To wydarzyło się 20 lat temu.

Mój syn urodził się 8 stycznia 2000 roku, w Dniu Urodzin św. Maksymiliana. Miał otrzymać tylko jedno imię – Łukasz, które wybrałam dla niego na samym początku ciąży całkowicie świadomie, żeby nie powiedzieć z premedytacją. Od samego początku ciąża była zagrożona. Potrzebowaliśmy dobrych lekarzy, którym moglibyśmy zaufać i którzy pomogliby przyjść mojemu dziecku na świat. W grę wchodził właściwie tylko św. Łukasz, który sam był lekarzem (i jest ich patronem), a jednocześnie artystą i największym Ewangelistą. Słowem – patron wszechstronny. Wierzyłam, że otoczy mojego syna swoją opieką. Także w przyszłości, gdy będzie dokonywał życiowych wyborów i zmierzał się z własnym powołaniem.

Św. Łukasz wywiązał się ze swojego zadania na medal. Na naszej drodze Bóg postawił lekarzy najlepszych, doskonałych specjalistów, którzy wiedzieli co robić. Mój syn urodził się zdrowy, 8 stycznia 2000 roku, w jednej z wrocławskich klinik. Był piękny, doskonały. Nic nie zapowiadało tragedii.

W piątej dobie po porodzie stan Łukaszka nagle okazał się krytyczny. Do jego organizmu niepostrzeżenie wdarła się sepsa. Przed chwilą miałam go jeszcze w objęciach, tuliłam i mówiłam mu, jak bardzo go kocham – teraz patrzyłam na popłoch, który wywoła diagnoza, na biegających wszędzie lekarzy i pielęgniarki, i próbowałam coś z tego zrozumieć. Moje życie właśnie się kończyło.

Z płaczem zadzwoniłam do mojej mamy, mama zaalarmowała całą rodzinę, przede wszystkim moją ukochaną Babcię, która była osobą bardzo wierzącą i mądrą, miała cudowny dar modlitwy wstawienniczej. Była naszym modlitewnym S.O.S. Babcia powiedziała mi wtedy, żeby pielęgniarka koniecznie ochrzciła dziecko z wody a my módlmy się do św. Maksymiliana o pomoc, ponieważ Łukasz urodził się właśnie w rocznicę Urodzin św. Maksymiliana. Babcia powiedziała mi jeszcze, żebym oddała synka Bogu i zawierzyła Jego woli. Nie potrafiłam tego zrobić. Ale zaufałam Babci i z wielkim bólem oddałam Bogu moje nowonarodzone dziecko. Byłam gotowa na wszystko. To były moje pierwsze, dojrzałe rekolekcje.

Ochrzczony z wody Łukasz otrzymał drugie imię – Maksymilian. W następnej chwili synek został zabrany do specjalistycznej kliniki na oddział reanimacji, wyposażonej w najnowocześniejszy sprzęt do ratowania noworodków.

Ten chrzest z wody odbywał się w wielkim pośpiechu, w czasie, gdy mój syn był zabierany z jednej kliniki do drugiej. Poproszona o to przeze mnie pielęgniarka nie wiedziała, jak się do tego zabrać. Poprosiła drugą o pomoc, ktoś podał wodę, wokół było pełno ludzi, ostatnie uzgodnienia lekarzy. Nie wypowiedziano na głos imienia dziecka, nie byłam nawet pewna, czy ktoś w ogóle zastosował formułę „ja ciebie chrzczę…” – to wszystko dopowiedziałam sama w sercu. I to musiało wtedy wystarczyć. Wierzę w Boże Miłosierdzie. Syn był w tak ciężkim stanie, że mógł nie przeżyć kolejnej doby. W moczu gołym okiem była już widoczna krew, nie mógł oddychać.

Stan synka był krytyczny, lekarze przygotowywali nas na najgorsze, nie zabierając jednak nadziei. Podpowiedzieli, że tuż obok jest kościół ojców franciszkanów i w każdej chwili możemy poprosić księdza, żeby przyszedł na oddział i udzielił dziecku Sakramentu Chrztu. Skorzystaliśmy z tej sposobności bez wahania, pomimo wcześniejszego chrztu z wody. Kapłan, wiedząc o wszystkim, przyszedł natychmiast. Chciałam zrobić wszystko, co było w mojej mocy, żeby zabezpieczyć synka jak tylko mogłam. Oddałam go Bogu i po prostu musiałam zrobić wszystko, żeby w tę drogę do Pana został wyprawiony jak należy… Żeby mu niczego nie brakowało. To był najbardziej dramatyczny moment w moim życiu. Kto doświadczył podobnie, ten wie.

Tak smutnego chrztu nie przeżyłam nigdy w życiu. Łzy, rozpacz, strzępy nadziei, pielęgniarka trzymająca świecę, mama, próbująca dodać mi otuchy, choć sama płakała.

Po chrzcie zdjęłam z szyi Cudowny Medalik, który nosiłam od dziecka, i przykleiłam do inkubatora, w którym leżał mój synek.

Od tamtej chwili stan mojego dziecka zaczął się powoli poprawiać, a po dwóch miesiącach wyszliśmy ze szpitala. Czekała nas jeszcze rehabilitacja, ale z tym już poradził sobie św. Łukasz.

Wierzymy, że jest to wymodlony cud. Od początku wspierała nas i modliła się cała rodzina i znajomi. Msze Św. zamawiane były gdzie tylko się dało, jedna za drugą, w tym w Niepokalanowie.

Łukasz urodził się przez cesarskie cięcie, dzięki temu przebywaliśmy jeszcze w klinice we Wrocławiu (pochodzimy ze Zgorzelca). Czułam, że z synem jest coś nie tak – zbyt dużo spał, mało jadł, tracił na wadze. Chodziłam za lekarzami i prosiłam, żeby zrobili mu dokładniejsze badania, jednak mnie zbywali – każdy noworodek tak ma, utrata masy ciała do 30% mieści się w normach, poza tym to jest moje 1sze dziecko, z pobłażliwością kiwali głowami. Podeszli do tego rutynowo.

Jednak tamtego krytycznego dnia na oddziale dyżur miała niezwykle oddana położna – p. Ania. Czekałam na nią z niecierpliwością. Gdy tylko przyszła poprosiłam ją o pomoc, o interwencję. Coś naprawdę było nie tak. Mój synek spał wtedy nieprzerwanie 5 godzin. Przybiegła natychmiast, próbowała go dobudzić lecz miała z tym problem. Postanowiła synka rozebrać, żeby chłód go dobudził. Wtedy synek zsiniał. Wówczas zaalarmowała wszystkich. I tylko dlatego, że zsiniał, lekarze zgodzili się wziąć go na obserwację… Gdyby tego nie zrobili, mój synek zgasłby tamtego dnia. Po niespełna godzinie był już wieziony do innej kliniki na specjalistyczny oddział reanimacji noworodków. Stan ciężki krytyczny, żeby nie powiedzieć beznadziejny. Tam był też ostatni wolny inkubator do ratowania życia. Ci drudzy lekarze z tej nowej kliniki nie mieli już czasu na badania i musieli podać antybiotyk „w ciemno”. To oni nam powiedzieli, żeby poprosić księdza. I tylko dzięki Bogu i wstawiennictwu świętych Patronów to był właściwy lek.

Synek przeżył, ale choroba poczyniła ogromne spustoszenie w organizmie. Dzięki sepsie miał wykonane dokładne badania wszystkiego, w tym stwierdzono wylew krwi do mózgu 2 stopnia, który potem powiększył się do 3 stopnia. Miał porażony układ ruchu, groziła mu niepełnosprawność fizyczna.

Mój syn dzisiaj jest całkowicie zdrowy. Jeździ na nartach, na rowerze, bardzo dobrze pływa, jest całkowicie sprawny ruchowo, do tego inteligentny, mądry, wesoły, samodzielny.

Bogu niech będą dzięki i Maryi Niepokalanej, przez wstawiennictwo św. Maksymiliana i św. Łukasza. Będę powtarzać to do końca życia.