Słuchajcie narody, słowa Pańskiego, głoście je na wyspach odległych. Rozradujcie się błogosławieństwem Pana, bo On zamienia wasz smutek w radość. On będzie nad wami czuwał jak pasterz nad swym stadem i błogosławił będzie tym, którzy w sercu zatrzymują Jego słowo i wydają owoc dzięki swojej wytrwałości. ‍️

I CZYTANIE Jr 3, 14-17

„Pan mówi: Wróćcie, synowie wiarołomni, bo jestem Panem waszym i przyjmę was, po jednym z każdego miasta, po dwóch z każdego rodu, by zaprowadzić na Syjon. I dam wam pasterzy według mego serca, by was paśli rozsądnie i roztropnie. A gdy się rozmnożycie i wydacie liczne potomstwo na ziemi w owych dniach – mówi Pan – nikt nie będzie już mówił: Arka Przymierza Pańskiego! Nikt już nie będzie o niej myślał ani jej wspominał, ani odczuwał jej braku, ani też nie uczyni nowej. W tym to czasie Jerozolima będzie się nazywała Tronem Pana. Zgromadzą się w niej wszystkie narody w imię Pana i nie będą już postępowały według zatwardziałości swych przewrotnych serc”.

Arka Przymierza pełniła rolę znaku obecności Boga. Towarzyszyła Izraelowi w jego wędrówkach i walkach. Dzięki niej każda sytuacja w życiu wspólnoty stawała się aktem, w którym Bóg odgrywał pierwszoplanową rolę. Słowa proroka Jeremiasza uzmysławiają nam, że już jej nie ma i nie powstanie jej kopia, która zastąpi ją w obrzędach. Czy zaginęła, gdy Babilończycy zburzyli świątynię? Tego nie wiemy, bo jej ślad zaginął. Ale to nie na tym mamy skupić swoją uwagę. Prorok przypomina, że nic nie może przesłonić nam Boga i więzi z Nim, nawet najświętszy z przedmiotów, jakim była Arka Przymierza. Oby ich w naszym życiu nic nie przesłaniało Boga, nawet gdyby w naszych oczach było najświętsze. ️

EWANGELIA Mt 13, 18-23

„Jezus powiedział do swoich uczniów: Posłuchajcie przypowieści o siewcy. Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze. Posiane na grunt skalisty oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia i jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje. Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. Posiane wreszcie na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny”.

Żyzna ziemia w wyjaśnieniu przypowieści o siewcy to człowiek, który słucha i rozumie. Na drugim biegunie stoi obraz ziarna rzuconego przez siewcę na drogę i wydziobanego przez ptaki. Oznacza ono człowieka, który słucha ale nie rozumie. Tak więc różnicę stanowi rozumienie, a to poddanie się ruchowi Bożego słowa, prawdy objawionej o królowaniu Pana w ludzkich sercach i sumieniach. Dzięki niemu przynosimy plon cenny dla Boga. Nie jest nim to, co sami wymyślimy na temat Jezusowych przypowieści, ale przylgnięcie do Jego woli.