Po dniu podróży przez suchą dzicz, w nocy do Katedry W Reno. Miasto żyje głównie z hazardu, jak wiele innych miast w nevadzie i rośnie bardzo szybko. Jednakże, widzę całe miasto namiotów bezdomnych nad rzeką. Miejscowi franciszkanie są uprzedzony o moje przybycie, bo ojciec gregory i Gosia (moi przyjaciele w Polsce) wysłali list z wyjaśnieniem. Jeśli pozwolą mi wejść na noc, będzie to pierwsza noc w kościele od początku pielgrzymki. Recepcja jest bardzo miła. Kiedy oni słuchają idei pielgrzymki, oni są zdumieni. Wkrótce widzę troski na ich twarzach. Tom, „czarny ojciec”, poświęca mi swój czas najbardziej. Ma 74 lat. Był wykładowcą na seminarium w Los Angeles.
„pod koniec lat 80-tych byłem w Polsce, on przypomina,” Kraków, Warszawa, niepokalanow. Byłem zachwycony Świętym Maksymiliana (kolbe). Jego praca… całe życie i jak umarł. Polscy bracia byli dla mnie bardzo mili.
Lubię Polskę i Polaków. Czytałam o Twojej historii i o polskich świętych.”
Moja babcia była niewolnicą na plantacji w luizjanie. Ona się z indianami, chociaż nie znała ich języka. W tym czasie obaj byli traktowani jak prymitywne dzikusy i podludźmi. Kiedy jej syn i mój ojciec zachorował na gruźlicę, Indianie zrobili jej pastę z zmiażdżona gorczycy i kazał jej owinąć piersi dziecka. Tata wyzdrowiał. Ta indyjska maść wyleczyła chorobę, dla której lek nie miał lekarstwa przez długi czas. Św. Faustyny I Święty Maksymiliana cierpieli na gruźlicę. Ojciec Tom mówi o sobie ze śmiechu, nazywa siebie ‚podwójnym czarnym franciszkanów’ (ze względu na kolor jego nawyku i skóry). Nalega na wieczorne spotkanie i kolację w domu jednego z parafian.
Jestem bardzo zmęczony, ale nie mogę odmówić. Bernard jest gospodarzem spotkania. Jest on właścicielem pięknego domu na wzgórzu poza miastem z widokiem na szeroką panoramę nevady hills. Kiedy przygotowuje się do każdego łososia w specjalnym sosie, muszę opowiedzieć całą historię o w. Bernard Jest zwierzchnikiem lokalnych rycerzy kolumba. Jego siostra jest zakonnicą w Saint Louis. Pyta o Polskę i kościół w naszym kraju. Dużo rozmawiamy, siedząc na tarasie przy stole z pysznym jedzeniem. Jest późno wieczorem, jednak zapominamy, że znamy się tylko kilka godzin. Okazuje się, że mamy takie same poglądy i podobne odczucia co do sytuacji kościoła i polityki.
Bernard mówi: ” Moralność ludzi w Ameryce musi się zmienić. Chrześcijaństwo nie da się pogodzić z gospodarczej ekonomicznym.” tom dodaje, ” Kościół zawsze był, mniejszością, ponieważ miłość, którą to jest poza tym światem.”
Po nadzwyczajnej kolacji wracamy do klasztoru późno w nocy. Wymarzona kąpiel. Poranna msza o 7.00.
Przyznaję się do Ojca Toma. Mówi z wielką łagodność, ” te ciernie, które cię bolą, są drogowskazów na Twojej drodze. Pokazują Ci właściwy kierunek. Ten, kto nie cierpi, nie widzi cierpienia innych. Józef Cierpiał i zachował milczenie. Zaakceptował wszystko i poszedł do końca z woli Boga. Bez żadnych sprzeciwów. Czasami bez zrozumienia. To jest doświadczenie pustyni. Z drugiej strony, na pustyni można poznać najbardziej niezwykłe kwiaty. Właśnie tam.”
Ojciec Tom zna pustynne rośliny i zwyczaje zwierząt. Traktuje mnie z sałatką z owoców kaktusa i daje bezcenną radę, jak zachować się podczas spotkania z, i jak rozpoznać i zrobić jadalne rośliny.
Spakuj swoje rzeczy i pożegnaj się z gościnny franciszkanie. Daję im filmy „Ufam Tobie”. ojciec tom mówi, że powinienem się modlić do świętego Antoniego Wielkiego z Egiptu. ” znał pustynię. Wiedział, jak pokonać swoje demony.”

Po całym dniu drogi przez suche bezludzie wieczorem docieram pod katedrę w Reno. Miasto żyje głównie z hazardu jak wiele innych miast w Newadzie i rozwija się bardzo szybko, choć nad rzeką widzę całe namiotowe miasteczko bezdomnych. Tutejsi franciszkanie są uprzedzeni o moim przybyciu bo o. Grzegorz i Gosia przysłali list z wyjaśnieniem. Jeśli wpuszczą mnie na nocleg bedzie to pierwszy nocleg przy kościele od początku pielgrzymki. Przyjęcie jest bardzo życzliwe. Gdy słuchają o idei pielgrzymki powoli zdumienie na twarzach przechodzić w rodzaj zatroskania.
Najwięcej czasu poświęca mi czarnoskóry ojciec Tom. Ma 74 lata. Był wykładowcą w seminarium w Los Angeles.
– Pod koniec lat 80-ych byłem w Polsce – wspomina – Kraków, Warszawa, Niepokalanów. Zachwycił mnie św. Maksymilian. Jego dzieło …całe życie i to jak umierał. Polscy bracia byli dla mnie bardzo gościnni. Polubiłem Polskę i Polaków, czytam o waszej historii, o polskich świętych. Moja babcia była niewolnica na plantacji w Luizjanie. Przyjaźniła się z Indianami choć nie znała ich języka. Jedni i drudzy traktowani byli wtedy jak prymitywne dzikusy i podludzie. Gdy jej syn a mój ojciec zachorował na gruźlicę, indianie zrobili jej taką pastę z ugniecionych ziaren gorczycy (mustard tree) i kazali okładać tym piersi dziecka. Tata wyzdrowiał. Ta indiańska maść wyleczyła chorobę na którą medycyna długo jeszcze nie miała lekarstwa. Na gruźlicę chorowali sw. Faustyna i sw. Maksymilian.
Ojciec Tom mówi o sobie ze śmiechem że jest podwójnie czarnym franciszkaninem (kolor habitu i kolor skóry).
Koniecznie chce mnie zabrać na towarzyskie spotkanie wieczorem i obiad w domu jednego z parafian.
Jestem bardzo zmęczony ale nie wypada odmówić. Gospodarz ma imię Bernard i jest właścicielem pięknego domu na wzgórzu za miastem z widokiem na szeroką panoramę wzgórz Newady. Gdy przygotowuje dla wszystkich łososia w specjalnym sosie muszę opowiedzieć całą historię naszej pielgrzymki. Bernard jest przełożonym tutejszej wspólnoty Rycerzy Kolumba. Jego siostra jest zakonnicą w Saint Louis. Pyta o Polskę, o kościół w naszym kraju. W rozmowie, która trwa do późna na tarasie przy pysznym jedzeniu zapominamy że znamy się zaledwie od kilku godzin. Okazuje się że dzielimy te same poglądy i podobne intuicje co do sytuacji w Kościele i w polityce.
Bernard mówi:
– Moralność ludzi w Ameryce – to się musi zmienic. Chrześcijaństwa nie można pogodzić z ekonomicznym egoizmem.
O. Tom dodaje:
– Kościół zawsze był prześladowaną mniejszością bo miłość którą wyznaje jest nie z tego świata.
Po niezwykłej kolacji wracamy do klasztoru późno w nocy. Wymarzona kąpiel. Rano msza o 7.00. Spowiadam się u o. Toma. Mówi z wielką łagodnoscią:
– Te ciernie które cię ranią to są drogowskazy na twojej drodze. Pokazują ci właściwy kierunek. Kto nie cierpi nie dostrzega cierpienia innych. Józef cierpiał i milczał. Przyjmował wszystko i szedl do końca drogą woli Bożej. Bez slowa sorzeciwu. Czasem bez zrozumienia. To jest wlasnie doświadczenie pustyni. Ale to właśnie na pustyni można spotkać najbardziej niezwykłe kwiaty. Właśnie tam.

O. Tom zna rośliny pustyni i zwyczaje tamtejszych zwierząt. Częstuje mnie sałatką z owoców kaktusa i udziela bezcennych rad jak zachować się podczas spotkania z grzechotnikiem i jak rozpoznać i przyrządzić jadalne rośliny.

Pakuję się i żegnam z gościnnymi franciszkanami. Rozdaje filmy „Ufam Tobie”. O. Tom mówi żebym modlił się do Antoniego Egipskiego.
– Znał pustynię. Wiedział jak pokonac jej demony.

26 maja 2018

Spotkasz Boga na Geiger Summit
… w palących mięśniach i gubionym co chwila oddechu na ostrym podejściu które nie ma końca. Gdy Go wtedy nie odrzucisz On pokaże Ci swoje Oblicze, z oczami płonącymi miłością… ale wcześniej musisz pokonać swoją drogę…
Przedwczoraj wyrósł przede mną masyw Carson Range. 12 mil serpentyn bez pobocza. Kolejne godziny pchałem pod górę odcięty przez metalową barierę, bez możliwości zatrzymania się czy ucieczki w bok przed tirami. Tutaj kończą się teorie i fantazjowanie. Doświadczenie, którego sam bym nie wybrał ale jestem tu. Jestem nie dla siebie. Niosę intencje. Ktoś mi zaufał. Trzeba iść. Mdli ze zmęczenia i słabną ręce. Każdy kolejny zbliżający zakręt daje nadzieję że dalej będzie mniej stromo. Ale droga znowu wije się pod kolejną górę i kolejną… W końcu, zły na siebie, odrzucam te nadzieje. Wzrokiem uczepiam się kształtu na szczycie, który przypomina krzyż. Ściskam różaniec który jest teraz liną do holowania wraku pod górę.
W końcu wychodzę na szczyt z widokiem, który wynagradza wszystko. Zalewa mnie łaska Obecności, która gasi wstyd, że znów byłem tak blisko buntu.
Droga uczy że Żywy Bóg jest w doświadczeniu ofiary z siebie. To nie musi być fizyczny bol ale kazdy kto odrzuca pokusę i wybiera Boga zna to uczucie. To nie jest wzniosłe ani romantyczne. To wołanie zranionego biedaka ktory idzie wbrew nadziei. Pustka, która kroczy w ciemnosci do niewidzialnej Pełni… aż do punktu Spotkania , które wyjaśnia wszystko. Jeśli odrzucisz pokusy fantazji, ornamentów i ucieczek.
To było przedwczoraj.
Dzisiaj jestem w Fallon. Na pustynnej równinie Nevady. Wróciłem z mszy świętej w Kościele św. Patryka.
Kolejne spotkanie we wspólnocie amerykanskich katolików. W centrum ołtarza tabernakulum. Obraz Jezusa Milosiernego po prawej stronie.
Dziś niedziela Trójcy Świętej. Ksiądz na homilii mówi o tym jak trudno pojąć tajemnicę Trójcy Świętej. Eucharystia pod dwoma postaciami… krew ma słodki smak.
Ktoś z Polski przysyla mi słowa Mistrza Eckharta…
Mistrz Eckhart, ojciec mistyki nadreńskiej, w jednym ze swych kazań o siostrach Łazarza – Marii i Marcie – zapisał takie zdanie: „Ważna jest dyspozycyjność i gotowość do wszelkiego działania, o które Bóg mógłby nas poprosić. Trzeba jednak być blisko rzeczy, ale nie w rzeczach”.
Blisko rzeczy ale nie w rzeczach! Nie dac się przykleić do wyobrażeń i myśli podsuwanych przez obrazy w zależności od chwilowych emocji. Stale patrzeć Mu w oczy. Strach, zmęczenie, ból – to aniołowie zdrady posłani dla zerwania tej relacji. Realna obecność Boga w decyzji, w działaniu, w zaparciu się siebie. Ofiara rezygnacji z fantazjowanie o Bogu na rzecz prawdziwego Spotkania z Nim sam na sam. Realnego spotkania.
Zdobywać szczyt Carson Range można także krocząc przez codzienność: blisko rodziny, pracy, przyjaciół, dzieci…, ale nie bedąc „w nich”. Patrzeć stale w oczy Bogu. Nie dać się zwieść żadnej pokusie pozornego piękna, pozornej prawdy, pozornej miłości. Wtedy każde uderzenie serca i każdy oddech będą Nim, spotkaniem … Według Eckharta, działanie (postawa Marty) nie oddala od Boga. Tak jak modlitwa (postawa Marii) nie oddala od codziennego trudu. Ważne jest tylko, aby na dnie codziennych zajęć odczuwać stale głód Boga. Być stale w relacji, patrzeć Mu prosto w oczy. Wtedy Bóg pozwoli się znaleźć we wszystkim, nawet „na dnie garnka”!
To nie teoria. Chodzi o miejsce Boga w moim życiu. A dokładnie o to, aby zostać wprowadzonym w zażyłość z Bogiem Trójjedynym.
Zwykło się mówić o Trójcy Świętej w sposób abstrakcyjny i niezwiązany z życiem. Teorie oddzielają rzeczywistość wiary od życia, umieszczając ją w sferze idei i myśli. Pielgrzymka oddziela teorie od zycia. Tu stale potrzeba decyzji. Albo krok w stronę Boga albo krok w przeciwnym kierunku. Jeśli w centrum życia i w kazdym jego momencie nie ma Boga czyli udzielającej się jeden drugiemu miłości – wszystko będzie fikcją i ucieczką w teorie i fantazjowanie. Bez mojej decyzji, bez Boga żywego, ze mną tu i teraz – życie staje się farsą, dramatem ciągłego udawania i ciągłą ucieczką.

 

 

28 maja 2018

Oprocz biblii Na drogę mogłem spakować „Dzienniczek” wybrałem jednak małą książeczkę Grzegorza z Łukowa.
Tanie wydanie. Czytam na postojach
Autorowi wdzięczność za dedykacje

 

 29 maja 2018

Trzeci dzień przez pustynię Nevady 50tką na wschód. Rano przejeżdżający TIR zrzucił mi kapelusz. Potem kierowca chciał mnie przestraszyć przejeżdżając od tyłu na klaksonie tuż obok mojego łokcia. Pewnie myślał że bezdomny. Ale co robiłby bezdomny na pustyni… Na moment zimno mi się zrobiło w tym upale i złapałem doła. Niedługo potem otoczyła mnie czarna chmura harlejowców. Pytali czy czegoś nie potrzebuję. Akurat wszystko miałem. Pożegnali mnie klaksonami aż mi łezka pociekla.
Pofalowany dywan Ameryki ma bruzdy układające się z północy na południe. Idąc z zachodu na wschód trzeba co chwila wdrapywać się na kolejną. Punkt na mapie o nazwie Sand Mills okazuje się nie osadą tylko ubitym piachem pod parking dla nocujących w trasie camperow. Na szczęście stoi tu kilka tych wielkich domów na kołach. Od kierowców zbieram 8 małych butelek zimnej wody. Zatem w pojedynku zły-dobry mamy znów remis 2:2 Oczywiście to jest zawsze remis ze wskazaniem.
Po 10 godzinach drogi w słońcu wybieram na nocleg wzgórze przy drodze. To jak rodzaj obserwatorium z niesamowitym widokiem na okolice. Okazuje się że to teren wykopalisk. Jest tablica. Grimes Archeological Point. Idący za zwierzyną wędrowni myśliwi sprzed 8 tysięcy lat zostawili tu po sobie ślady – ryte w kamieniach znaki geometryczne, kształty jakby ludzi i zwierząt i symbole których znaczenia nie mogą dociec dziś naukowcy. Najwięcej jest tych niezrozumiałych. Zupełnie jakby chcieć dzisiaj odczytać duszę człowieka sprzed 8 tys. lat. Widzę wydrążone w bazaltowych głazach otworki. Czarne głazy są pokryte nieregularnie rozrzuconymi punktowymi nawierceniami.
Może nomadzi dawnych czasów rzeźbili w kamieniu rozgwieżdżone niebo. Wiedza o świecie i kosmosie postąpiła naprzód ale czy przybliżyła człowieka do tej wielkiej tajemnicy za którą stale podąża?
Patrzę w dół. W absolutnej ciszy drogą u podnóża góry czasem przejedzie samochod. Slonce zbliża się do zachodniego horyzontu. Stamtąd przyjechalem. Tym szlakiem najpierw toczyły się na Zachód wozy osadników a potem w przeciwną stronę wieziono kopane tutaj złoto i srebro dla Unii na wojnę z Południem. Bogactwa naturalne Nevady pozwoliły Unii wygrać wojnę i utworzyć współczesne Stany Zjednoczone Ameryki które później przechyliły szalę zwycięstwa w dwóch wojnach światowych a dziś idą przed innymi wyznaczając światowe kierunki w ekonomii , polityce , nowych technologiach.
Zachodzące słońce okrywa pustynię płaszczem delikatnej czerwieni. Dwie jaszczurki wygrzewają się na skale czekając na nieuważną mrówkę.
Tablica informuje że wzgórze było kiedyś wyspą pośrodku jeziora. Przychodziły tu do wodopoju zwierzęta. Myśliwi ukryci za skałami szykowali się do ataku oszczepem. Wygrywał szybszy i silniejszy.
W tym pierwotnym akcie walki o przetrwanie widzę teraz symbol stale żywy i aktualny przez wieki. Za wszelką cenę dać kontynuację życiu…
Jednak czuję, ze w tej walce od zawsze człowiek nie myślał tylko o sobie samym. Myślał także o drugim człowieku . I nie tylko dlatego że we wspólnocie łatwiej przetrwać. Akt poświęcenia czegoś z siebie dla drugiego człowieka to być może historia zapisana w nas od początku. Jednak ta ofiara osiągnęła swoją pełnię na innej górze. I tamta chwila już na zawsze zmieniła losy człowieka i świata wypełniając je nową, niegasnącą nadzieją.
Na granatowe niebo nad pustynia wychodzi księżyc. Jest chyba w pełni albo tuż przed. Złota tarcza jest jak wędrujący strażnik obietnicy że po nocy zawsze wstaje dzień.

 

 

 

Pierwsze spotkanie z grzechotnikiem. Ginie na moich oczach pod łopatą pracownika schroniska.
– Bądź ostrożny zwłaszcza gdy wychodzisz z namiotu …

 

30 maja 2018

Miałem w nocy sen. Śniło mi się że ocknąłem się tutaj jakby po dwóch miesiącach drogi których zupełnie nie pamiętałem. Nie miałem plecaka ani dokumentów tylko to co na sobie. Ubranie było bardziej zniszczone i wypłowiałe od słońca. Miałem dwa przeciwstawne uczucia: niepokój o to jak teraz będę szedł bez niczego i drugie: radość i dziwna czystość w duszy jakby teraz zaczynała się prawdziwa pielgrzymka. Sprawdziłem na szyi (jeszcze we śnie) . Był cały czas ze mną szkaplerz sw. Józefa który mam od początku drogi. Dziwne bo po przebudzeniu sprawdziłem i był na szyi rzeczywiście . A myskalem że w nocy przed snem po ciemku zdjalem go razem z drewnianym krzyżem

 

31 maja 2018

Poranek po burzy. Ze wzgórz słychać zawodzenie kojotów. Indianie z tych okolic do dziś opowiadają sobie tą historię. To tylko indiański mit ale odbija jakby sumę ludzkich lęków i największe z ludzkich pragnień.

„Dawno temu, ludzie udawali się pomodlić o duchową siłę na stożkowatą górę Snake Butte. Modlący się tam atakowani byli często przez węże i krewni wyruszający na ich poszukiwanie znajdowali jedynie szkielety i poszarpane ciała. Pomimo to, pewien młodzieniec lekceważąc rady przyjaciół, postanowił tam pojechać. Zabrał ze sobą nóż o dwóch ostrzach (mi’na ta’nga), rozebrał się i położył do snu. Nagle w nocy usłyszał jakieś odgłosy i zobaczył mnóstwo grzechotników zmierzających w jego kierunku. Nie wiedział co zrobić, w odruchu desperacji zaczął odcinać sobie kawałki ciała i rzucać je wężom. Wtedy, jeden szczególnie duży wypełzł ze swej dziury i powiedział – „Jestem ci bardzo wdzięczny, że nakarmiłeś moje dzieci. Nikt dotąd nie zrobił tego i dlatego pożarliśmy ich wszystkich. Chodź ze mną, jest ktoś, kto chciałby z tobą porozmawiać”. Młodzieniec wszedł do dziury i został wprowadzony do dużego, niebieskiego namiotu. Powitali go dwaj czarni ludzie o kręconych włosach, mówiący w języku Assiniboin, i od nich oraz od węży otrzymał to, po co przybył na górę ”.