14 mil do Fort Morgan pokonuję w ostrym słońcu i upale przez pola, „skokami” od cienia do cienia w kolejnych kępach drzew rozrzuconych co 2-4 mile. W końcu docieram do upragnionego miasteczka, gdzie mogę odpocząć w klimatyzacji i uzupełnić zimne napoje.
W parku akurat odbywa się głośny festyn baptystów. Wtaczam się wózkiem w środek koncertu zespołu country ze świadectwami i modlitwą uwielbienia. Dużo młodzieży, świetna atmosfera i darmowe hot-dogi. Jude, lider wspólnoty cieszy się słysząc moją historię. Przynosi mi zimną wodę. Modlimy się razem.
Gdy chcę ruszać w dalsza drogę, przednie kółko wózka dziwnie grzęźnie w trawie. Ku mojemu przerażeniu urywa się plastikowe mocowanie. Dlaczego spotyka mnie to akurat teraz i tutaj, podczas modlitwy?
Myślę po chwili, że przecież lepiej tu niż gdzieś na pustkowiu.
Gdy ja demontuję pozostałości kółka i sprawdzam czy da się ciągnąć wózek za pusty dyszel – Jude sprawdza czy lokalny sklep rowerowy jest jeszcze czynny. Bez sprawnego wózka dalsza droga jest niemożliwa. Okazuje się, że jedyny w promieniu 100 mil bike-shop i warsztat gdzie mogą mi pomóc jest… dwie ulice dalej i jest otwarty! Jego właścicielem jest Mike. Ma ok. 60-tki i jest wielkim fanem rowerów. Rok temu z przyjaciółmi byli w Europie i zjeździli rowerami Czechy i Polskę. Bo okazuje się Mike ma czeskie i polskie korzenie! Przysłuchuje się mojej historii kręcąc głową nad urwanym kółkiem. Ma dziś dużo pracy ale przesuwa pilne sprawy i zajmuje się naprawą mojego sprzętu. Wywierca nowe otwory w aluminiowym dyszlu i z kilku części tworzy nowe mocowanie kółka.
– Nie wiem czy to wytrwa do Chicago…- mówi zatroskany. Na szczęście czeka cię teraz płaski teren i bedą miasteczka na trasie. W razie czego ktoś ci pomoże.
Nie bierze dużo za naprawę. Dodaje mi taśmy do instalowania między oponą i dętką, które zabezpieczają przed kolcami.
– Uważaj. teraz jest sezon na kolce. Co drugi dzień trafia do mnie rower z przedziurawioną dętką.
Gdy Mike dowiaduje się, że moja trasa prowadzi wzdłuż międzystanowej 76-tki, zachęca żebym po drodze odwiedził kościół w Brush.
– To 10 mil stąd. Proboszczem jest tam Polak, Ks. Marek. Znamy się. To charyzmatyczny i bardzo lubiany w okolicy kapłan.
Gdy opuszczam Fort Morgan, gaśnie słońce przykryte ciemnymi chmurami i zrywa się wiatr. Jedna po drugiej w ziemię uderzają byskawice. Deszcz zaczyna padać od razu wielkimi kroplami i po chwili
uderza we mnie potężna nawałnica. Uciekając przed ulewą znajduję szczęśliwie wiatę przy drodze. Po godzinie mogę iść dalej w kierunku Brush.
Temperatura spadła, pola pachną teraz wilgocią, na stalowe niebo wychodzi niezwykłej urody tęcza. Zachwycony chłodem i cudownymi kolorami odmawiam dziekczynnie różaniec.

Pod Kościół St. Mary’s w Brush docieram późnym wieczorem. Plebania zamknięta. Mój telefon jest rozładowany, nie mogę sprawdzic niczego w internecie, ale tablica informuje że niedzielna msza jutro odbędzie się o 10.00 rano. Obok zabudowań przy parkingu dostrzegam idealną trawę żeby rozbić namiot. Na koszu na śmieci widzę napis St. Mary’s, więc wnioskuję że trawa to teren kościoła i nikt mnie stąd do rana nie wyrzuci.
Zmęczony zasypiam w namiocie po dniu pełnym wrażeń.

Budzi mnie uderzenie deszczu w twarz. Nie zamknąłem namiotu ! Po ciemku próbuje zapiąć połę namiotu ale pechowo zacina się zamek i nie mogę nim ruszyć w żadną stronę. Gdy bezskutecznie walczę z zapięciem, kolejne uderzenia deszczu następują regularnie co 5 sekund. Zraszacze! To nie deszcz tylko automatyczne zraszacze ustawione na nocne podlewanie trawy! Jeden z nich ukrywał się tuż przed wejściem do namiotu. Kolejne uderzenia wody wlewają się do środka. Nie mogąc sobie poradzić z zamkiem wybiegam na zewnątrz i próbuje coś wymyśleć.
– Roman, myśl! Myśl! Myśl! Kurtka! Muszę przykryć najbliższy zraszacz kurtką i wtedy pomyślę co dalej! Szukam jej w wózku. Jestem już cały mokry. Woda kolejnymi falami atakuje wnętrze namiotu, mnie i wózek. Co za historia! Dlaczego? Dlaczego???
Przykrywam w końcu zraszacz kurtką i unierucham go śledziem od namiotu uważając żeby nic nie uszkodzić. Wypuszcza teraz wodę w jednym kierunku. Sytuacja uratowana. W namiocie pełno wody, całkowicie mokry jest puchowy śpiwór. Odwracam mokry materac na drugą stronę i po ciemku przebieram się w suche rzeczy. Zasypiam dopiero nad ranem.

Na mszę idę zmęczony i niewyspany.
Z ołtarza patrzy na mnie cudownie piękna figura Maryi. Jest tak niezwykła że zapominam o zmęczeniu i trudnych przygodach . Jej spojrzenie jest tak czułe i przepelnione czystą miłością , że mam w sobie tylko wdzięczność i pragnienie modlitwy.
Przed mszą wchodzę do zakrystii. Słysząc polski język ks. Marek szeroko się uśmiecha. Za chwilę msza, przedstawiam się więc w trzech zdaniach i pytam o możliwość wysuszenia się i noclegu.
– Zamieszkasz u mnie – dziwi mnie jego natychmiastowa, pewna i łagodna odpowiedź.

Podczas mszy nie mogę oderwać wzroku od Maryi. W pewnym momencie ksiądz Marek prosi z ambony żebym wstał. Przedstawia mnie wiernym.
– Niewiele wiem o intencji drogi Romana , ale wiem że to duchowa droga. Pielgrzymuje od Pacyfiku do Atlantyku. Przybył z mojego starego kraju i razem z kolegą, który idzie na poludnie pokonują pieszo Amerykę drogą w kształcie krzyża. Pomódlmy sie razem za nich.

Wszyscy wstają i powtarzają za księdzem poteżną modlitwę o Bożą ochrone dla pielgrzymów i o opiekę Matki Bożej.
Patrzę na figurę Maryi i nie mogę już powstrzymać łez. Wczorajsza modlitwa z protestantami w parku, awaria kółka, spotkanie z Mike’m, który mi pomaga i kieruje do Polskiego księdza, burza z ulewą, tęcza, nocna walka ze zraszaczami – wszystkie te wydarzenia prowadziły mnie tutaj, do tego kościoła, na to spotkanie.

Maryja jest nauczycielką wierności podjętej drodze. Wierności w każdym wydarzeniu i w każdy czas.

Po mszy podchodzą do mnie ludzie. Ściskają ręce, podają zwinięte banknoty.
Małżeństwo Amerykanów zaprasza mnie na śniadanie. Ustalamy z księdzem , że przywiozą mnie z piwrotem pod kościół o 12.00.
Tak poznaje Bena i Teresę. Przy śniadaniu słucham ich opowieści i mówię im moją historię. Mają trzy dorosłe córki. Uratowali swoje małżeństwo i rodzinę z bardzo ciężkiej próby.
– Wiemy co to bezsilność i absolutne zaufanie Bożemu Miłosierdziu..
W domu Bena i Teresy jest ikona Matki Boskiej Częstochowskiej i oba wizerunki Jezusa Miłosiernego – wileński i krakowski.

– Czytamy „Dzienniczek” św. Faustyny i dzieła sw. Jana Pawła II – mówi Teresa- Miłosierdzie ocaliło naszą rodzinę.

Ben pracuje jako strażnik więzienny w więzieniu stanowym. Opowiadam mu o chłopakach z naszej wspólnoty , o nawróceniach w więzieniu i o wyruszaniu w drogę z wdzięcznosci za nowe życie. Szklą nam się oczy.
Ben mówi:
– Bóg uratował nas z ciemności. Nas i nasze córki. Kiedys chodziliśmy całą rodziną do kościoła ale byliśmy daleko od Boga. Dziś wszystkie nasze córki sa mocno wierzące bo pamiętają nas z tamtych wydarzeń, gdy wszystko po ludzku było stracone i potrzeba było przebaczenia , które nie pochodzi tylko od człowieka. W tamtym czasie, w chwili całkowitej bezsilność, nasze było tylko „Tak”. Dziś wiemy już że prawdziwe życie i prawdziwa miłość – są z nieba.

Dają mi adresy do swojej rodziny na mojej trasie i odwożą pod kościół. Ksiądz Marek ma do odprawienia msze w kilku parafiach rozrzuconych po okolicy. Dużo pilnych spraw. Żałuje że nie możemy dłużej porozmawiac. Zostawia mi otwarty dom i kościół. Wróci dopiero w czwartek.
– Korzystaj z wszystkiego i czuj się jak w domu. To dom Maryi. Ona cię ugości.
Ksiądz wręcza mi kopertę z pieniędzmi i po krótkiej modlitwie nade mną zostawia mnie samego w wielkim domu.

Idę do kościoła pod figurę Maryi.
Patrzę na czyste piękno. Milość i wierność, połączone na zawsze