Akeksandra.
W dniu wczorajszym uczestniczyłam w indywidualnej modlitwie wstawienniczej. Modliliśmy się o moje uzdrowienie z raka. Osoba modląca się za mnie wiedziała o mnie nic, tylko ogólnie o intencji, żadnych szczegółów. Była to zupełnie obca mi osoba.
Podczas modlitwy poczułam przyjemne, błogie gorąco pod pachami i w klatce piersiowej (czyli tam gdzie był rak i przerzuty). W czasie modlitwy, kiedy wstawiennik poprosił aby modliły się za mnie też osoby z mojej rodziny, które są już w niebie, poczułam wiele delikatnych dłoni dotykających mnie na plecach.
Po modlitwie wstawiennik zapytał się mnie, czy dwa razy poroniłam, bo przyszła do mnie dwójka moich dzieci z nieba się za mnie modlić. Ja czułam właśnie m.in. takie malutkie dłonie na plecach. Rzeczywiście miałam w przeszłości dwa stwierdzone przez lekarza poronienia, wstawiennik nie mógł o tym wiedzieć z jakichkolwiek źródeł poza natchnieniem Ducha Świętego.
Jestem, a raczej byłam, sceptykiem i niedowiarkiem, realistką i materialistką, ale po wczorajszej modlitwie uwierzyłam w pełni w Boga i w moje uzdrowienie z raka. Przyjmuje w pełni to uzdrowienie. Gdy prosiliśmy o uwolnienie, poczułam jakby coś się wyrywało z moich pleców.
Wiem, że nie każdy ma takie doświadczenia z modlitwą, ale widocznie Bóg uznał, że mi dla uwierzenia potrzeba tak mocnego dowodu istnienia Opatrzności i Bożej opieki nade mną. W nocy po modlitwie czułam jak toczy się straszna walka o to, bym zwątpiła, przyzywam jednak ciągle imienia Jezusa i pomaga.
Jedyne co mi teraz potrzeba, to nie dać sobie skraść złemu tej wiary i uzdrowienia, o co będę się nieustannie modlić. Sceptykom to czytającym – jestem osobą w sile wieku, mam wyższe wykształcenie, wykonuję zawód wymagający naprawdę dużego zaangażowania intelektualnego, przez wiele lat żyłam w chłodnych stosunkach z Bogiem, lub co najmniej, jak to się określa byłam „letnim katolikiem”, nigdy nie byłam leczona ani psychicznie ani psychiatrycznie. Wiara czyni cuda! Chwała Panu!
Aleksandra – modliła się z Jackiem.