Gdy syn miał 4 miesiące, był rok 1995 pojechaliśmy w odwiedziny na 2 dni do mojej mamy, zresztą często tam jezdziliśmy. U niej w szufladzie, znalazłam jakąś szarą małą książeczkę, było tam parę innych modlitewników, nie przeglądając żadnego odruchowo wybrałam akurat ten. Była to koronka do Miłosierdzia Bożego, modlitwy i parę zapisków Siostry Faustyny, wtedy mało kto znał ta koronkę, nie była jeszcze tak rozpowszechniona jak dzisiaj. Zapakowałam ją i przyszedł czas na powrót do domu. Była niedziela, straszny upał. Zjedliśmy pózne śniadanie i tak jakoś się zakręciłam, że zapomniałam zabrać coś do picia dla dzieci,bo na obiad mieliśmy się zatrzymać gdzieś podrodze. Przed Krakowem, w szczerym polu, zepsuł się nam samochód. Nigdzie żadnych domów, sklepów, a my bez jedzenia, picia, bez telefonu, bo wtedy jeszcze nie było komórek, w okropnym upale, gdzie przy asfalcie dochodziło do 40 stopni, i małe dzieci, jedno 5 lat, drugie 4 miesiące. To 4-miesięczne niemowle nie przeżyje pomyślałam. Zatrzymywaliśmy kilka samochodów, ale niestety nikt się nie zatrzymał. Mąż próbował naprawić samochód, ale bez skutku. Potrzebna nam była nowa pompa paliwowa. Byliśmy bezradni… Aż tu nagle, podjechał do nas jakiś samochód, wysiadł z niego elegancki mężczyzna w pięknym garniturze i zapytał co się stało? Mąż odpowiedział. On podszedł do swojego samochodu, otworzył bagażnik… był zupełnie pusty… nie miał w nim zupełnie nic…tylko właśnie tą pompę, której nam brakowało. Na dodatek oddał ją nam zupełnie za darmo i odjechał… Czułam od tego mężczyzny jakiś dziwny spokój, czy nie wiem co to było, bo nigdy wcześniej, ani potem, nigdy od nikogo nie czułam czegoś podobnego. Dotarło do nas co się stało dopiero w domu, a tak naprawdę kto to był, to dotarło dopiero po paru latach. Upłynęło parę lat, aż uświadomiliśmy sobie, że to był największy cud w naszym życiu, że Bóg zesłał samego Anioła, żeby ratować nasze dziecko a może i dzieci. A my nawet Bogu nie podziękowaliśmy, żyliśmy jak gdyby nigdy nic, jak by to się nam od Boga należało.Ta szara mała książeczka która jechała z nami wtedy w samochodzie jest ze mną po dziś dzień. Mijały dni, miesiące, lata, a mój kontakt z Bogiem stał się już tragiczny. Do kościoła chodziłam już tylko w Boże Naroszenie i Wielkanoc, bo szła cała moja rodzina więc jakby to wyglądało, co by powiedzieli, posłałam dzieci do komuni św. bo wszyscy posyłali, no i co by rodzina powiedziała! robiłam to wszystko dla ludzi nie dla Boga. Było już tak zle, że zaczeęło mi się wszystko sypać, dokładnie wszystko. Szukałam czegoś, niewiedząc czego, czegoś mi brakowało, Nie dawałam rady. Pewnego wieczoru wszyscy już spali, ja położyłam się ostatnia i nagle ogarnęła mnie straszliwa rozpacz. Płacząc w poduszkę, żaliłam się Bogu: że sobie nie radzę z tym wszystkim, że wyjechałam z rodzinnego domu, że czuję się zle i nie kochana przez nikogo, a miałam przecież kochającą rodzinę, wylałam Bogu wszystkie żale mojego serca, całą rozpacz. I wtedy znów poczułam wielką miłość Jezusa, jak bardzo mnie kocha, czułam że Jezus chce mi coś powiedzieć, że on to wszystko widzi, i że jest przy mnie cały czas, bez względu na wszystko. I zasnęłam jak małe dziecko, a rano byłam jak nowo narodzona, niesamowite uczucie! Przypomniała mi się cudowna pieśń religijna, którą każdy katolik zna….. PEWNEJ NOCY ŁZY Z OCZU MYCH, OTARŁ DŁONIĄ SWĄ JEZUS I POWIEDZIAŁ MI NIE MARTW SIĘ! JAM PRZY BOKU JEST TWYM. POTEM SPOJRZAŁ NA GRZESZNY ŚWIAT POGRĄŻONY W CIEMNOŚCI I ZWRACAJĄC SIĘ DO MNIE PEŁEN SMUTKU TAK RZEKŁ: POWIEDZ LUDZIOM ŻE KOCHAM ICH, ŻE SIĘ O NICH WCIĄŻ TROSZCZĘ, JEŚLI ZESZLI JUŻ Z MOICH DRÓG, POWIEDZ ŻE SZUKAM ICH!! Wydawało mi się że Jezus wycisnął jak pieczęć w moim sercu tą pieśń, z którą miałam wyruszyć w świat, bo miał dla mnie nowe zadanie…
Jola Grabowska