Daj mi poznać Twoje drogi Panie, naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami. Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń, Boże i Zbawco w Tobie mam nadzieję. Dobry jest Pan i łaskawy, a wszystkie ścieżki Jego są pewne

I CZYTANIE 2 Tm 2, 8-15

„Pamiętaj na Jezusa Chrystusa, potomka Dawida. On według Ewangelii mojej powstał z martwych. Dla niej znoszę niedolę aż do więzów jak złoczyńca; ale słowo Boże nie uległo spętaniu. Dlatego znoszę wszystko przez wzgląd na wybranych, aby i oni dostąpili zbawienia w Chrystusie Jezusie, wraz z wieczną chwałą. Nauka to godna wiary: Jeżeli bowiem z Nim współumarliśmy, z Nim także żyć będziemy. Jeśli trwamy w cierpliwości, z Nim też królować będziemy. Jeśli się będziemy Go zapierali, to i On nas się zaprze. Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego. To wszystko przypominaj, dając świadectwo w obliczu Boga, byś nie walczył o same słowa, bo to się na nic nie zda, chyba tylko na zgubę słuchaczy. Staraj się, byś sam stanął przed Bogiem jako godny uznania pracownik, który nie przynosi wstydu, trzymając się prostej linii prawdy”.

Przysłuchujemy się dzisiaj trzeźwemu pouczeniu, płynącemu z doświadczeń i mądrości posługi Pawła. Apostoł jeszcze raz kładzie przed oczyma umiłowanego ucznia fundament, którym jest zmartwychwstanie Chrystusa. Zależy mu na tym, by nie rozpatrywać go jedynie w sferze faktów, jako zajście, czy punkt historii, lecz spoglądać na nie w kategorii tajemnicy, której nie sposób zamknąć w definicji, a która odsłania nowe perspektywy i zaprasza do udziału w niej. „Jeżeli razem z Nim umarliśmy, razem też żyć będziemy!” Śmierć i zmartwychwstanie Jezusa odcisnęły rzeczywiste piętno na naszym postrzeganiu i odczuwaniu. Dlatego Św. Paweł nie tyle przekonuje Tymoteusza o wiarygodności Paschy, co wręcz błaga, by nie sprowadzał tej katechezy do czczej gadaniny. Módlmy się w tym miejscu za naszych przewodników wiary, by nie zamykali jej w systemie twierdzeń, ale odważyli się przeżywać ją na naszych oczach. 

EWANGELIA Mk 12, 28b-34

„Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań? Jezus odpowiedział: Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych. Rzekł Mu uczony w Piśmie: Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary. Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: Niedaleko jesteś od królestwa Bożego. I nikt już nie odważył się Go więcej pytać”.

„Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?” – pyta uczony w Pi­śmie. Szuka klucza do zrozumienia Prawa, któremu podporządkowane są wszystkie pozostałe. Jezus wyja­śnił mu, że ma kochać Boga i bliźniego. Jednak na początku powiedział coś jeszcze. Rozpoczął tak: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Panem jedynym”. Przyjdź i zobacz, kim jest Bóg. Poznaj miłość i wierność Jego przymierza. Zobacz jak bardzo Mu na Tobie zależy. Jeśli zdołasz to pojąć, całym sobą odpowiesz na Jego miłość. Doświadczając Jego miłości i miłosierdzia, poznając Boga jako Przyjaciela, zrozumiesz Jego miłość. Jeśli choć w najmniejszym stopniu ją pojmiesz, przekonasz się, że miłość bliźniego jest czymś absolutnie oczywi­stym. Po tych słowach Jezusa w tłumie zapadła cisza. Nikt już nie odważył się zadać Mu żadnego pytania. Tym razem powiedział On coś zupełnie nieoczekiwanego. Widział, że stawiający Mu pytanie człowiek zrozumiał wiele z Jego nauczania i miał osobiste przekonanie o bezużyteczności pustych ofiar. W konsekwencji zrozumiał, że miłość Boga i bliźniego jest najwyższym celem i najdoskonalszym wypełnieniem Prawa.

Jezus pragnie zobaczyć podobne przekonanie również w naszych sercach. Chce dotrzeć do nas z samym sednem swojego przesłania i wezwać nas do miłości, która jest wypełnieniem ducha Prawa. Nie oznacza to, że mamy odrzucić praktyki religijne. Kiedy zaczynamy traktować je jako wyraz naszej miłości do Boga i otwarcia się na Jego łaskę, wszystko co czynimy ukazuje się nam w nowym świetle. Wypełniając ducha Prawa, stajemy się zdolni do miłowania mocą Ducha Świętego. ‍️‍‍