— Kiedy dobre dziecię umiera na ziemi, zstępuje z nieba biały anioł Boży, łagodnie bierze je w ramiona, rozpościera jasne skrzydła i unosi czystą duszyczkę do Boga.

Na pożegnanie przelatuje cicho ponad tymi miejscami, które dziecię za życia lubiło i zrywa najpiękniejsze, najmilsze mu kwiaty, aby tam na tamtym świecie jeszcze piękniej kwitły.

Dobry Bóg bierze je z ręki anioła i przyciska do serca, a na najdroższym dla dzieciny kwiatku składa pocałunek.

Jeszcze nie ucichła sprawa śmierci Alfiego Ewansa, a już świat szokuje następna wiadomość:

Skazany na śmierć głodową. Vincent Lambert odłączony od aparatury podtrzymującej życie

Sługa Boży Kard Stefan Wyszyński  „Przestrogi dla Polaków”

Tam , gdzie Bóg powiedział: ” żyj ” tam człowiek nie ma prawa powiedzieć : ” umieraj „

Vincent Lambert, 42-letni mężczyzna, który od 2008 roku pozostaje unieruchomiony w wyniku wypadku drogowego, według niektórych lekarzy znajduje się w stanie wegetatywnym, inni uważają, że znajduje się w stanie minimalnej świadomości oraz podkreślają jego zdolność do samodzielnego oddychania.

Jedno z ostatnich nagrań z sali szpitalnej pokazuje matkę, która mówi do Vincenta „nie płacz, jestem przy tobie, jest też tato” i głaszcze syna na pożegnanie, bo zakazano jej go przytulić.
„Vincent czuje wszystko. Płakał, gdy poinformowaliśmy go o decyzji lekarzy” mówią rodzice.

Lekarz prowadzący poinformował rodzinę, że w wyniku decyzji konsilium lekarskiego począwszy od 20 maja zostanie wstrzymane leczenie oraz głębokie i ciągłe uśmierzanie bólu. Decyzja została podjęta pomimo interwencji Komitetu ONZ ds. praw osób z niepełnosprawnością, który zwrócił się do Francji z apelem o nieprzerywanie podawania leków, odżywiania i nawadniania.

To straszne dokąd zmierza świat.

12 lat temu Janusz Świtaj poprosił o eutanazję w przypadku gdyby zabrakło jego rodziców. Na szczęście zamiast wsparcia w pozbawieniu życia, otrzymał rzeczywistą pomoc.
Niedawno skończył studia, pracuje, podróżuje, jest szczęśliwy i żyje blisko Boga!

„Nagradzam się każdego dnia myślą, że czuję się na chwilę obecną spełniony, że wiem, co chcę w swoim życiu osiągnąć i to realizuję”

Niesamowite zdjęcie 17-tygodniowego dziecka

Aborcja – wzruszające opowiadanie nienarodzonego chłopca.

” NIENARODZONY ”

1 dzień z życia
Kilka minut temu zostałem powołany do życia na Ziemi. Istnieję. Powstałem z miłości moich rodziców. Czuję się wspaniale, jest mi ciepło i przyjemnie. Jestem taki szczęśliwy!! Bardzo chcę żyć. Bardzo dziękuję moim Rodzicom i Bogu, życie to największy i najwspanialszy dar, jaki mogli mi ofiarować. Będę im wdzięczny do końca życia. Żyję w mojej mamie. Ona jeszcze nic nie wie o moim istnieniu, ale czuję, że bardzo, bardzo mnie kocha. Dziś po raz pierwszy słyszałem Jej głos, głos mojej Mamy.

Jest taki ciepły. Moja Mama jest wspaniałą, dobrą osobą, czuję to. Już nie mogę się doczekać kiedy ją zobaczę. Na pewno jest bardzo piękna. Moja Mama…Moja… Kiedy zobaczę świat? Jak wspaniale jest żyć…
Wielka radość…
Hm…

2 dzień życia.
To już drugi dzień mojego życia. Jeszcze nie przypominam człowieka, ale przecież nim jestem? Już za 9 miesięcy ujrzę świat po raz pierwszy. Słyszę głosy mojej rodziny-już niedługo do nich dołączę. Dzisiaj usłyszałem imię mojej Mamusi-Karolina. Piękne, drogie mi imię…
Oczekiwanie…
Niecierpliwość…

30 dzień życia
Liczę sobie już cały miesiąc. Ale urosłem! Przez ten czas wiele dowiedziałem sie o świecie. Moja Mama tak pięknie i dużo o nim opowiada. A jak pięknie śpiewa! Jestem z niej naprawdę dumny. Tak bardzo chcę zobaczyć to wszystko, o czym opowiadała. Dzisiaj byliśmy w lesie .Mogę powiedzieć. że ja też byłem.

Przecież tam, gdzie ona, tam i ja. Czułem, że moja Mama jest tam szcześliwa, że kocha to miejsce. Ja też je pokochałem, chociaż jeszcze go nie widziałem. Nie wiem jak wygląda las, ale moja Mama uwielbia tam spacerować. Na pewno kiedyś mnie tam zabiorą z Tatą.
Zaraz, co ja słyszę? Moja ukochana Mama właśnie dowiedziała się że w niej żyję!! Ale nowina! Wspaniale….Ale co to? Zaraz zaraz…Ona wcale się nie cieszy!! Co się dzieje? Dlaczego ona płacze?! A może to łzy szczęścia?!
Niepewność…

3 godziny pózniej…
Jestem ciekawy, jak zareaguje mój Tata na wiadomość, że za 8 miesięcy pojawię się na świecie. Na pewno będzie bardzo szczęśliwy. Stworzymy wspaniałą, kochającą się rodzinę. Ja, Mama i Tata.
Cudownie, prawda? Kilka minut pózniej

Co to?! Co ja słysze?! Tata bardzo głośno krzyczy. Słowa wypowiedziane kilka sekund temu nadal słyszę bardzo wyrażnie. Mój ukochany Tata bardzo głośno krzyczał: ,,Karolina, Ty chyba kompletnie zwariowałaś?! Jak Ty to sobie wyobrażasz?! Zaczynamy studia, wszystko zaczynało się powoli układać a Ty teraz z ciążą wyskakujesz?! Jesteś kompletnie nieodpowiedzialna! To twój problem, mnie to nic nie obchodzi! Dopóki się TEGO nie pozbędziesz, nie mamy o czym rozmawiać! Nie, nie, nie! Ja po prostu nie mogę w to uwierzyć! Zwariowałaś!! I to akurat teraz, kiedy zaczęliśmy wychodzić na prostą ?! ” Mama, szlochając, cicho powiedziała: ,,A Ty nagle nie wiesz skąd się dzieci biorą?! To jest NASZE dziecko.

Ono stanowi dla Ciebie problem?! Sama jestem pełna niepokoju, nie wiem co robić. Oczekiwałam, że podtrzymasz mnie na duchu, powiesz, że sobie poradzimy, że wszystko będzie dobrze, że jakoś się ułoży…Teraz jestem pewna że nie mogę na Ciebie liczyć. Tak naprawdę to nigdy nie mogłam! Zawsze byłeś nieodpowiedzialnym człowiekiem! Ja chcę urodzić to dziecko! Już podjęłam decyzję!’ Tata wysłuchał mamy a potem bardzo niewyrażnie rzucił: ,,jeśli nie pozbędziesz się TEGO,  to z nami koniec!” Wyszedł trzaskając drzwiami. Nic z tego nie rozumiem, ale boję się. Nikt, kto nie był w takiej sytuacji nie wie, co to strach o własne życie. O życie, którego pragnie się jak niczego innego na świecie. Czy mnie nazywa ”tym”?! Bardzo się boję. Poczułem uderzenie w brzuch. Boli, boli, bardzo boli…
Strach….

31 dzień z życia
Słyszałem rozmowę moich rodziców… Teraz dotarły do mnie słowa Taty. Stwierdził, że trzeba ‚usunąć’ problem….nie wiem co to znaczy, ale na pewno nie jest to nic dobrego….To ja jestem tym problemem? Nie wierzę…Przecież moja Mama mnie kocha i nie pozwoli zrobić mi krzywdy. To oczywiste…
Nadzieja, ale i rozpacz…

37 dzien z życia
Teraz rozumiem…moi rodzice mnie nie chcą. Nie chcą żebym żył. Słyszałem dziś rozmowę mojej Mamy z jej przyjaciółką, Marzeną. Mama płakała, mówiła, że nie wie co robić, że to dla niej trudne.

Zwierzyła się, że przeze mnie będzie musiała zrezygnować ze studiów, że zniszczę jej życie. Twierdziła, że jest za młoda na dziecko, nie poradzi sobie z wychowaniem. Naprawdę ,bardzo chciałaby mieć dziecko, ale, że to nie jest odpowiedni moment w jej życiu. To dla niej bardzo trudna decyzja. Płakała, zwierzała się, że w pierwszej chwili była zdecydowana urodzić,  wszystkie przeszkody, poradzić sobie ze wszystkimi kłodami rzucanymi jej pod nogi…Ale po rozmowie z Arturem czuje sie rozdarta, że jest on nieodpowiedzialnym człowiekiem, ale ona nadal bardzo go kocha. Wiem, to dla niej ciężkie. Ale! Czy ona nie myśli o tym, co ja czuję?! Marzena milczała przez dłuższą chwilę. Aż w końcu wybuchła.
Krzyczała: ,,Karolina, dziewczyno, jak możesz odebrać życie temu dziecku, nie dając nawet szansy poznania świata? Nie poznaję Cię!!! Zawsze byłaś przeciwna aborcji! Nie masz prawa decydować o życiu i śmierci, od tego jest Bóg! Żaden człowiek nie ma prawa odbierać drugiemu człowiekowi życia! Tyle razy rozmawiałysmy o karze śmierci dla zwyrodnialców którzy z zimną krwią zabijają niewinnych ludzi! A teraz, Ty, moja najlepsza przyjaciółka, chcesz zamordować małą bezbronną istotkę! To tak jakbyś zabiła część siebie. Dziecko, które chcesz zabić, jest przecież częścią Ciebie i mężczyzny, którego kochasz! Wyobrażasz sobie ,że  usuniesz tę ciążę i na drugi dzień o wszystkim zapomnisz?! Nie łudz sie! Każdego dnia, każdej mjnuty będziesz myślała czy byłby to chłopiec, czy dziewczynka.

Będziesz się zastanawiać: do kogo byłoby podobne? Ile by teraz miało lat? Jaki kolor miałyby jego oczy?! A kiedy przechodząc w drodze do pracy, w pobliżu placu  zabaw, będziesz widziała inne, wesoło bawiące się dzieci-będziesz myślała o tym które zabiłaś! Tak! ZABIŁAŚ!!! Wstydż sie Karolina! Odpowiedz szczerze: chciałabyś żeby Twoja mama myślała tak, jak Ty,23lata temu?! Chciałabyś, żeby Cię ,,usunęła” i w tak okrutny sposób pozbyła się problemu?! ” .Stwierdziła także że słowo ”usunąć” łagodzi to co naprawde oznacza-morderstwo. Po tym słowotoku Mama wstała i bez słowa wybiegła z mieszkania Marzeny, zanosząc się płaczem. Postanowiła wybrać się do księdza, wieloletniego przyjaciela rodziny…Jest załamana. Mamo, czemu mi to robisz? Pozwól mi żyć!
Przerażenie…

40 dzień z życia
Po raz pierwszy jestem w kościele…Słyszę ciszę i cichą modlitwę mojej Mamy. Prosi Boga, aby jej pomógł. Nie wie, co robić…Poszła na plebanię aby porozmawiać z księdzem. Jej dłonie drżały, podobnie jak głos. Był zupełnie inny niż zazwyczaj. Pełen rozpaczy, niepewności, a także bólu…Jest kompletnie zdezorientowana. Opowiadała o mnie, rzewnie płacząc przy tym. Mówiła że wie, że nie ma prawa decydować o tym, czy pozwolić komuś żyć. Ale także chciałaby skończyć studia, oszczędzić wstydu rodzinie. Nieślubne dziecko w małym miasteczku byłoby prawdziwym skandalem. Duszpasterz powiedział, że wg Kościoła aborcja jest zabójstwem, grzechem śmiertelnym. Uświadamiał mojej Mamie, że aborcja stanowi akt zabójstwa bezbronnej osoby ludzkiej i jest zarazem krańcowym przejawem ideologii pogardy dla życia ludzkiego ,,Karolinko, wiem, że jest ci teraz bardzo, bardzo ciężko. Zacytuję Ci słowa Katechizmu Kościoła  Katolickiego:’ Życie ludzkie od chwili poczęcia winno być szanowane i chronione w sposób absolutny. Już od pierwszej chwili swego istnienia istot a ludzka powinna mieć przyznane prawa osoby wśród nich nienaruszalne prawo każdej niewinnej istoty do życia (…)*KKK2270 ‚

Jego głos był spokojny, ale stanowczy .Zapytał Mamę, czy na pewno pamięta jak brzmi piąte przykazanie Dekalogu. Mama szepnęła cicho, ale wyrażnie: ,,nie zabijaj ” a po jej policzkach płynęły łzy.
Wiedział, że nie może mamie niczego nakazać, prosił tylko ,żeby przemyślała swoją decyzję…Decyzję, która odbije się na całym jej życiu, niezależnie od tego, jaka ona będzie. Czasem myślę, że może będzie lepiej, jeśli się nie urodzę? Jak poradzę sobie z myślą że najbliżsi ludzie na świecie chcieli mnie zabić?! Że oni mnie po prostu nie chcą?! Że mnie nie kochają?! Bez miłości będę niczym…
Bezsilność…
Nadzieja… Nadzieja na życie…
Nadzieja na miłość..

42 dzień mojego życia
Mama nie spała całą noc. Płakała. Nadal nie wiem, co się dzieje…Słyszę, jak otwieraja sie drzwi gabinetu lekarskiego. Słyszę słowa mojej Mamy. Nazywa mnie ,,problemem”. Lekarz mówi, że ”szybciutko’ może się pozbyć tego  problemu. Tanio. Opłata za śmierć. Ta okrutna rozpacz. Ta gorycz…Co to znaczy? Czy moja Mama chce mnie zabić? Mamo błagam, chcę żyć!!! BŁAGAM! To boli….Kręci mi sie w głowie, wszystko zaczyna wirować. Mamo co się dzieje?! Mamo, pomóż! Pomóż mi! Ten nieprawdopodobny ból!!! Bardzo boli….Wiem, nie słyszysz mojego głosu. Niemego wołania o pomoc…Krzyku strachu, bezbronności i ciszy…

Tu nie liczy sie czasu…
Mamo…? Mamo czemu mnie zabiłaś?! Czemu nie pozwoliłaś mi żyć? Tak bardzo chciałem zobaczyć świat. Ten las, w którym tak często spedzałaś czas…Spędzaliśmy go razem, chociaż Ty o tym nie wiedziałaś.
Jestem pewny (tak…tak, byłem chłopcem…)
że nie zapomnisz mnie do końca życia, Mamo.. Tam, gdzie jestem, jest mi dobrze…
Kocham Cię, Mamo.

Syn dziennikarza Mateusza Maranowskiego urodził się w 23 tygodniu ciąży. W czasie czarnego protestu dziennikarz usłyszał w radiu, że takie dzieci jak jego, to nie ludzie. Jak mówi, dla niego to był naprawdę czarny dzień.

Anioł płaczący nad kołyską abortowanego dziecka, którego miał być stróżem… Autorem rzeźby jest Timothy P. Schmalz.

Artysta sam stał się ofiarą aborcji. Jako młody człowiek poszedł ze swoją brzemienną dziewczyną na aborcję. Opowiada, jak został oszukany przez kulturę, która podpowiedziała im wtedy jedyne „odpowiedzialne” rozwiązanie „problemu”. „Doświadczyłem jak to jest siedzieć w klinice, czekając aż moja dziewczyna zrobi aborcję, a potem jak to jest być z nią po aborcji. Doświadczyłem, jakie spustoszenie dokonała ona w moim sercu i duszy, a także w mojej dziewczynie. To było absolutnie przygniatające” – wyznał.

Dziś Timothy tworzy rzeźby pro-life na znak protestu. Poprzez rzeźby poświęcone nienarodzonym dzieciom ma nadzieje pokazać ukryty ból tych, którzy stają się ofiarami aborcji.

Czytałem dziś artykuł o chłopcu w Kanadzie, który przeżył swoją aborcję. Płakał, łkał na stercie odpadów, ale nikt mu nie pomógł. Zmarł po czterdziestu minutach. Wycieńczony, głodny i zmarznięty. Wszystko w świetle prawa chorej cywilizacji, która rozrasta się po świecie, jak złośliwy nowotwór.

„Wtedy Bóg zapytał Kaina: «Gdzie jest brat twój, Abel?» On odpowiedział: «Nie wiem. Czyż jestem stróżem brata mego?» Rzekł Bóg: «Cóżeś uczynił? Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi!” (Rdz 4,9-10).

Dziś odbył się pogrzeb mojego dziecka. Tak, właśnie dziś – 23 marca 2018 roku. Dla jednych jest to czarny piątek, dla innych biały piątek. Dla mnie jest to niewyobrażalnie smutny dzień. W białych trumienkach były ciałka dzieci nie tylko tych z poronienia, ale też z aborcji. Dziś widziałam dwa światy. Pierwszy, to taki, w którym garstka ludzi na cmentarzu służewskim żegnała te dzieci. Obeszło się bez echa. Nikt nie wiedział. Nikt nie mógł wiedzieć, bo kogo to interesuje? Drugi świat, to ten, w którym tysiące ludzi przeszło dziś ulicami Warszawy, żeby walczyć o to, żeby takie pogrzeby mogły odbywać się częściej. Wszyscy o tym dziś mówią. Wszystkich to interesuje.
Kiedy leżałam w szpitalu, moja szpitalna sąsiadka zwierzyła mi się, że całe życie była za aborcją. Mówiła: „Uważałam, że gdybym miała urodzić chore dziecko, to wolałabym go nie urodzić. Do pierwszego poronienia tak myślałam. Jak pierwszy raz poroniłam, to stwierdziłam, że wolę być matką chorego dziecka. Najważniejsze, żeby żyło…”
Więc dziś Wam powiem jedno: w dupie mam te Wasze protesty. Czarne, białe, czy tęczowe. W dupie mam Wasze dyskusje światopoglądowe na poziomie przedszkola. Moje dziecko było wielkości dłoni. A te dwie małe, białe trumienki są niezbitym dowodem na to, że wciąż mówimy o człowieku. Tak, tam w środku jest człowiek. Mój synek. Piotruś. 
Magdalena Biernacka