to dla niego szok, trudne bardzo doświadczenie, trwał przy mnie i nadal trwa… Za to dziękuję mu. Tak wiele dla mnie Ci ludzie zrobili… Dzięki nim wyzbylam się nienawiści do biologicznych rodziców, byłego chłopaka i samej siebie… A było to bardzo trudne. Teraz powoli wszystko zaczyna się mi układać. Codziennie uczestniczę we Mszy Świętej, w której posługuję często poprzez czytanie Słowa Bożego. To dla mnie też ogromny zaszczyt, że ja niegodna mogę ludziom czytać słowa z kart Pisma Świętego, przyjmuję codziennie Jezusa do serca swego. On mnie umacnia i prowadzi dalej. Zaczęłam odmawiać Tajemnice szczęścia- 15 modlitw świętej Brygidy, jest to niesamowita modlitwa, uczy pokory i wytrwałości. Czuję się szczęśliwa. Pomimo tego, że nadal spotykają mnie trudności, ale wiem, że to są moje krzyże, które muszę dźwigać aby dojść do Królestwa Niebieskiego. Ostatnio myślałam, że znowu się załamię… W chwili kiedy wszystkie problemy duchowe się skończyły, zaczęła się psuć całkiem relacja z moim przyjacielem… Nie rozumiałam tego, że te chwile najtrudniejsze trwał przy mnie i wspierał mnie, mimo ,że kilka razy chciał się poddać, to jednak tego nie zrobił bo coś go przy mnie zatrzymywało, a ostatnio nasze drogi miały się rozejść… Jednak nie załamałam się… Postanowiłam walczyć… Chwyciłam za różaniec i po prostu się modliłam za niego, za siebie i aby Pan przeprowadził tą relację zgodnie z Jego wolą… I prowadzi ją… Ja się modlę i ufam, że Pan ma swój plan wobec mnie i wobec Niego… Ufam, że prowadzi to wszystko. A ja się chce zgadzać tylko i wyłącznie na Jego świętą wolę. Chcę wypełniać Jego misję w moim życiu… On mi go postawił na mojej drodze życia, On może mi go zabrać, albo dalej zostawić i nas wspólnie prowadzić… Przeczytałam kiedyś takie zdanie  ” Jeśli Bóg dopuszcza by w Twoim życiu coś runęło, to tylko po to, by na fundamentach tego stworzyć coś nowego, trwalszego”. I drugie zdanie, też takie mocne i które zapadło mi w głowie to takie  ” Bóg czasami miesza byśmy się nie przypalili”.  Tak to prawda… Gdybyśmy wszystko od razu szybko otrzymali, moglibyśmy odejść od Boga, uznać że sami to osiągnęliśmy… A On tego nie chce. Dlatego całą tą relację z tym chłopakiem zostawiłam Panu… Jemu to powierzyłam.. A w chwilach kiedy jest mi najtrudniej i nie wiem co robić ,wołam do Pana by dał mi słowo swoje, znak, wskazówkę jakąś ,by mnie wzmocnił, powiedział co mam dalej czynić, a On, uwierzcie, zawsze mi odpowiada. Dostaję albo jakiś cytat z Pisma Świętego, albo jakiś znak, który idzie przez ludzi z mojego otoczenia i umacnia mnie. Dzięki temu mam siłę i trwam. Ufam, że wszystko co się dzieje w moim życiu jest po to bym mogła kiedyś dzięki tym trudom się zbawić. Pan jest cały czas przy mnie. Jest przy każdym z nas… Niech nikt z Was o tym nie zapomni. Myślę, że nawet te trudności jakie mam ostatnio, nawet te w relacji z bliskim mi przyjacielem są dla mnie czasem próby i doświadczenia od Pana by mnie w wierze umocnić, tak jak dla niego był czasem próby i przygotowań do wypełniania Bożego planu czas kiedy spotkał się z takim problemem ogromnym u mnie… Pan wie co robi… Proszę Was o modlitwę za mnie o potrzebne siły i za tego mojego przyjaciela… Niech Bóg wypełni swoją wolę i swój plan wobec nas. Za to wszystko Chwała Panu!!
Izabela z Rzeszowa