Tak, świat nie jest taki zły. To tylko ludzie w swej głupocie i zadufaniu niszczą go, zamiast cieszyć się nim i pielęgnować.

A więc mamy to, co mamy. A czy jeszcze będziemy mieli przynajmniej to, co mieliśmy? Nie wiadomo. Pozostaje nam tylko …

NADZIEJA

Koronawirus

Plandemia

Spadła znienacka jak czarna chmura
Jednych zmartwiła innych zabiła
Czy to choroba czy zwykła bzdura
Nie będę nikomu więcej truła
Ja się nie będę z nikim kłóciła
Grunt że w mieszkaniach nas uwięziła

Myślę i myślę co tutaj robić
Redukcja w pracy czasu jest więcej
Sprzątać gotować czasem cos tworzyć
Serce w modlitwie czas mi otworzyć
Usiąść nie mogę stale się kręcę
Może zaraza skończy się prędzej

Potrzeba jest matką wynalazku
Znalazłam karty do gry w tysiąca
Gramy zaciekle często do brzasku
W przerwach z psiną jedziemy do lasku
Życie tak płynie nam od miesiąca
Lecz teraz inna jest rzecz bieżąca

Swoich ziemniaków nam się zachciało
Czasy zrobiły się niebezpieczne
Apokalipsą z mediów powiało
Widmo ubóstwa spokój zabrało
Zapasy w sklepach nie będą wiecznie
Stoimy w sklepie za ziemią grzecznie

To co miało nas sparaliżować
Przysługę wielką nam uczyniło
Bo zamiast płakać i panikować
Poddać się presji potem chorować
Życie rodzinne nam umocniło
Jedyny minus mnie się przytyło ?

Siłownia zamknięta ruchu mało
Nie chcą zniknąć oponki zimowe
Lecz i w tej sprawie mi się udało
Słońce do Belfastu zawitało
Po wielu latach wsiadłam na rower
Zaraza zmienia stare na nowe

I jeszcze jedna rzecz pozytywna
Dla mnie wypływa z tej izolacji
W niepamięć poszła doznana krzywda
Miłością spłacona stara grzywna
Chcę uczestniczyć w Bożej Kreacji
Zaznać po śmierci wiecznych wakacji

Wierzący Bogu skrzydła rozwiną
Mimo upadków w górę się wzniosą
Choroby smutki łzy wnet przeminą
Nic więcej nie obarczy nas winą

Nie jest nam straszna starucha z kosą
Anielskie skrzydła do życia niosą.

Marta Wiesner
29.04.2020

Nagle świat się zatrzymał…

W tych trudnych chwilach dla całego narodu także artyści nie mają łatwo, ponieważ pole ich działalności zostało bardzo mocno zawężone. Przed Świętami za pomocą nagrania do Polaków zwrócił się fotografik papieski i członek Kapituły Orderu Orła Białego z dramatycznym apelem:

„Obecnie cały świat przeżywa tragedię i dzieje się to w czasie, kiedy wielu ludzi zapomniało o Bogu i dobrych wartościach. Jestem przekonany, że to, czego teraz doświadczamy, jest wielkim znakiem Niebios i nie stało się jakoś nagle. Potrzebna jest nam refleksja, musimy się zastanowić nad życiem, nad rodziną, nad Bogiem i nad Matką Bożą, która przecież jest orędowniczką wielkiego Dobra.”

Dopadł mnie wirus… Prawie…

To się stało dziś rano. Około 7.00 otworzyłem bramy naszego sanktuarium (DIVINE MERCY SHRINE) w Melbourne-Keysborough. Wszedłem do kościoła a drzwi za sobą musiałem zakluczyć (no closed but locked). Dziwne uczucie po raz pierwszy przeżywane przeze mnie w ciągu tych już 15 lat kapłaństwa. Jestem w kościele, świątyni do której (zgodnie z rozporządzeniem) nikogo nie wolno mi wpuścić. Mam, chcę odmówić brewiarz, ale coś mi mówi: odpraw Drogę Krzyżową! To czynię w zupełnej ciszy kościoła i samotności. Zza okna dochodzą dźwięki już obudzonego świata. Słyszę samochody i śpiew ptaków. Po jakimś czasie do kościoła przychodzi drugi ksiądz. Także zamyka za sobą drzwi. Jesteśmy sami. Wtem słyszę dźwięk szarpanej klamki. Ktoś chce wejść a ja nie mogę otworzyć… Serce mi płacze. I mówię w duchu tamtej jakiejś osobie, (mimo, że mnie nie słyszy… ) „wybacz. Chcę Ci otworzyć i to bardzo, ale nie mogę. Taki mamy nakaz od wczoraj. Wewnętrznie też tego nie rozumiem, bo jednocześnie działają markety i inne duże sklepy…. Ale musimy być posłuszni. Tak trzeba. Bez buntu. To dla dobra. Policja nas też sprawdza. To dla bezpieczeństwa. To minie. Musimy to zaakceptować. Przepraszam… przepraszam…?przepraszam….?”. Znów cisza. Tylko ptaki śpiewają jak zawsze radośnie. Te nie mają zakazów, nakazów… są wolne! Niczego się boją. Po jakimś czasie słyszę inny i piękniejszy śpiew zza drzwi kościoła. On „wędruje” wzdłuż świątyni na zewnątrz… Przyszła nasza parafianka, filipinka (zawsze jest około 8:00 i modli się do 9:00). Poznaje ją… to ona. To ona tak śpiewa! Tak się modli! Jak zawsze uśmiechnięta… nie mogła wejść do jej ukochanego kościoła. Modli się na zewnątrz. Śpiewa. Zawstydza mnie. Jak bardzo jest mi źle i przykro, że nie mogę jej otworzyć…

Chcę uciec. „Tylko żeby mnie nie zobaczyła” mówię sam do siebie. Nie mam zamiaru siebie i kogokolwiek tłumaczyć. Wtedy dopadł mnie wirus smutku i chwilowego zwątpienia… A może raczej (na pewno!) to pokusa? Słyszę: „ po co jesteś Mariuszu księdzem? No po co? Ręce masz związane… Tyle tysięcy kilometrów (dokładnie będzie 14 tys. km od Polski) pokonałeś żeby teraz nie móc służyć? Po co jesteś księdzem? No po co?” Łzy napłynęły do oczu… „no tak. Ten głos ma rację” – myślę. Po co? Tak, kapłaństwo to nie tylko sakramenty, ale jednak to fundament… Wyszedłem z kościoła. Trafiam na parafianina, polaka, który pyta „ kościół zamknięty? Kiedy otworzycie?” Odpowiadam szybko „niestety póki co w ogóle nie otworzymy. Zamknięte do odwołania…”. Po czym uciekam, żeby ów mężczyzna nie zobaczył czerwonych od łez oczu… „żeby choć adoracja i spowiedź dla wiernych mogła być jak w ostatnich dniach” tak rozmyślam. Ech… trudne to, ale sam nauczałem, że pokora i posłuszeństwo to podstawa, by coś osiągnąć w życiu na drodze do Boga. Tego uczył o. Pio, o. Dolindo i jedyna święta z Australii siostra Mary McKillop. Trzeba to przyjąć. Nawet jeśli się nie rozumie. A w kościele jest On. Zawsze jest! Dlatego ja i my księża nigdy nie jesteśmy sami.

Zamknięto kościół…
Świątynia jak sklep zamknięta do odwołania… Serce boli i płacze, ale miejcie (miejmy) nadzieję! WSZYSTKO JEST PO COŚ! Nie wolno zwątpić! Kościół przetrwa, bo to nie tylko budynek a wspólnota serc ludzi wierzących pod dowództwem Jezusa ŻYJĄCEGO i ZMARTWYCHWSTAŁEGO! Kościół zamknięty. Może to po to, żeby zatęsknić? Żeby docenić? Nie wiem… Myśleliśmy, że to się nigdy stać nie może… Stało się … Myślimy, że zawsze będziemy mieli kapłanów, że niemożliwe, aby ich zabrakło… Nic nie jest już takie oczywiście. Trzeba cenić co się ma i dbać o to! Pewne natomiast jest to, że mimo zakazów i nakazów KOŚCIÓŁ przetrwa, bo „ bramy piekielne go nie przemogą!”. (Mt 16,18)

Wirus smutku i zwątpienia mnie dopadł, prawie… Na szczęście większa od niego jest Wiara i Miłość . One nigdy nie przeminą…. z nich „największa jest MIŁOŚĆ”. Oto najlepsze lekarstwo na całe zło, smutki i duchowe wirusy!

Niech MIŁOŚĆ (Jezus) zwycięży!

Tychy. Parafianie przynieśli do kościoła swoje zdjęcia.

Ranią serca nasze puste kościoły. Płaczą z tęsknoty dusze, które kochają Eucharystię. Miłość przyzywa Miłość a spotkanie musi być odłożone w czasie i rozłąka może być dla wielu zakochanych w Jezusie doświadczeniem bolesnym. Ale może przyszedł czas, by formacją był właśnie brak Eucharystii?

Ilu z nas, rzeczywiście, unika choćby okazji do grzechu, aby zawsze być gotowym na przyjęcie Jezusa?

Wróć do Jezusa!

W czasie pandemi..

W czasie pandemi..

Gepostet von Strona ks. Marek Jan Pytko am Mittwoch, 10. Juni 2020

 

A więc pamiętaj: Koronuj Jezusa!

Zdejmij koronę z wirusa, należy do Jezusa.

Zasnęliśmy w jednym świecie i obudziliśmy się w innym.

Nagle Disneyowi brakuje magii,
Paryż nie jest już romantyczny,
Nowy Jork już nie ujmuje,
chiński mur nie jest już fortecą, a Mekka jest pusta.

Uściski i pocałunki nagle stały się bronią, a nie odwiedzanie rodziców i przyjaciół stało  się aktem miłości.

Nagle zdajesz sobie sprawę, że władza,uroda i pieniądze są bezwartościowe i nie możesz za nie zdobyć tlenu, o który walczysz.

Świat kontynuuje życie i jest piękny.  To tylko ludzi umieszczono w klatkach.  Myślę, że świat wysyła nam wiadomość:

„Nie jesteś potrzebny. Powietrze, ziemia, woda i niebo bez ciebie są w porządku. Kiedy wrócicie pamiętajcie, że jesteście moimi gośćmi, a nie moimi panami.”

Dziś od rana szukałem słów, które poruszą moje serce, które będą mnie jakoś prowadzić w tym świętym czasie. Różnych ludzi i różne konferencje przesłuchałem. Niektóre z nich były naprawdę dobre, ale cały czas czułem, że to jeszcze nie to, że czegoś mi w nich brakuje.
I nagle trafiłem na te słowa Jana. I aż mi ciarki przeszły po plecach. One są tak bardzo na ten trudny czas. Ale też tak bardzo na dziś, kiedy chcemy na nowo odkryć Eucharystię, kiedy wszyscy tak bardzo tęsknimy za Jego Ciałem.
Właśnie tak chcę dziś na Niego patrzeć. I tak chcę Go dziś duchowo przyjąć do mojego serca.
Piotr Żyłka Blog

Ks. Jan Kaczkowski – Bóg w czasie kryzysu jest z nami dramatycznie blisko

Dziś od rana szukałem słów, które poruszą moje serce, które będą mnie jakoś prowadzić w tym świętym czasie. Różnych ludzi i różne konferencje przesłuchałem. Niektóre z nich były naprawdę dobre, ale cały czas czułem, że to jeszcze nie to, że czegoś mi w nich brakuje. I nagle trafiłem na te słowa Jana. I aż mi ciarki przeszły po plecach. One są tak bardzo na ten trudny czas. Ale też tak bardzo na dziś, kiedy chcemy na nowo odkryć Eucharystię, kiedy wszyscy tak bardzo tęsknimy za Jego Ciałem. Właśnie tak chcę dziś na Niego patrzeć. I tak chcę Go dziś duchowo przyjąć do mojego serca.Posłuchajcie.

Gepostet von Piotr Żyłka am Donnerstag, 9. April 2020

 

Siostra z Broniszewic apeluje: przestańcie pisać, że to kara Boża!

„Czy nasi Chłopcy w Broniszewicach, tak bardzo dotknięci niepełnosprawnością oraz przeróżnymi chorobami zasługują na jakąś karę?” – pyta siostra Tymoteusza.

Teraz, gdy mamy do czynienia z pandemią koronawirusa w mediach pojawia się coraz więcej spekulacji, iż jest to kara Boża. Jedna z sióstr z Broniszewic, które opiekują się 56 chłopcami w różnym wieku i z różnym stopniem niepełnosprawności intelektualnej i fizycznej, postanowiła na swoim Facebooku odpowiedzieć na te, kontrowersyjne, informacje. 

„Drodzy! Przestańcie wypisywać na swoich profilach, iż to co się teraz dzieje jest karą Bożą! Czy nasi Chłopcy w Broniszewicach, tak bardzo dotknięci niepełnosprawnością oraz przeróżnymi chorobami zasługują na jakąś karę??? Oni nawet nie mają możliwości popełnienia grzechu albo często nie mają świadomości popełnionego grzechu. Proszę, nie wypisujcie głupstw…. Pewna Pani napisała do mnie, że jej życie nie ma sensu ponieważ zabraniają jej przyjmowania Komunii Świętej każdego dnia. To nic, że Pan Bóg ukryty jest w drugim człowieku, w samotnej sąsiadce, chorym sąsiedzie. Szkoda, że tam nie umiemy GO spotkać. Co mają powiedzieć misjonarze? Czy ich życie również mija się z sensem? A święci obozów koncentracyjnych? Ludzie chorzy, zamknięci w swoich domach od wielu lat? Czy ICH życie nie miało inie ma sensu? Osobiście czuję, że Bóg jest przy mnie, że mnie szalenie kocha i że trzyma mnie za rękę, bo wie jak bardzo jestem słaba….” – napisała siostra Tymoteusza.

Ewangelia w praktyce – tak można by krótko określić to, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dni w Domu Pomocy Społecznej w Bochni. Dramatyczna prośba o pomoc, szybka odpowiedź i niesamowita pokora sióstr, które ze wszystkich stron odbierają pochwały: „Jesteśmy normalnymi siostrami”, „DPS w Bochni, jest dla nas pytaniem Jezusa – Czy kochasz mnie bardziej…? Nasza obecność jest zwyczajną odpowiedzią, której każdy człowiek udzielił z pewnością choćby raz w życiu”, „Jesteśmy tu, gdzie powinnyśmy być”.
Dziękujemy za Wasze świadectwo!

Razem z siostrami w DPS-ie pomaga ks. Piotr Dydo-Rożniecki, misjonarz pochodzący z Mielca. Spowiada, przewodniczy Mszom św., jest także opiekunem chorych i pielęgniarzem. – Czujemy się dobrze. Pracujemy po osiem godzin. Podziwiam siostry dominikanki, które odpowiedziały na prośby, kiedy zabrakło personelu. Udało im się zorganizować tę pracę, poznać podopiecznych. Nie żałuję, że przyszedłem. O sytuacji w DPS-ie dowiedziałem się z mediów. Skoro teraz nie mogę wrócić na misje do Kazachstanu, to w Bochni mam swoją misję

Nigdy, w najciemniejszych koszmarach, nie wyobrażałem sobie, że mogę zobaczyć i doświadczyć tego, co dzieje się tutaj w naszym szpitalu od trzech tygodni. Koszmar płynie, rzeka staje się coraz większa. Na początku było trochę, potem dziesiątki a potem setki a teraz nie jesteśmy już lekarzami tylko sortownikami na taśmie, którzy decydują kto ma żyć a kogo należy odesłać do domu na śmierć, nawet jeśli ci wszyscy ludzie płacili podatki we Włoszech.
Jeszcze dwa tygodnie temu ja i moi koledzy byliśmy ateistami. Jesteśmy lekarzami i normalne było dla nas, że nauka wyklucza obecność Boga. Ja zawsze śmiałem się z rodziców chodzących do kościoła.
Dziewięć dni temu przyszedł do nas 75-letni duchowny, miał poważne problemy z oddychaniem. Był miłym człowiekiem. Miał przy sobie Biblię, którą czytał umierającym i trzymał ich za ręce.
Wszyscy byliśmy zmęczeni, zniechęceni, psychicznie i fizycznie, jednak kiedy tylko mieliśmy czas to szliśmy go posłuchać.
Teraz musimy przyznać, że my, jako ludzie, sięgnęliśmy naszych granic i nic więcej nie możemy zrobić, a z każdym dniem umiera coraz więcej ludzi. Moich dwóch kolegów zginęło, wielu jest zarażonych.
Uświadomiliśmy sobie, że tam, gdzie człowiek nie może już nic zrobić potrzebujemy Boga i zaczęliśmy prosić Go o pomoc kiedy tylko mamy kilka wolnych minut. Rozmawiamy ze sobą i nie możemy uwierzyć, że jako ateiści teraz każdego dnia prosimy Pana, aby pomógł nam opiekować się chorymi. […]
6 dni nie było mnie w domu, nie wiem kiedy ostatnio jadłem i zdaję sobie sprawę z mojej bezwartościowości na tej ziemi i chcę poświęcić swój ostatni oddech na pomoc innym. Cieszę się, że wróciłem do Boga teraz, gdy otacza mnie cierpienie i śmierć moich bliskich.
Iulian Urban, 38 letni lekarz z Lombardii:

Lekarze i pielęgniarki w Stanach Zjednoczonych nie maja łatwo. Sytuacja w wielu szpitalach jest o wiele gorsza niż we Włoszech. Niedawno w sieci pojawiły się jednak filmiki i zdjęcia, pokazujące jak lekarze i pielęgniarki modlą się, nim wejdą na oddział zakażonych koronawirusem.

W przyszłym roku nie chcę słyszeć o Oscarze, Grammys, Tonys czy Złotych Globach. Nie chcę widzieć ani jednego aktora, aktorki, piosenkarki, celebrytki na żadnym dywanie!!!
W przyszłym roku chcę zobaczyć pielęgniarki, lekarzy, ekipy karetki, pracowników służby zdrowia, pracowników sklepu i kierowców ciężarówek, wszystkich niezbędnych pracowników sklepu spożywczych, którzy mają darmowe imprezy na czerwone dywan z nagrodami i drogie torby Jeśli tak się nie stanie, to będzie największa niesprawiedliwość w historii!!

Dziękuję! Wszyscy, którzy ciężko pracujecie,

Pewien 93-letni mężczyzna we Włoszech przeżył epidemię korona-wirusa podczas długiego pobytu w jednym ze szpitali. Podczas wypisu ze szpitala otrzymał fakturę: szpital poprosił go o zapłacenie za jeden dzień używania respiratora. Staruszek rozpłakał się, a lekarz widząc to prosił by nie płakał z powodu rachunku, bo przecież żyje, a życie ważniejsze od pieniędzy.
To, co odpowiedział mężczyzna, sprawiło, że rozpłakał się personel medyczny: „Nie płaczę z powodu pieniędzy, które mam zapłacić. To nie stanowi problemu. Płaczę ponieważ przez ponad 93 lata oddychałem powietrzem Boga, a nigdy za to nie płaciłem. Tymczasem za używanie respiratora w szpitalu mam zapłacić 500 euro za jeden dzień. Czy wiesz ile jestem winien Panu Bogu? Nigdy wcześniej nie dziękowałem Mu za to!”
Kiedy oddychamy swobodnie, bez bólu i choroby, nie myślimy, że każdy oddech jest darem Boga.
Z pokorą prosimy Cię, Ojcze, abyś pobłogosławił i przywrócił możliwość oddychania i życia tym wszystkim, którzy dziś oddychają i żyją dzięki maszynom.
Te słowa i czas kwarantanny zmuszają wprost do zastanowienia się nad naszą wdzięcznością, nad tym „ile jestem winien Bogu”?.

Dzisiejszy nocny dyżur – jeden z wielu.

W związku z koronawirusem brak odwiedzin nie tylko na Intensywnej Terapii. Ludzie tak bardzo potrzebujący bliskich sami, zdani tylko na personel medyczny. Kapelan szpitalny modlący się za wszystkich jednak już nie przychodzący na oddział by pobłogosławić i dotknąć każdego chorego. Tak teraz musi być…
Wśród chorych pacjentka, która nie może odejść do Pana. Trwa to już kilka dni… Ciało puchnie, krążenie robi się niewydolne, nerki nie pracują – organizm przestał reagować na leki… W szafce chorej różaniec – o który nie mogła poprosić z powodu rurki intubacyjnej w drogach oddechowych i z powodu własnej bezsilności… Pomodliłam się, włożyłam pacjentce różaniec w bezwładną rękę i odeszłam do swoich czynności. Po kilku godzinach kobieta odeszła ze spokojem wypisanym na twarzy do domu Ojca… Takie moje małe świadectwo…
Kamilla Choszcz-Piwka

Ludzka pamięć, a raczej wdzięczność, bywa jednak zawodna. Czy już zatracamy resztki człowieczeństwa?

Niedawno okaskiwani lekarze i inny personel ochrony zdrowia, coraz częściej musi mierzyć się z jawnym hejtem. W mediach społecznościowych głośna była historia lekarki, która najpierw rozdawała swoim sąsiadom maseczki ochronne, by później zostać „poproszoną” o to, by wyprowadziła się z własnego mieszkania, bo stwarza ryzyko dla innych.

Gdy nie posłuchała sugestii, sąsiedzi oblali jej drzwi farbą. Sprzedawczyni w warzywniaku odmawia jej obsługi, bojąc się zakażenia.

Wstyd i hańba!

Następna sytuacja

„Wracałam z dyżuru. Weszłam do małego sklepu spożywczego. I słyszę, jak ekspedientki rozmawiają: „Ta to zaraz nam tu syfa przyniesie, to pielęgniarka, nie chcę jej obsługiwać”. No i co miałam zrobić? Poleciały mi łzy. Zostawiłam koszyk tam, gdzie był i wyszłam. Nic im nie powiedziałam. Nawet nie byłam w stanie na nie spojrzeć. Mnie tu przecież wszyscy znają, bo ja na lokalnych imprezach i festynach zawsze się udzielam, zawsze za darmo, jako obsługa medyczna. Tym bardziej mi to wszystko ciężko znieść. (…) Kazali mojemu mężowi iść na przymusowe postojowe w pracy. Bo ma żonę pielęgniarkę! Wszyscy uważają, że roznoszę zarazę.”

To relacja Pani Agnieszki, pielęgniarki.

Medycy reagują

Znani z programu “Ameryka Express” bracia Collins postanowili pomóc pielęgniarce, która stała się ofiarą ataku wandali. Mechanicy odnowią jej oblane farbą auto.

W niedziele 5 kwietnia trafiłem do szpitala MSWiA z ekstremalną gorączką i podejrzeniem koronawirusa. Na pierwszy test czekałem 48 h i to było najdłuższe 48 h w moim życiu. Na szczęście ten test jak i kolejny okazały się negatywne, a diagnoza inna. Niemniej jednak musiałem w szpitalu spędzić trochę czasu, bo wysoka gorączka nie ustępowała.
MSWiA zostało przekształcone w szpital jednoimienny na czas pandemii i leczy się tu głównie Covid19, wiec przerzucono mnie kilka dni później do innego szpitala.
Jak większość uważałem, że mnie to nie dotyczy, przecież nikt z moich znajomych nie choruje…a jednak widziałem chorych z wirusem (zarówno starszych jak i młodszych), ich cierpienie, rozpacz, a przede wszystkim samotność w walce o zdrowie.
Widziałem też ogromne poświęcenie lekarzy, ratowników oraz pielegniarek, które w pocie czoła, co chwilę zmieniając ubrania ochronne, rękawiczki i maseczki, w których same ciężko oddychały, opiekowały się chorymi 24/h na dobę.
Wielki szacunek dla nich wszystkich! I ogromne podziękowania za ich poświęcenie i troskę!

I teraz apel do Ciebie.

Nie narzekaj, że musisz zostać w domu, bo inni marzą, żeby do niego wrócić.
Nie narzekaj, że nie możesz zobaczyć się z przyjaciółmi i nie spotykaj się z nimi, bo niektórzy jedyne co widzą, to kroplówka nad głową.
Nie narzekaj, że nie możesz wyjść na spacer do parku i nie rób tego, bo niektórzy walczą o każdy oddech.
Nie narzekaj na obostrzenia, bo są po to, żebyś Ty mógł być zdrowy
Wytrzymaj jeszcze chwile. Wiem, że to nie jest łatwe, czasem mocno frustruje, wielu sobie nie radzi psychicznie, finansowo, ale wierze, że to zaraz minie i wszyscy wrócimy do naszego normalnego życia. Głowa do góry!

Zostań w domu i dbaj o siebie oraz swoich najbliższych i ciesz się, że jesteś zdrowy.
Nie bagatelizuj zagrożenia i uważaj.

Jeżeli podejrzewasz u siebie wirusa nie okłamuj medyka. Dla mnie to tez było mało komfortowe, gdy na osiedle podjechała karetka z ratownikami ubranymi w stroje ochronne (pomyślałem: „co za wstyd”). Najważniejsze żebyś nie zaraził innych a zwłaszcza medyków, wiec bądź z nimi szczery. Oni muszą być zdrowi by walczyć o zdrowie innych!
Jarek Jakubiec

Zdjęcie dwóch ratowników medycznych z Izraela zdobywa popularność w sieci. Żyd Avraham Mintz
i muzułmanin Zoher Abu Jama pracują razem w Magen David Adom, izraelskiej służbie reagowania kryzysowego. Gdy mogą zrobić przerwę w pracy, zatrzymują się, aby się pomodlić.
Avraham staje twarzą do Jerozolimy, na ramionach ma modlitewny szal. Zoher klęka w stronę Mekki.
-Wierzę, że Zoher, ja i większość świata rozumiemy, że musimy podnieść głowy i modlić się. To wszystko, co zostało – mówi Avraham w rozmowie z CNN.

Do chrztu przystąpił w stroju ratownika medycznego. „Gdy woda spływała mi po głowie, zdałem sobie sprawę, że właśnie wygrałem życie, co jest dużo cenniejsze od kolekcji medali, jakie zgromadziłem w swej sportowej karierze” – mówi 35-letni Ákos Vanek.

„Dla moich rodziców ateistów bogiem był sport, prawdziwego Boga pokazali mi przyjaciele i to oni odkryli przede mną wiarę katolicką” – wyznaje węgierski sportowiec, który obecnie jako wolontariusz jest ratownikiem medycznym w karetce niosącej pomoc chorym na koronawirusa..

TO JESZCZE RAZ:

(Nie)Przepraszam za szczerość:
Mam dosyć idiotów po lewej a tym bardziej – o zgrozo – po prawej stronie. I to nie z powodu b. wysokiej gorączki dzisiaj a rozgrzanych do czerwoności fajerek relacji między ludźmi teraz. Ludzie! Co wy wyprawiacie…? Dlaczego chcecie nawzajem się powybijać? 🙁

Jeśli ktoś się poczuł dotknięty, to przykro mi, być może o nim napisałem. Trudno. Człowiek mądry może zrozumie, a na pewno się nie obrazi. Czy stałem się lewakiem? Nie. To raczej nigdy nie nastąpi, chociaż już i takie mądrościowe zarzuty otrzymuję.

Jedni spekulują o gigantycznych teoriach spiskowych – ale nie potrafią tego nijak uzasadnić na zadawane pytania o źródła tej tajemnej i boskiej wiedzy – oprócz przytaczania własnego wyczucia czyli „widzi mi się” albo linkowania wątpliwej jakości wróżów. Inni popadają w paranoję strachu paraliżując nie siebie a wszystkich naokoło… Jeszcze inni wrzeszczą na drugich z jadem nienawiści jedynie słusznej racji: „bo tak!” szturmując rogami wywarzanie wszystkich drzwi na siłę… (Ooooo… Gdybyśmy tak szturmowali niebo o łaski, pokorę i miłość…). A jeszcze inni, a jakże – ubijają podłe interesy na krzywdzie innych. Ech…

W sumie to chyba jednak standard. Świat i ludzie czują, że żyją skoro się tłuką i okładają czym się tylko da spod ręki, chociaż biorą się za łby, by być zwycięskim jeden nad drugim to nie jest im dobrze.

Były szanse na gigantyczne rekolekcje dla świata w pokorze, cichości, miłości, posłuszeństwie, relacji ku niebu… Mam wrażenie i chyba przekonanie, że nic nie wynieśliśmy z tego czasu łaski a zostaliśmy na samym dnie własnego kołtuństwa. Ubliżam komuś? Nie. Zniesmaczenie przerasta już moją wytrzymałość i odporność… Jak to dobrze, że chociaż Bóg jest do nas cierpliwy, bo my do siebie nie potrafimy.

Sorry za taką szczerość motywowaną pobytem w jądrze cyklonu. Od wewnątrz widzi się zupełnie inaczej to, czego nie widać od razu na zewnątrz. A człowiek to taka przewrotna natura, że nienawidzi nieznanego… Dziwny jest ten świat i wygląda na to, że będzie jeszcze gorszy nie lepszy, bo my go tak urządzamy wzajemnie – niech się mylę! Bardzo tego chcę. Wyjdziemy z tego w wielkiej klęsce rozczłonkowania na każdej płaszczyźnie. Poróżnieni są przyjaciele, rodziny, koledzy, znajomi. Czy wrócimy skruszeni do siebie wzajemnie? Nie wiem. Na pewno już jesteśmy zmasakrowani… Mój nocny post nie jest oceną jest opisem sytuacji. To różnica.

K O S Z M A R – demon ZACIERA RĘCE. MOŻE TO NAPRAWDĘ JEGO CZAS JUŻ. NIE WIEM. „ŻYJ TAK, JAKBY TO BYŁ JUŻ TWÓJ DZIEŃ OSTATNI”.

Niech na tych zgliszczach wyrośnie życie, bo inaczej zostanie tylko proch udręczenia.
Mariusz Talarek

Chciałabym podzielic sie czymś z Wami…może przynudze..może nie…Każdy pisze o Świetach że są nie takie jakie powinny być…ale czy naprawde tak jest??Czy oby jednak nie sa lepsze?? Ludzie przyzwyczaili sie za gnaniem zupełnie za niczym zapominając co tak naprawdę jest ważne…dom,rodzina,Bóg…Ja wiem ,że zamkniete sa Kościoły…ale przeciez Nasze serca są otwarte…nasze usta mówią,rece dotykają…Patrzecie jak wiele z Nas znalazło czas na modlitwę,na miłość,na czas gdzie możemy upiec sernik z dziecmi,zagrac w gre planszową,przeczytac Pismo Święte…Wszystko nabrało życia…Ludzie wreszcie zaczeli dostrzegac,widziec tymi oczami,ktore podarowal im Bóg….Ja Sama tak mam ….To jest czas by Nasze serca sie odmieniły,byśmy wrocili na droge prawdy…❤
Ewa Wojcik

W Archikatedrze Łódzkiej można przystąpić do Sakramentu Pokuty i Pojednania z zachowanie wszelkich środków bezpieczeństwa. Spowiedź odbywa się codziennie w godzinach od 10:00 do 11:40, a także od 14:00 do 16:00 w zakrystii parafii katedralnej. Po spowiedzi można przystąpić do Komunii.

W tym trudnym dla nas czasie nie zapominajmy o pojednaniu się z Bogiem i z drugim człowiekiem. Skorzystajmy z takiej formy spowiedzi jaką umożliwia nam Archikatedra Łódzka.

SPOWIEDŹ SAMOCHODOWA W PARAFII OPATRZNOŚCI BOŻEJ W WARSZAWSKIM WILANOWIE

Mam 22 lata.

Jestem, choć miało mnie nie być.

Lubuje się w moich małych cudach. W świeczce, która strzela płomieniem podczas mszy i cichnie, jak makiem zasiał, gdy udzialane jest błogosławieństwo Najwswietszym Sakramentem.
Kolejnym nazywam dzień, kiedy trafiłam do księdza Teodora, do Teobańkologii.  14 marca, 2020 roku. Tego dnia w ogromnym stresie udałam się do kościoła. Półki pustoszały, wchodziły nowe ograniczenia! Wyspowiadaj się, będziesz bezpieczna – aż huczało we mnie! Udało się. Od czerwca, ubiegłego roku przystąpiłam w końcu do sakramentu pokuty. Przyjęłam Pana Jezusa na swą dłoń. A kiedy wróciłam do domu, przeglądając facebooka natknęłam się na Teobańkologie. Co za nazwa, o co chodzi, z czym to się je? Informacja o różańcu live o 20:30. Hm, dobra, zajrzę…kiedyś. Lajk dany. Minęła chwila. Kolejne przeglądanie fb. Transmisja trwała. Otworzyłam. „Sprawdźmy co to i jak to.” Różaniec śpiewany. A ja cała zalana łzami. Nie trafiłam tutaj  bez powodu. Nie bez powodu, w dniu swojej spowiedzi. Pewnie w żadnym innym nie miałabym odwagi, wręcz nie zainteresowałoby mnie to.
Jednakże chce Wam tym tekstem powiedzieć, że zostałam odratowana. Z bagien, z najgłębszych wód, prawie, że z grud ziemi.
Od dawna, bardzo dawna zmagałam się z myślami samobójczymi. Zabrałam sobie samej przyszłość. Zabrałam sobie miłość do siebie. Zabrałam sobie dosłownie wszystko. Nienawidziłam siebie. Co za tym szło, również ludzi, świata. Zatraciłam wrażliwość, szczególnie na Boga. Każdego dnia myślałam o tym jak to zrobić, gdzie, kiedy. I przesuwałam tą datę. Nie dlatego, ze bałam się kary boskiej. Sęk w tym, ze ciągle wydawało mi się, że chce przeżyć jeszcze kolejne wydarzenie. Po co? Pan Bóg wiedział. Mi wydawało się, że wszystkim kieruję i mam kontrolę. Zrobię to wtedy i wtedy, blabla… W końcu to ja miałam zabić. A Bóg chciał mnie zaprowadzić, a raczej popchnąć jak dobry Ojciec, do 14 marca. To przesuwanie planowanego samobójstwa z jesieni do Bożego Narodzenia, do ferii, miało swój cel. Zostałam. Żyje. Wierze. Ufam.
I boję się. Kto by się nie bał? Czuje się jak raczkujące dziecko. Wyzbyłam się przecież wszystkich swoich planów, marzeń, a nawet obowiązków. Czeka mnie wiele rozmów, wyjaśnień. I mimo, że wychowywałam sie w wierze, miewałam momenty bliskości z Bogiem,  nigdy nie wierzyłam tak jak teraz, nigdy tak nie zawierzylam swojego życia naszemu Panu.
Prócz strachu, jest też ulga. W końcu…HEJ! MOGĘ ŻYĆ. CIESZYĆ SIE ŻYCIEM. Z BOGIEM. Z TEOBANKOLOGIĄ. Z WAMI.
Koronawirus zbiera tragiczne żniwa. Pan Bóg zabiera przez niego tych, których chce mieć już blisko, najbliżej. Mi natomiast pandemia pokazała, że powinnam się nawrócić. Kochać, ŻYĆ. Powtarzam się, ale ŻYCIE to teraz moje ulubione słowo. Oddycham.
Ale proszę pokornie. Pomódlcie się za mnie, o odwagę do tego życia. O pogodzenie się z trudną przeszłością i z samą sobą. Każdą osobę, która wesprze mnie duchowo obiecuję w mym sercu uściskać i obdarzyć modlitwą. A wiem, ze jesteście wspaniałymi ludźmi, czytam co piszecie. I umówmy się, że za pewien czas, wszyscy spotkamy się tam w górze i zrobimy jeden wielki niebiański bal, dobra? Trzymam Was za słowo! I…kocham Was, moja nowa rodzino.
Boża Dziecina.

Popłakałam sie?

Gepostet von Małgosia Przywecka am Mittwoch, 1. April 2020

 

Proboszcz parafii św. Jadwigi Śląskiej przeszedł z Najświętszym Sakramentem, błogosławiąc mieszkańców podhalańskiej wsi.

W ciągu dwóch dni ks. Krzysztof Król przemierzył z Najświętszym Sakramentem teren swojej parafii, błogosławiąc domy i mieszkańców na niełatwy czas pandemii koronawirusa. Procesja, w której uczestniczył tylko on wraz z posługującym w Waksmundzie diakonem i pochodzącym z tej wsi klerykiem, odbywała się wieczorem, po Mszy św. w kościele parafialnym. – Modliliśmy się za chorych, za całą naszą ojczyznę i świat – mówi kapłan.

Ze względów bezpieczeństwa oraz stosując się do wytycznych władz państwowych i kościelnych mieszkańcy wsi nie przyłączali się do procesji, jednak wychodzili do furtek swoich domostw ze świecami, klękali i modlili się, adorując rozświetlony lampką Najświętszy Sakrament.

– Oni nie mogą przyjść na Eucharystię, więc Pan Jezus przyszedł do nich – opowiada ks. Król. Jak dodaje, błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem ma umocnić parafian i pokrzepić ich w trudnym czasie.

– Mobilizujmy się i jednoczmy w modlitwie, poście i czyńmy pokutę. Czas jest wyjątkowy – apeluje duchowny.

Ks. Tomasz Jochemczyk jest kapłanem diecezjalnym posługującym we Włoszech w regionie Liguria. Jest to region leżący obok Lombardii, gdzie odnotowano najwięcej zakażeń na koronawirusa.

Ksiądz Tomasz opowiada, że postanowił w tym czasie obejść z Najświętszym Sakramentem ulice w miasteczkach, gdzie posługuje.

Na co dzień jest proboszczem czterech parafii, w tym Tavole. Są to malutkie wioski, w których nie zostało zbyt wielu ludzi, a tym bardziej wiernych. Mimo to, ksiądz Tomasz opowiada, że kiedy szedł w samotnej procesji z Najświętszym Sakramentem, ludzie dziękowali mu z okien, a ci, których znał, jako niewierzących, padali przed Najświętszym Sakramentem,

Potwierdza się stare polskie porzekadło, że jak trwoga to do Boga.

Kapłanów nie opuszcza apostolska gorliwość. Jedni wychodzą na ulice z Najświętszym Sakramentem. A inni – jak w przypadku parafii w Bralinie – przygotowali drogę krzyżową ulicami miasta.

Drodzy przyjaciele, przeżywamy trudny moment dla naszego miasta i Włoch, ale też i dla całego świata. Chcemy prosić św. Michała Archanioła, obrońcę ludu Bożego o pomoc. Ufamy, tak jak niegdyś nasi ojcowie, że i my ją otrzymamy. Dzięki wstawiennictwu Archanioła, w 1656 r. mieszkańcy Monte Sant’Angelo zostali uratowani podczas zarazy dżumy. Dziś prosimy, aby Dobry Bóg ze wsparciem św. Michała Archanioła uratował nie tylko nasze miasto, Gargano, Włochy, ale i cały świat przed epidemią

To nie sen, to się dzieje naprawdę.
Smutny czas Wielkiego Postu.
Oczekując na Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa przyszedł do nas wirus koronawirus który zabija ludzi.
My którzy Wierzymy w Boga czujemy i przeżywamy to bardzo głęboko.
Jesteśmy jakbym to powiedział w Czyśćcu. Czekamy i modlimy się w domach z troską o dzieci wnuki rodziców i nas samych.
Nie wiemy kiedy będziemy mogli wrócić do normalnego życia i jak to długo potrwa.
To jest bardzo duże wyzwanie dla nas,
abyśmy się zastanowili jakie życie nasze
jest kruche i niepewne.
W jednej chwili nie widząc tego wirusa możemy się sami zarazić i innych ludzi.
Wiem napewno ze Jezus Chrystus jest z każdym człowiekiem który umiera, jest obok.
Są ludzie na świecie którzy umierają w samotności bez bliskich. On Jest i będzie zawsze Jezus Chrystus nasz Pan Życia. Pamiętajmy o tym.
Niekiedy zdaje się nam że nic i nikt nie może nam pomóc.
Ja wierzę, że On Jest Jezus Chrystus i będzie zawsze przy nas jeśli o to poprosimy.
Nie jest łatwo pisać kiedy umierają młodzi ludzie, starsi ludzie, dzieci małe i bliskie osoby. Tak sobie myślę że to są najlepsze rekolekcje w moim życiu.
Czas pokaże, czy uda nam się wrócić do normalnego funkcjonowania bez zagrożenia życia.
Ufność i nadzieja w Bogu, który sprawia że jeszcze żyjemy i możemy dać świadectwo wiary dla innych ludzi, którzy może nie radzą sobie z tą sytuacją.
Szukają pomocy i ratunku w innych osobach. Dajmy im tą miłość i podzielmy się naszym dobrem. Dobrym sercem i dobrą radą.
A On, który jest i będzie na wieki sprawi
że powróci życie i uśmiech na naszej twarzy.
Szczęść Boże. ❤❤❤. Jezu Ufam Tobie.❤.

Jerzy Chmielewski.

Ekstremalna Droga Krzyżowa – w domu i w sercu

Płaczesz? Zapadasz się w smutku i nadal nie widać dna? Gniew roztrzaskał o posadzkę twój stoicki spokój? Boisz się co będzie dalej? Modlitwy odbijają się od sufitu? Czujesz się jak w klatce – samotna lub z rodziną na małym M z widokiem na wiosnę, którą nie możesz się cieszyć. Ekstremalna Droga Krzyżowa – stacje domowych cierpień i upadków, po których rusza Chrystus, by cię odnaleźć. Przyjdziesz? Tzn… znajdziesz czas? Nieważne o której godzinie zaczniesz to oglądać. Bóg wie, o której godzinie płaczesz w ukryciu – nie spóźni się do żadnej z twoich łez.

DOBRY JEZU ZATRZYMAJ TĄ CHOROBĘ.

DAJ ZDROWIE WSZYSTKIM CHORYM.

Przyjaciele Jezusa

 

Na przedmieściach Waszyngtonu przez całą dobę adorują Najświętszy Sakrament.

Maryja jako pielęgniarka, św. Jan Apostoł jako lekarz. I Jezus na szpitalnym łóżku. Grób Pański w jednym z wrocławskich kościołów działa na wyobraźnię. Jego pomysłodawca wyjaśnia – Jezus jest dzisiaj razem z personelem medycznym i ciepiącymi pacjentami.

Figury o wiele większe od człowieka, potężna monstrancja, stare łóżko, stara szafka i nieużywane parawany ze szpitala, który sąsiaduje z kościołem pw. św. Jerzego Męczennika i Podwyższenia Krzyża Świętego na wrocławskim Brochowie. Wykonanie i dbałość o detale Grobu Pańskiego robią wrażenie. Ale najważniejsza jest symbolika.

„Jezus utożsamia się z tymi, którzy cierpią”

 

Z krzyżem przez puste miasto.

Ksiądz będzie święcił pokarmy wielkanocne z kabrioletu. Pomysł wypróbował już w czasie Niedzieli Palmowej w Tursku

Kiedyś o. Kordecki wychodził na wały z Chrystusem i w ten sposób pokazywał całej ojczyźnie, że w zawierzeniu, w Bogu, jest nasza nadzieja. Dziś tym samym szlakiem przeszedł bp Antoni Długosz z monstrancją. W kaplicy Matki Bożej odprawiona została rezurekcja – informują władze Jasnej Góry.

95-letni kapłan odszedł do nieba 19 marca, we wspomnienie św. Józefa, patrona księży.

Tuż przed śmiercią z radością wzniósł ręce ku niebu, dodając otuchy obecnym przy nim medykom. Przez cały swój pobyt w szpitalu zachęcał do odmawiania różańca.

Człowiek po to ma dwie ręce, żeby jedną pracować, a drugą przesuwać paciorki różańca— mówił.

Ostatnie dni życia o. Cirillo spędził na pocieszaniu innych, a pracownikom szpitala stale powtarzał: „Nie bójcie się, wszyscy jesteśmy w rękach Boga”.

Brat Piergiacomo, razem z czterema współbraćmi kapucynami niestrudzenie przemierza szpitalne korytarze niosąc nadzieję chorym i personelowi medycznemu. Posługuje w szpitalu św. Jana XXIII w Bergamo, znajdującym się w centrum epidemii, która we Włoszech najboleśniej dotknęła północ tego kraju. „Modlimy się i udzielamy sakramentu namaszczenia chorych. Błogosławimy też ciała zmarłych w szpitalnej kostnicy.

.. moje Bergamo… serce najbardziej śmiertelnej epidemii na świecie. Moje Bergamo, to, którego media Ci nie pokazują, gdzie zgony są czterokrotnie: + 400 %…. gdzie w domach jest ponad 150.000 pozytywnych osób zamkniętych z gorączką, kaszlem, brakiem smaku i życiem na nici oddech. Moje Bergamo, które straciło całe pokolenie: dziadków. Moje Bergamo, milczące, które nie umie śpiewać z balkonów i buduje szpital w 10 dni. Bergamo wkrótce powstanie, bardziej bujna i świeci niż raz…. Urodziłam się w cieniu Wezuwiusza, tutaj od 2004 roku…. Jestem dumny, że mogę być częścią tego pięknego miasta i bezcennej społeczności. Dziękuję Bergamo za wszystko, czego nauczyłeś świat.
Giuseppe Buonaguro

W Bergamo zakwitł cierń z Korony Chrystusa.

✝️ DUCHOWY TESTAMENT – dr.Li WENLIANG ??❤️✝️

Ten, okulista ze szpitala w Wuhan, który jako pierwszy zidentyfikował koronawirusa, został nim śmiertelnie zarażony i zmarł 6 lutego. Ateistyczny reżim w Pekinie przemilcza skrzętnie fakt, że bohaterski lekarz był chrześcijaninem, Przed śmiercią – trawiony gorączką i świadom, że umiera – napisał swój duchowy testament. Jego treść upowszechniona została w internecie i krąży po sieci w różnych językach. Poniżej przedstawiamy polski przekład:

Nie chcę być bohaterem. Mam jeszcze moich rodziców, moje dzieci, moją ciężarną żonę, która niedługo będzie rodzić, i jest jeszcze wielu moich pacjentów na oddziale. Chociaż mojej uczciwości nie można zamienić na dobro innych, pomimo mojej straty i zamieszania, i tak powinienem kontynuować. Kto mi pozwolił wybrać ten kraj i tę rodzinę? Ileż mam skarg? Kiedy skończy się ta bitwa, spojrzę w niebo, ze łzami płynącymi jak deszcz.

Nie chcę być bohaterem, lecz tylko lekarzem, nie mogę patrzeć na tego nieznanego wirusa, który sprawia cierpienie mym rówieśnikom i tylu innym niewinnym osobom. Nawet jeśli umierają, zawsze patrzą mi w oczy z nadzieją na życie.

Kto kiedykolwiek przewidziałby, że umrę? Moja dusza jest w niebie, patrząc na to białe łóżko szpitalne, na którym spoczywa moje własne ciało, z tą samą znajomą twarzą. Gdzie są mój ojciec i moja matka? I moja droga żona, ta dziewczyna, o którą walczyłem do ostatniego tchu? Jest światło na niebie! Na końcu tego światła jest raj, o którym często ludzie mówią. Wolałbym nie odchodzić, wolałbym wrócić do mojego rodzinnego domu w Wuhan. Mam tam swój nowy dopiero co kupiony dom, za który muszę jeszcze co miesiąc płacić kredyt. Jak mógłbym zrezygnować? Jak mógłbym się poddać? Jakże to smutne musi być dla moich rodziców stracić syna?

Jak moja słodka żona, bez swojego męża, będzie potrafiła stawić czoła problemom przyszłości?

Już odszedłem. Widzę jak zabierają moje ciało, jak wkładają je do torby, w której spoczywa wielu moich rodaków. Odeszli jak ja, wrzuceni w środek ognia, o świcie.

Do zobaczenia, moi drodzy. Z Bogiem, Wuhan, moje rodzinne miasto. Mam nadzieję, że po tej katastrofie przypomnisz sobie, że ktoś próbował powiadomić cię o prawdzie jak najwcześniej było to możliwe. Mam nadzieję, że po tej katastrofie nauczysz się, co znaczy być prawym. Już nigdy więcej odważne osoby nie powinny cierpieć ze strachu bez końca i z głębokiego i beznadziejnego smutku.

„Dobrą walkę stoczyłem, bieg ukończyłem, wiarę zachowałem, a teraz czeka na mnie wieniec sprawiedliwości” (2 Tm 4,7; )”.

Niech przez Miłosierdzie Boze odpoczywa w pokoju wiecznym. Amen.

Andrea Bocelli z przesłaniem miłości, uzdrowienia i nadziei, wystąpił na żywo w katedrze Duomo w Mediolanie. Jego jedyną publicznością byliśmy my – kilkusettysięczna rzesza widzów z całego świata, zgromadzona przed ekranami komputerów.

KOCHANI, PEWNIE ZŁAMALIŚMY KILKA PRZEPISÓW, ZA BLISKO SIEBIE, BEZ PASÓW, BEZ MASECZEK I RĘKAWICZEK, ZA TO Z NAJWIĘKSZĄ „TARCZĄ ANTYWIRUSOWĄ” Z PANEM JEZUSEM ZMARTWYCHWSTAŁYM, PRZEBYLIŚMY „PROCESJĘ REZUREKCYJNĄ”, OKOŁO 20 KILOMETRÓW, A PO DRODZE BŁOGOSŁAWIENIE DOMOSTW, LUDZI CZEKAJĄCYCH NA SWOICH POSESJACH, ABY PAN BŁOGOSŁAWI ICH RODZINY, A TAKŻE WIELU PRZYNIOSŁO KOSZYCZKI WIELKANOCNE, Z PROŚBĄ O POBŁOGOSŁAWIENIE POTRAW. ILE ŁEZ, WZRUSZENIA I RADOŚCI. JESTEM POD WRAŻENIEM TEGO, CO DOŚWIADCZYŁEM, I MUSIAŁEM SIĘ Z WAMI TYM PODZIELIĆ. A JAKA WYMOWNA PODRÓŻ ZMARTWYCHWSTAŁEGO PANA, POŚRÓD PÓL, WIOSEK I DROGAMI PUSZCZY NOTECKIEJ.
NIECH PAN NAM BŁOGOSŁAW,I I CZUWA NAD NAMI, W TE DNI WIELKANOCNEJ RADOŚCI.
Leszek Jan Marciniak

Charbel TV-Homilia księdza Jarka-28.04.2020

Wejrzyj Panie na lud swój.

Kiedyś przyjdzie taki czas…

 

Dzień dobry! To ja – Szczęście.
Jeśli czytasz ten list, to znaczy, że już tu jestem. Z tobą. I zaraz zacznę narzekać i zrzędzić, bo mam powody, oj mam!
Mam bardzo dużo lat, już nawet nie pamiętam, w jakim jestem wieku. Chyba jestem na tym świecie od zawsze. Dlatego mam całą masę obserwacji i wniosków, co do ludzkości. Nie próbowałeś nigdy postawić się na moim miejscu? Szkoda, bardzo szkoda…
Wszyscy mówią „szczęście, szczęście…” Biegają, szukają, marzą o mnie. A ja, nawiasem mówiąc, nigdzie się nie chowam, nie uciekam. Cały czas jestem obok i mam nadzieję, że ktoś mnie w końcu zauważy. Ale jak możecie mnie zauważyć, jeśli większość nie ma pojęcia jak ja wyglądam?! Przecież to kuriozalne – szukać, nie wiedząc czego szukacie!
Najczęściej nikt mnie nie zauważa, ponieważ każdy na swój sposób maluje sobie moje oblicze. Dla jednych jestem ciastkiem z kremem, dla innych – domkiem na wsi, dla niektórych – sławą, a dla kogoś szczęście jest wtedy, gdy inni mają nieszczęście. Tacy też się trafiają…
Szczerze mówiąc, nie mam żadnego stałego miejsca zamieszkania, tułam się po świecie, szukam swojej przystani. Chętnie bym zamieszkało u kogoś, pukam do wszystkich drzwi po kolei, ale nie zawsze mnie wpuszczają. Takie, dajmy na to, Nieszczęście, od razu jest rozpoznawalne, a mnie rzadko kto poznaje.
Wiem, że wielu mnie szuka samodzielnie, czasem po prostu ocierają się o mnie, ale najczęściej przechodzą obok i nie zauważają. Albo może nie poznają? Niektórzy, na przykład, szukają mnie w Małżeństwie. Albo w Pracy. Albo w Dzieciach. Oczywiście, tam też bywam. Jednak, wygląda na to, że gdyby ci zabrano Małżeństwo, Pracę, Dzieci, to i ja zniknę, a ty będziesz nieszczęśliwy… To nieprawda. Szczęście to naturalny stan człowieka – żebyś wiedział, że tak!
Ludzie siedzą, dajmy na to, i grzebią w przeszłości. Mówią „ale były kiedyś dobre, szczęśliwe czasy”. A jakby tak sobie uczciwie przypomnieć, jak się wtedy ci ludzie zachowywali, to by się okazało, że to bzdura, że w tamtych szczęśliwych czasach też byli stale niezadowoleni, że ciągle im czegoś do szczęścia brakowało. Dopiero po latach zrozumieli, że to ja tam przecież byłem. Ale za późno… teraz siedzą, wspominają.
Jeszcze inni marzą o tym, czego im brakuje do Szczęścia – mieszkania, samochodu, pieniędzy, idealnej miłości. No to wam powiem: człowiekowi zawsze czegoś brakuje. Jak dostanie to, czego mu brakuje, to się nacieszy przez tydzień, a potem się przyzwyczaja i znowu czegoś chce, czegoś mu brakuje do pełnego, znaczy się, szczęścia.
Ciężko mam z wami, ludzie! Ile już bzdur wymyśliliście. „Szczęście to być potrzebnym innym”. Pięknie powiedziane, ale jest w tym jakiś brak logiki. Potrzebnym innym? A sobie? Tak właśnie rozdajesz siebie po ziarenku, a szczęścia nie zaznasz… Dobrze jest się troszczyć o innych, ale o sobie też nie należy zapominać. Kiedy masz Szczęście w sobie, to wokół ciebie jest jasno.
Albo mówicie: „Moje Szczęście to Dzieci”. A gdy wyrosną, odejdą, to się ich ciągle czepiacie, wtrącacie, obrażacie, że odsuwają was na drugi plan… Bo co? Bo wraz z Dziećmi odeszło Szczęście, bo sami je tam od początku umieściliście. W ich życiu, a nie w swoim. Własne Szczęście od nikogo nie zależy.
A jeszcze mówicie: „gdyby nie było nieszczęścia, to i szczęścia by nie było”. Powariowaliście? Trzeba was cegłą po łbie zdzielić, żebyście przez chwilę zrozumieli, że było szczęście, ale po prostu nie zauważyliście?
Nie gniewajcie się, że zrzędzę, ale mówiłem, że się nazbierało… Posłuchajcie mnie lepiej, to ja, wasze Szczęście mówię do was! Może coś sobie z tego zapamiętacie. Gdybyście tylko wiedzieli, jak często stoję obok człowieka, który odchodzi. I widzę, że dopiero teraz rozumie, że miał szczęście, miał, ale przegapił, nie dojrzał, nie poznał…
Lezie czasem człowiek na szczyt, wspina się, poci, stęka, ręce zdziera do krwi. Po co? Żeby stanąć na szczycie i poczuć szczęście. Jasne, mam w swoim repertuarze Radosne Uniesienia! Odloty Duszy. Ale przecież i tak potem trzeba iść dalej. Schodzić z tej góry, żeby znowu wspinać się na kolejną. Wieczna pogoń za szczęściem. Sami nie wiecie, że w trakcie tej wspinaczki ja siedzę w waszym plecaku. Albo po prostu idę obok i podpowiadam: „Zatrzymaj się, Przyjacielu! Spójrz wokół! To ja, Twoje Szczęście!” Gdzie tam! – rzadko ktoś mnie słyszy.
Zdradzę wam swój największy sekret: jestem przywiązane do czasu. Nie ma mnie w przeszłości – tam są tylko piękne, szczęśliwe obrazki. Nie ma mnie w przyszłości – tam są tylko słodkie marzenia. Zawsze jestem w teraźniejszości. Każda twoja chwila – to szczęście. Oczywiście, jeśli w tej samej chwili nie wpadasz w przeszłość albo w przyszłość ze swoimi żalami i obawami. Tam, gdzie są żale i obawy, mnie nie ma. Cóż, po prostu nie współżyjemy ze sobą – tak już mam.
Coś ci powiem. Skoro czytasz mój list, to znaczy, że masz oczy i one widzą. To już Szczęście. Jeżeli jesteś niewidomy i ktoś przeczytał ci ten list, to znaczy, że masz przyjaciela! Jakie to Szczęście! Oddychasz, chodzisz, kochasz, patrzysz, czujesz? Tak, to też jest Szczęście. To znaczy, że żyjesz, a jeśli żyjesz, to masz już wszystko.
Ludzie, proszę was o jedno: nie trzymajcie mnie. Nie łapcie za skrzydła. Jeżeli pozbawicie mnie możliwości latania, to stanę się wspomnieniem. Przypomnijcie sobie, że szczęśliwi czasu nie liczą. Ponieważ szczęśliwi żyją chwilą, po co mieliby liczyć czas? Nie mają ani przeszłości, ani przyszłości – mają tylko Szczęście.
Do was się zwracam, ludzie! Wpuście mnie! Mam dość tułania się po świecie, mam dość bezdomności. Może zaczniemy żyć razem według zasady, że Człowiek jest panem swojego Szczęścia. Przecież marzę o tym, żeby przyjść do kogoś i uszczęśliwić go na całe życie. Po prostu zatrzymajcie się na chwilę, przestańcie pędzić, rozejrzyjcie się wokół i zauważcie mnie. Może usłyszycie moje rozpaczliwe wołanie?
z sieci— z: Grażyna Brandt

Czym jest szczęście?
Pewien człowiek, który był wciąż smutny i nie potrafił odnaleźć w życiu radości, usłyszał podczas przechadzki w parku śpiewającego cudnie ptaka:
– Zazdroszczę Ci – powiedział, stanąwszy pod drzewem – Musisz być bardzo szczęśliwy, skoro tak pięknie wyśpiewujesz swoją radość.
– Ale ja nie dlatego śpiewam, że jestem szczęśliwy – odpowiedział ptak. – Jestem szczęśliwy dlatego, że śpiewam.

Mężczyzna, wiek 92 lata, drobny, o szlachetnym wyglądzie, dobrze ubrany i starannie ogolony, o porządnie uczesanych włosach, który się budzi każdego ranka o siódmej, przeprowadza się dzisiaj do domu starców.

Jego 70-letnia małżonka zmarła niedawno i stąd ta przeprowadzka.

Po kilkugodzinnym cierpliwym oczekiwaniu uśmiecha się przyjaźnie, gdy informują go, że jego pokój jest już przygotowany.

Kiedy swoim wózkiem inwalidzkim pomału jedzie w stronę windy, opisuję mu mały pokoik, którego okno przesłonięte jest płótnem zastępującym firankę.

“To jest bardzo piękne”, mówi z entuzjazmem ośmioletniego chłopca, któremu właśnie podarowano małego psiaka.

“Panie kochany, Pan jeszcze nie widział tego pokoju”.

“To nie ma żadnego znaczenia”, odpowiada.

“Szczęście jest czymś, co wybierasz naprzód. To, czy mój pokój jest ładny, nie zależy od umeblowania czy dekoracji. To zależy przede wszystkim od tego, jak ja widzę daną rzecz. Ja już postanowiłem, że mój pokój jest ładny. Jest to decyzja, którą podejmuję każdego dnia po przebudzeniu. Sam wybieram, czy chcę pozostać przez cały dzień w łóżku, licząc części ciała, z którymi mam problemy, czy też wstanę i będę wdzięczny za te części, które ciągle mi jeszcze służą. Każdy dzień jest podarunkiem dla siebie i kiedykolwiek otwieram oczy, kieruję swój wzrok na nowy dzień i wspominam szczęśliwe chwile z życia. Starość jest jak konto w banku, możesz wziąć z niego tylko tyle, ile na nim masz. Toteż to jest moja rada, aby na swój rachunek szczęścia wkładać jak najwięcej się da”.

Aby być szczęśliwym, zapamiętaj następujące proste zasady!

1. Oczyść serce z nienawiści.

2. Uwolnij głowę od kłopotów.

3. Żyj nieskomplikowanie.

4. Oferuj dużo.

5. Nie oczekuj zbyt wiele.

o. Augustyn Pelanowski. Tajemnica szczęścia. cz. 2

o. Augustyn Pelanowski. Tajemnica szczęścia. cz 3

Są ludzie, którzy potrafią cieszyć się codziennością. Wyciągają ze swego życia maksimum szczęścia.
Patrząc na ich życie, dostrzegamy tak wiele pozytywów. Nie dostali dodatkowych porcji szczęścia od Boga.
Bóg każdego wezwał po imieniu do życia pełnią szczęścia.
Bóg wyposaża nas we wszystko, co jest potrzebne, by wezwanie to realizować.
Ryszard Jabłoński

Cieszyć się małymi rzeczami, wielkie rzeczy nigdy mogą się w życiu nie pojawić.
Gdyby ludzie przestali wymyślać czego to im jeszcze do szczęścia brakuje, a zaczęli dostrzegać to, co już mają i czym dzielić się mogą, wówczas szczęście mnożyłoby się z prędkością światła i swoim ciepłym promieniem przytuliło każdego…
Jerzy Chmielewski

 Mieć miejsce do którego się chętnie wraca.

Mieć czas którego jest ciągle tak mało.

Mieć siłę która cierpienie nam skraca.

Mieć wiarę aby osiągnąć to co się chciało.

Mieć chęci żeby żyć i nieść miłość.

Mieć zasady żeby wieść życie godne.

Mieć nadzieję aby rozwikłać życia zawiłość.

Mieć radość aby móc się czuć swobodnie…

Być szczęśliwym to proste. Wystarczy zdecydować, że tak chcesz odczuwać. Najczęściej jednak zapominasz, że to ty sam decydujesz o własnym nastawieniu do świata i o własnych myślach. Wydaje ci się, że potrzebujesz specjalnego zdarzenia: wygranej na loterii, wspaniałej randki, cudownej wycieczki. Tymczasem wszystko jest w nas w środku. Poczucie bycia szczęśliwym zadowolenie błogostan to tylko odczucie i przekonanie, które można samemu w sobie rozbudzić bez względu na okoliczności.

Szczęście człowieka na ziemi zaczyna się dlań wtedy, gdy zapominając o sobie zaczyna żyć dla innych. ♥

Szczęściem jest znaleźć drugiego człowieka, który pomoże nam przejść przez życie, z którym można przeżyć zarówno szczęśliwe jak i mniej pogodne chwile, które choć tak ulotne uwieczniają się w naszej pamięci, przypominając nam ile mieliśmy szczęścia.
Nigdy nie jest za późno, aby się pojednać,
nigdy nie jest za późno, na to, aby pokochać,
nigdy także nie jest za późno, aby być szczęśliwym.
Radość jest funkcją miłości.
Kto posiada uncję miłości,
otrzyma uncję radości.
Kto posiada tonę miłości,
otrzyma tonę radości.
A jeśli miłość jest bezgraniczna
to i radość będzie bezmierna.
Życie jest prezentem, który rozpakowujemy każdego dnia. Nie ostatni dzień dziś słoneczko wschodzi,
a po złej chwili piękny dzień przychodzi.

Obiecaj mi, że nie pozwolisz, by świat zabił w Tobie marzenia. Proszę, obiecaj… Spotkasz ludzi, którzy wyśmieją cię, zadrwią z każdej twojej myśli, będą ci mówić, że jesteś głupi, że dla takich jak ty nie ma miejsca. Nie wierz im. Oni w głębi duszy nadal marzą, tylko się boją. Ty trzymaj się swoich chmur, nie bój się. Marzenia się spełnią. Obiecaj mi, że będziesz wytrwały. Wiem, że będzie ci ciężko, wiele razy upadniesz, niekiedy nawet bardzo boleśnie. Trzeba będzie czasu, by rany się zagoiły, ale zobaczysz – zagoją się. Pewnego dnia życie zburzy twe plany, zawali się coś, co tak długo budowałeś. Wydawać ci się będzie, że to koniec, że nie dasz rady. Siądź wtedy i płacz, a potem podnieś głowę i wstań. Zobaczysz, że to jeszcze nie koniec. Zaczniesz od nowa. Obiecaj mi, że będziesz szukać. Bo przyjdzie taki dzień, kiedy będziesz czuł się najsamotniejszym człowiekiem na ziemi, gdy nikt nie zrozumie. I zgasną wszystkie światła, stanie się noc. Popatrz wtedy w niebo, przeczekaj tę noc patrząc w gwiazdy. A potem wyjdź na ulicę i poszukaj. Zawsze jest ktoś, komu trzeba pomóc, kogo tylko ty możesz odszukać, bo wiesz, co to prawdziwa samotność. Obiecaj mi, że nigdy nie będziesz egoistą. I gdy pewnego ranka obudzisz się, a jedynym twoim pragnieniem będzie, by nie wstać, już nigdy nie wstać, leż, ile chcesz, ale o dwunastej wstań, by podlać kwiaty, bo bez ciebie zginą. Obiecaj mi, że zawsze będziesz kochać. A gdy przyjdzie taki dzień, kiedy świat się zawali, bo ktoś odejdzie z twego życia, pozwól mu odejść. Bez płaczu, bez niepotrzebnych słów. Spokojnie dopij kawę i oddaj ten czas komuś, dla kogo było ci go do tej pory szkoda. Pozwól, by inni zaznali twej miłości. Obiecaj mi, że zawsze będziesz sobą. A będą cię chcieli zmieniać w imię miłości, przyjaźni, rozsądku… Nie pozwól. Wiesz przecież… że twoje serce wie jak żyć. Obiecaj sobie to wszystko i idź. Żyj…
z sieci

Moc Tkwi w Tobie

 

„- Halo, czy to Biuro Rzeczy Znalezionych? – zapytał dziecięcy głos.
– Tak, skarbie. Zgubiłeś coś?
– Zgubiłem mamę. Jest może u was?
– A możesz ją opisać?
– Jest piękna i dobra. I bardzo kocha koty.
– No właśnie wczoraj znaleźliśmy jedną mamę, może to twoja. Skąd dzwonisz?
– Z domu dziecka nr 3.
– Dobrze, wysyłamy mamę. Czekaj.
Weszła do jego pokoju, najpiękniejsza i najlepsza, tuląc do piersi prawdziwego, żywego kota.
– Mama! – krzyknął maluch i rzucił się do niej. Objął ją z taka siłą, że aż zbielały mu paluszki. – Mamusiu! Moja mamusiu!!!
…Chłopca obudził jego własny krzyk. Takie sny miał praktycznie co noc. Wsadził rękę pod poduszkę i wyciągnął zdjęcie dziewczyny, które znalazł rok temu na podwórku domu dziecka. Od tamtej pory trzymał zdjęcie pod poduszką i wierzył, że to jego mama. Wpatrywał się teraz w ładną twarz dziewczyny, aż wreszcie zasnął.
Rano dyrektorka domu dziecka, o wielce obiecującym imieniu Aniela, jak zwykle zaglądała do każdego pokoju, żeby przywitać się z wychowankami i pogłaskać każdego malucha po głowie. Na podłodze, przy łóżku chłopca, zauważyła zdjęcie, które mały w nocy upuścił.
– Skąd masz to zdjęcie? – zapytała.
– Znalazłem na podwórku. To jest moja mama, – uśmiechnął się chłopiec. – Jest bardzo piękna i dobra i kocha koty.
Dyrektorka poznała tę dziewczynę. Po raz pierwszy przyszła do domu dziecka w zeszłym roku wraz z innymi wolontariuszami. Pewnie wtedy zgubiła zdjęcie. Od tamtej pory dziewczyna chodzi od jednego urzędnika do drugiego, próbując zdobyć pozwolenie na adopcję dziecka. Ale, zdaniem lokalnych biurokratów, nie ma na to szans, ponieważ nie posiada męża.- Cóż, – powiedziała dyrektorka. – Skoro to twoja mama, to wszystko zmienia.
Po powrocie do swojego gabinetu, pani dyrektor usiadła i czekała. Po jakimś czasie rozległo się pukanie do drzwi i do gabinetu weszła dziewczyna ze zdjęcia.
– Proszę, – powiedziała dziewczyna, kładąc na biurku grubą teczkę. – Wszystkie dokumenty, opinie, zaświadczenia.
– Dziękuję. Muszę jeszcze zadać ci kilka pytań. Kiedy chcesz zobaczyć dzieci?
– Nie mam zamiaru ich oglądać. Wezmę każde dziecko, jakie mi pani zaproponuje. Przecież prawdziwi rodzice nie wybierają sobie dziecka… nie wiedzą, jakie się urodzi – ładne czy nieładne, zdrowe czy chore… Kochają je takie, jakie jest. Ja też chcę być taką prawdziwą mamą.
– Po raz pierwszy mam taki przypadek, – uśmiechnęła się dyrektorka. – Zaraz przyprowadzę pani syna. Ma 5 lat, jego matka zrzekła się go zaraz po urodzeniu. Jest pani gotowa?
– Tak, jestem.
Mały chłopiec rzucił się do niej z całych sił.
– Mama! Mamusiu!
Dziewczyna głaskała go po malutkich pleckach, przytulała, szeptała słowa, których nikt poza nimi nie mógł usłyszeć.
– Kiedy mogę zabrać syna? – zapytała.
– Z reguły rodzice i dzieci stopniowo przyzwyczajają się do siebie, najpierw są odwiedziny w domu dziecka, potem rodzice zabierają dziecko na weekendy, a potem na zawsze, jeśli wszystko jest w porządku.
– Zabieram syna od razu, – stanowczo oznajmiła dziewczyna.
– Dobrze, – machnęła ręką dyrektorka. – Jutro i tak zaczyna się weekend, a w poniedziałek przyjdzie pani i dokończymy formalności.
Chłopiec był szczęśliwy. Trzymał mamę za rękę, bojąc się, że znowu ją zgubi. Wychowawczyni pakowała jego rzeczy, wokół stał personel, niektórzy dorośli ukradkiem wycierali łzy. Kiedy chłopiec wraz z dziewczyną wyszli już z domu dziecka na słoneczną ulicę, chłopiec zdecydował się zadać najważniejsze pytanie:
– Mamo… a lubisz koty…?
– Uwielbiam! W domu czekają na nas dwa! – roześmiała się dziewczyna, czule ściskając rączkę malucha.
Chłopiec uśmiechnął się i pewnym krokiem ruszył z mamą w stronę swojego domu.
Pani dyrektor Aniela spoglądała przez okno na oddalające się sylwetki dziewczyny i chłopczyka. Potem usiadła i wykonała jeden telefon.
Halo, Kancelaria Aniołów? Proszę przyjąć zamówienie. Imię klientki wysłałam mailem, żebyście nie pomylili. Najwyższa kategoria: podarowała dziecku szczęście… proszę o standardową wysyłkę – moc sukcesów, miłości, radości itp. I dodatkowo: mężczyznę wyślijcie, niezamężna jest. Tak, wiem, że macie deficyt, ale to wyjątkowy przypadek. Owszem, finanse też się przydadzą, chłopiec musi się dobrze odżywiać… Już wszystko poszło? Dziękuję.
Podwórze domu dziecka wypełniało ciepłe słoneczne światło i bawiące się dzieciaki. Odłożyła słuchawkę i podeszła do okna. Lubiła patrzeć na te maluchy, prostując za plecami ogromne, białe jak śnieg skrzydła…
Być może nie wierzycie w anioły, ale anioły wierzą w was”.
Autor nieznany
(Źródło: opowiadanie znalezione w sieci)

Przedziwny miałem sen… przez całą noc pytałem kogoś, kto przypominał anioła: „Czym jest szczęście człowieka?”. I w końcu nad ranem dostałem odpowiedź, tak zaskakującą, że aż wstałem i zanotowałem to zdanie na kartce, nauczony doświadczeniem, że inaczej na 100% zapomnę. Wstaję rano, czytam i nadziwić się nie mogę: „Szczęście to efekt uboczny zjednoczonej woli człowieka z wolą Boga”.
Marek Domagała

 

Szczęście oznacza… Wszyscy tęsknimy za niebem, gdzie mieszka Bóg, ale w naszej mocy leży być z Nim juz tu i teraz – być szczęśliwym z Nim właśnie w tej chwili. Ale to szczęście oznacza: – kochać, jak On kocha; – pomagać, jak On pomaga; – dawać, jak On daje; – służyć, jak On śluzy; – ratować, jak On ratuje; – być z Nim przez 24 godziny na dobę; – dotykać Co ukrywającego się w przebraniu cierpiącego biedaka.
Matka Teresa z Kalkuty

To prawda. Nie bogactwo jest ważne, lecz miłość.

Nie czekaj, aż życie stanie się łatwiejsze, prostsze, lepsze.
Życie zawsze będzie skomplikowane.
Naucz się być szczęśliwym.
W przeciwnym wypadku, skończy Ci się czas”.
~Nietykalni~

 

Urodziłam się by zarażać pięknem i szczęściem

Urodziłam się szczęśliwa i pełna życia, więc dlaczego dziś mam pozwolić okolicznościom odebrać mi to święte prawo?

Tak, instagram pokazuje moje życie w niezbyt obrazowy sposób. Dziele sie szczęściem, bo je wybrałam nie dlatego, ze mam życie bez boleści.

Jednak moja codzienność wnosi wiele rozczarowań, krzyż to chyba jedno z największych błogosławieństw, który wskrzesza w nas siłę z wysoka. Każdego dnia stawiam czoła mojej chorobie i bywa ze mam obolałe serce i czasem mam wrażenie, że sobie nie prowadzę i płaczę, bo jedynie dieta i modlitwa trzyma mnie przy życiu.

Ale wiesz, co?

Wstaje rano, poprawiam koronę i idę dalej!!!

Bo szczęście to nie stan w którym wszystko sie zgadza, a miejsce życia w łasce, która daje jedność z Ojcem w niebie.

On jest dawcą życia, dlatego niech wszystko, co oddycha odda mu chwałę! Twoja radość może być pełna i mówi to osoba, która wiele razy doświadcza ogromnych problemów, ale to ja jestem nad nimi, a nie one nade mną! Urodziłam się by codziennie i bezwględnie wybierać szczęście i nawet jeśli choroba miałaby mi odebrać życie, to wole umrzeć z uśmiechem na twarzy, jako zwycięzca niż ofiara.

Jezus stał sie ofiara doskonałą, abyś Ty mógł żyć w zwycięskim pokoju i szczęściu.

Pamiętaj, Ty jesteś nad problemami, nie one nad Tobą!Możesz być szczęśliwym żebrakiem i pływać w błogości życia, bo błogość i wolność to stan umysłu nie inaczej!

Your L O S T

Ja przyszedłem po to, aby mieli życie i mieli je w obfitości» (por. J 10, 10)

Obfitość to stan ducha, radość i pokój w Chrystusie Jezusie, amen .

PS. Kocham to życie, bo jest wielkim cudem od mojego umiłowanego Ojca

Klaudia Tołłoczko.

 

 

Bóg nie mówi, że samochody, biżuteria, kosmetyki, ubrania, pieniądze czy inne rzeczy materialne są złe. Bóg zaprasza nas, aby nie pokładać w tym ufności i pewności , bo to wszystko jest ulotne.
Co jest twoim SKARBEM?
Anna Dominika Pietrowska

Eldorado – wewnętrzny skarb.

Eldorado, kraina obfitująca w złoto i bogactwa, o jakich nawet się nam nie śniło, leży u drzwi każdego z nas. Szczęście jest tuż u waszych stóp. Pod samą ręką. Wewnątrz, nie na zewnątrz. Każdy człowiek osobno i wszyscy razem mają prawo żyć w całej jego obfitości. To najoczywistsza prawda mądrości. Tak utrzymują religia i filozofia, dowodzą zaś historia i nauka. „Aby mieli życie w większej obfitości” – to jest prawem. Czego szukasz w życiu? Zapłać odpowiednią cenę i weź jak swoje. Nie ma ograniczeń w podaży, ale im cenniejszej rzeczy pragniesz, tym wyższa cena. Gdzie znaleźć złoto Eldorado? Złoto duchowe zostaje zapewnione, kiedy człowiek odnajduje siebie. Wraz z tym odkryciem znajduje również wolność, osiągnięcia, pomyślność i życiowe bogactwa. Niechaj każdy szuka Eldorado we własnym wnętrzu. Wewnętrzne siły są ogromne, a ich źródło niewyczerpane. Jak to ujmowali dawni nauczyciele religii, to, co otrzymujemy, jest na miarę otrzymującego. To nie mocy brakuje, lecz woli. Kiedy ktoś odnajduje samego siebie, wola automatycznie nastawia się w kierunku Eldorado.
Herbert D. Seibert

Nie marnuj szczęścia. Masz szczęście, bo żyjesz.

Szczęście jest tuż obok nas…

Dorastając nauczyliśmy się, że tracimy ludzi których kochamy, ludzie którzy nigdy nie powinni nas zawieść, robią to.
Będziesz mieć złamane serce, prawdopodobnie nie raz.
Ty też będziesz łamać serca, lecz najważniejsze to uczyć się przetrzymywać to wszystko i znaleźć szczęście.
Nawet kiedy wydaje się to niemożliwe, bo zawsze wokoło nas jest coś co czyni nas szczęśliwymi. Dlatego ceń tych, którzy cenią ciebie, i nie przywiązuj dużej wagi do tych, którzy traktują cię tylko jak jedną z opcji,
więc śmiej się za dużo, kochaj tak, jak chcesz by inni cie kochali.
Nie żałuj niczego i witaj każdy dzień z uśmiechem, przyjmując ochoczo to co ci przynosi.

 

Biedny starzec

Żył sobie kiedyś pewien starzec, który nigdy nie był młody. I dlatego nie nauczył się jak żyć. A nie umiejąc żyć nie wiedział też jak umrzeć. Nie znał ani nadziei, ani niepokoju; nie wiedział jak płakać ani jak się śmiać. Nie przejmował się, ani nie dziwił tym, co zdarzało się na świecie. Spędzał dni nudząc się na progu swojego domu i patrząc w ziemię. Nie zaszczycił nawet jednym spojrzeniem nieba – tego lazurowego kryształu, który Pan Bóg także i dla niego czyścił codziennie delikatną watą chmur. Jakiś wędrowiec czasem go o coś zapytał. Miał bowiem tyle lat, że ludziom zdawało się, że jest bardzo mądry i pragnęli uszczknąć coś z jego wiedzy. – Co powinniśmy robić, by osiągnąć szczęście? – pytali go młodzi. – Szczęście jest wynalazkiem głupich – odpowiadał starzec. Przychodzili ludzie o szlachetnych duszach, którzy pragnęli stać się pożyteczni dla bliźnich. – Co mamy czynić, by pomóc naszym braciom? – pytali go – Kto się poświęca dla ludzi, ten jest szaleńcem – odpowiadał starzec z ponurym uśmiechem. – Jak mamy kierować nasze dzieci drogami dobra? – pytali go rodzice. – Dzieci są jak węże – odpowiadał starzec. – Możecie się spodziewać po nich jedynie trujących ukąszeń. Również artyści i poeci zwracali się o radę do starca, którego uważali za mędrca: – Naucz nas jak wyrażać uczucia, które nosimy w duszy. – Lepiej abyście milczeli – mamrotał pod nosem starzec. Powoli jego zgorzknienie i złość zaczęły się rozprzestrzeniać, najbliższe otoczenie zmieniło się w ponury zakątek, gdzie nie rosły kwiaty, ani nie śpiewały ptaki, wiał chłodny wiatr Pesymizmu (tak bowiem nazywał się ten zły starzec). Miłość, dobroć i wielkoduszność zamrożone tym śmiertelnym podmuchem więdły i wysychały. Wszystko to nie podobało się Panu Bogu, postanowił więc w jakiś sposób temu zaradzić. Dobry Bóg zawołał dziecko i powiedział: – Pójdź i ucałuj tego biednego staruszka. Dziecko objęło swymi delikatnymi, pulchnymi rączkami szyję starca i wycisnęło wilgotny, głośny pocałunek na jego pomarszczonej twarzy. Wówczas staruszek po raz pierwszy w życiu zdumiał się. Jego podejrzliwe oczy nagle zabłysły. Jeszcze nigdy w życiu nikt go nie pocałował. W ten sposób otworzyły mu się oczy na świat, a potem umarł uśmiechając się. * * * Czasami rzeczywiście wystarcza jeden pocałunek. Jedno „Kocham cię”, nawet takie tylko wyszeptane. Jedno nieśmiałe �dziękuję”. Jedna szczera opinia. To tak bardzo łatwo uczynić kogoś szczęśliwym. Dlaczego więc tego nie czynimy?
Bruno Ferrero

„Czy szukam szczęścia? Przecież nie da się go odnaleźć na zewnątrz, jeśli jego ziarna już nie nosimy w sobie.” Każdego roku podróżnicy z całego świata podejmują wyzwanie, jakim jest przejście Islandii. Wędrują zazwyczaj w kierunku północ-południe, pokonując 400-600 km wulkanicznych pustkowi. Latem 2016 roku Łukasz Supergan przeszedł Islandię ze wschodu na zachód, łącząc skrajne punkty geograficzne wyspy. W ciągu 28 dni przeszedł ponad 900 km pieszo przez wnętrze wyspy. Podczas długiego przejścia Islandii i tygodni spędzonych w izolacji od świata, samotny wędrowiec pyta o sens drogi, jaką wybrał.

„Żaden człowiek nie jest samotną wyspą”- to słynne zdanie Jonna Donne’a przypomina nam, że każdy z nas do bycia szczęśliwym potrzebuje relacji. Ale żeby „wygrać” relacje z ludźmi„wygrać” relację z samym sobą.
Anna Dominika Pietrowska

Dzielenie się najlepszym ziarnem

Pewien rolnik, którego kukurydza zawsze dostawała pierwszą nagrodę na Targu Stanowym, miał zwyczaj dzielenia się swym najlepszym ziarnem z wszystkimi rolnikami w okolicy. Kiedy zapytano go dlaczego, powiedział: – „To jest doprawdy w moim własnym interesie. Wiatr zdmuchuje pyłek i niesie go z pola na pole. Więc jeśli moi sąsiedzi uprawiają kukurydzę gorszej jakości, przekrzyżowanie obniża jakość mojej. Dlatego zależy mi, żeby siali tylko najlepszą z najlepszych”. Wszystko co dajesz innym, dajesz sobie samemu.
Bruno Ferrero

 

Tajemnica Szczęścia czyli 15 modlitw objawionych Św. Brygidzie przez Pana Jezusa. Modlitwa powstała w celu uczczenia Najświętszych Ran Pana Jezusa. Wszystkie 15 modlitw należy odmawiać codziennie nieprzerwanie przez okres 1 rokuhttps://youtu.be/ep0ENwgxlIQ

Szczęście jest jedynie małą iskierką, Która niezauważona umyka naszej uwadze Z braku wiary, powoli gaśnie, Chociaż mogłaby rozbłysnąć ogniem i Trwać wiecznie w naszej pamięci Tak mała A zarazem tak wielka Zdana jest na naszą łaskę Łaskę z nieba od Twórcy który kocha nas. Bez Boga jesteśmy niczym. Boże Twoja łaska jest dla mnie jak płomień,który kwitnie w duszy jak żar miłości.Rozpala we mnie krzew winny który zagościł w moim sercu.Płonie ogniskiem miłośći Pana Jezusa.O stwórco świata i wszystkiego co nas otacza.Rozpal mnie swoimi cnotami jak perły z oceanu.Tak bardzo chciałbym zrozumieć Ciebie i poznać świętość Twoją którą czczę sercem na wieki.Boże pomóż nam proszę:
Jarosław Ruciński.

Taka jest prawda…

Panie zgrzeszyłem. Zmiłuj się nade mną.

PSALM 51

Zmiłuj się nade mną, Boże. ???.

Zmiłuj się nade mną, Boże, w swej łaskawości,
w ogromie swego miłosierdzia wymaż
moją nieprawość!
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
i oczyść mnie z grzechu mojego!

Uznaję bowiem moją nieprawość,
a grzech mój jest zawsze przede mną.
Tylko przeciw Tobie zgrzeszyłem
i uczyniłem, co złe jest przed Tobą,
tak, że się okazujesz sprawiedliwy w swym wyroku
i prawym w swoim osądzie.
Oto zrodzony jestem w przewinieniu
i w grzechu poczęła mnie matka.
Oto Ty masz upodobanie w ukrytej prawdzie,
naucz mnie tajników mądrości.

Pokrop mnie hizopem, a stanę się czysty,
obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję.
Spraw, bym usłyszał radość i wesele:
niech się radują kości, któreś skruszył!

Odwróć oblicze swe od moich grzechów
i wymaż wszystkie moje przewinienia!
Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste
i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego!
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza
i nie odbieraj mi świętego ducha swego!
Przywróć mi radość z Twego zbawienia
i wzmocnij mnie duchem ochoczym!

Chcę nieprawych nauczyć dróg Twoich
i nawrócą się do Ciebie grzesznicy.
Od krwi uwolnij mnie, Boże, mój Zbawco:
Niech mój język sławi Twoją sprawiedliwość!
Otwórz moje wargi, Panie,
a usta moje będą głosić Twoją chwałę.
Ty się bowiem nie radujesz ofiarą
i nie chcesz całopaleń, choćbym je dawał.
Moją ofiarą, Boże, duch skruszony,
nie gardzisz, Boże, sercem pokornym i skruszonym.

Panie, okaż Syjonowi łaskę w Twej dobroci:
odbuduj mury Jerusalem!
Wtedy będą ci się podobać prawe ofiary,
dary i całopalenia,
wtedy będą składać cielce na Twoim ołtarzu.

Trening grzesznika.

„Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło” (J 5,14). To mówi Jezus do człowieka, który nie mógł chodzić przez 38 lat.
Czy miałbym odwagę powiedzieć do ciężko chorego: „Nie grzesz, żeby ci się coś gorszego nie przydarzyło?” Czy miałbym odwagę powiedzieć to leżącym na onkologii? Nie wiem. Bo trzeba mieć wiarę chociaż jak ziarnko gorczycy, żeby uwierzyć Jezusowi, że największym nieszczęściem człowieka jest grzech. A przecież choroba śmiertelna skraca to życie, które prędzej czy później i tak się skończy. Grzech zaś może odebrać nawet życie wieczne. Stąd św. Stanisław Kostka powie: „Lepiej umrzeć niż zgrzeszyć”. Tak też św. Dominik Savio. I inni.
Gdybyśmy patrzyli na życie oczami Jezusa, zrozumielibyśmy, że najniebezpieczniejszym wirusem jest grzech i gdybyśmy widzieli, jakie mogą być jego konsekwencje, bronilibyśmy się przed nim jeszcze bardziej niż przed jakąkolwiek zarazą.
Nasze reakcje na takie nieszczęścia jak koronawirus w porównaniu z naszymi reakcjami na grzechy własne i innych, pokazują jak wciąż jesteśmy ludźmi bardzo małej wiary.
Ks.Wojciech Węgrzyniak

Deus Vult: jak odróżnić grzechy ciężkie i lekkie

Mój dziadek zabijał nienarodzone dzieci – świadectwo

W dzisiejszych czasach czystość nie ma dobrej prasy. Kojarzy się co najwyżej z czystym ubraniem
Chociaż o czystości nie mówi się dziś w telewizji, nie reklamuje się na bilboardach, nie pisze o niej przebojów muzycznych, ani nie wydaje bestsellerowych książek i modnych magazynów, wciąż w głębi serca każdego z nas to właśnie ona jest pożądana.

Czystość. Oto cytaty wielkich ludzi Kościoła, traktujących o tej niezwykłej cnocie.

1. Święty Mateusz: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt 5,8).

2. Święty Jan Bosko: „Święta czystość, królowa cnót, to cnota anielska będąca klejnotem tak cennym, że Ci, którzy ją posiadają prawdziwie stają się jak aniołowie w Niebie, choć obleczeni pozostają w śmiertelną powłokę cielesną”.

3. Święty Piotr Julian Eymard: „Musimy być czyści. Nie mam na myśli wyłącznie czystości zmysłowej. Musimy bowiem przestrzegać wielkiej czystości w naszych myślach, dążeniach, w woli, w intencjach i we wszystkich naszych działaniach”.

4. Święta Łucja: „Ci, których serca są czyste, stają się świątyniami Ducha Świętego”.

5. Święty Alfons Maria Liguori: „Musimy ćwiczyć się w skromności i czystości, biorąc pod uwagę nie tylko nasz wygląd zewnętrzny, ale także nasze maniery, ubiór, sposób w jaki się poruszamy, rozmawiamy, słowa których używamy i wszystkie podobne działania”.

6. Święty Tomasz z Akwinu: „W królestwie złych myśli nic nie jest tak cenione, jak grzechy przeciw czystości, nawet myśli, które dotyczą przyjemności cielesnych”.

7.  Święty Alfons Maria Liguori: „W sprawie pokus przeciwko czystości, duchowi mistrzowie uczą nas, nie tyle by walczyć z grzesznymi myślami, ale aby otworzyć umysł na inne inspiracje, na inne duchowe lub neutralne obiekty. Dobrze jest walczyć z grzesznymi myślami, ale jeszcze lepiej jest nie myśleć o nieczystości”.

8. Święty Augustyn: „Oddawanie się nieczystym żądzom szybko staje się nawykiem, a niepowstrzymywany nawyk szybko zaczyna się wydawać grzeszną koniecznością”.

9.  Matka Boża Fatimska: „Więcej dusz idzie do piekła z powodu grzechów ciała (przeciw czystości) niż z powodu jakiejkolwiek innej przyczyny”.

10. Święty Klemens Aleksandryjski: „Nieczysty język sprawia, że czujemy się komfortowo w nieczystym działaniu. Ale kto wie w jaki sposób kontrolować język, wie w jaki sposób oprzeć się atakom pożądania”.

11. Święty Jan Maria Vianney: „Jeżeli każdy grzech śmiertelny może nas wtrącić do piekła, to co dopiero mówić o haniebnym grzechu nieczystości. Czy już sama nazwa tego występku nie powinna przerazić każdego człowieka, a tym bardziej chrześcijanina? Ach, gdybym mógł przedstawić wam dokładnie, jak czarnym i wstrętnym występkiem jest ten grzech, to może staranniej byście go unikali i większy czulibyście do niego wstręt!”.

12. Święty Hieronim ze Strydonu: „Musimy pilnować, by ubierać się tak, jak mówimy i mówić tak, jak się ubieramy. A ubieramy się zwykle schludnie. Czyż cenilibyśmy jedną z tych naszych cech bardziej niż drugą? Gdy mówimy językiem czystym, a reszta naszego ciała wyraża nieczystość, trzeba to zmienić”.

13. Święty Jan Maria Vianney: „Przeciw świętej cnocie czystości grzeszy też ten, kto w nocy pokazuje się ludziom bez stosownego okrycia – na przykład, kiedy idzie otwierać drzwi albo pomóc choremu. Także i matka powinna uważać, żeby nie spoglądać nieskromnie na dzieci i nie pozwalać sobie na niepotrzebne dotknięcia. Ojcowie i matki oraz przełożeni ciężko odpowiedzą za to przed Bogiem, jeśli się okaże, że z ich winy między dziećmi czy podwładnymi pojawiały się grzeszne poufałości”.

14. Święty Jan Maria Vianney:  „Czysta dusza to piękna róża, dla której zapachu Trójca Święta zstępuje z nieba, by poczuć jej zapach”.

15. Święty Franciszek Salezy: „Czystość to lilia cnót, bo przewyższa wszystkie śnieżną białością, miłą wonią i polotem w niebo. Czystość to cnota anielska, gdyż ludzi czyni aniołami, a nawet wynosi nad aniołów; bo iż anioł jest czysty nic w tym dziwnego, ponieważ anioła ani zła żądza nie pali, ani nie uwodzi powabna postać lub miły śpiew; lecz że człowiek w kruchym i pożądliwym ciele zachowuje czystość, jest to cud łaski i zjawisko godne Boga”.

16. Święty Filip Neri: „Pokora stanowi ochronę czystości. W sprawie czystości nie ma bowiem większego zagrożenia niż nie obawiać się niebezpieczeństwa. Gdy spotykam człowieka całkowicie pewnego siebie i pozbawionego jakiegokolwiek strachu, wiem, że może być stracony. Czuję się mniej zaniepokojony gdy widzę kogoś kuszonego, ale unikającego okazji do grzechu, niż kogoś, kto nie pozwolił się skusić i w związku z tym nie unika okazji do grzechu. Gdy człowiek mówi o sobie: „na pewno nie upadnę”, to prawie nieomylny znak, że upadnie – i to z większą szkodą dla swej duszy”.

17. Święty Hieronim: „Unikaj pochwał pochlebców i szkodliwych i fałszywych pochlebstw, jakby zarazy duszy. Nie ma nic, co by tak łatwo psuło dusze ludzkie, i nic, co by zadawało duszy tak słodkie i niebolesne rany i wystawiło na utratę czystości. Płyniemy bowiem po burzliwym morzu naszego życia, w którego falach czeka na nas diabeł, mający na celu jedynie nasze zniszczenie”.

18. Święty Piotr Julian Eymard: „Stan łaski jest po prostu czystością – jest rajem dla tych, którzy są w stanie się w niego przyoblec. Świętość jest więc stanem łaski oczyszczonym, oświetlonym, upiększonym i najdoskonalszym”.

19. Święty Augustyn: „Czystość integruje nas na nowo i prowadzi do jedności, którą utraciliśmy rozpraszając się w wielości”.

20. Święty Ambroży: „Istnieją trzy formy cnoty czystości. Jedna dotyczy stanu małżeńskiego. Druga wdowieństwa. Trzecia zaś dziewictwa. Nie pochwalamy jednej z nich z wyłączeniem pozostałych. Dyscyplina Kościoła pod tym względem jest bogata”.

21. Święty Cyryl Jerozolimski: „Jedynie czyste serce może z całą pewnością powiedzieć, Przyjdź królestwo Twoje! Kto zachowuje czystość w uczynkach, myślach i słowach, ten może powiedzieć Bogu, Przyjdź królestwo Twoje!”.

22. Święty Jan od Krzyża: „Bardziej Bóg pragnie od ciebie choćby najmniejszego stopnia czystości duszy, niż największych dzieł, jakich możesz dokonać”.

23. Święty Grzegorz z Nyssy: „Kto ma czyste serce, jest szczęśliwy, ponieważ wpatrując się we własną czystość, dostrzega jakby w odbiciu swój własny pierwowzór”.

24. Święty Ojciec Pio: „Bądź zawsze i we wszystkim pokorny, zachowując hojnie i zazdrośnie czystość swego serca razem z czystością ciała, ponieważ są one dwoma skrzydłami, które wznoszą nas aż do Boga  i prawie nas ubóstwiają”.

25. Święty Jan Maria Vianney: „Czysta dusza jest jak piękna perła. Dopóki jest ukryta w muszli na dnie morza, nikt nie myśli, aby ją podziwiać, ale jeżeli wydobędziecie ją na słońce, jaśnieje i przyciąga wzrok: tak jest z czystą duszą, która ukryta przed oczyma świata, pewnego dnia zajaśnieje przed Aniołami w słońcu wieczności”.

Pan Jezus zostaje przybity do krzyża. To nasz grzech. Świat zadaje coraz śmielsze ciosy. Kilka dni temu Nowy Jork zalegalizował aborcję do końca trwania ciąży! Minutę przed porodem matka może mieć kaprys aby jej dziecko zostało zamordowane.
Zawierzam Maryi

Chrystus mówił o pobielanych grobach. Dziw, jak człowiek lubi zamazać każdy brud: przecież ściana pobielona nie przestaje być od wewnątrz brudna. Czy może dlatego ludzie malują twarze, że już spostrzegli w nich grobową zgniliznę? Czy może dlatego sięgają po wody pachnące, że są świadomi tego, że „coś” w nich się psuje? Czy może dlatego coraz staranniej się ubierają, że coraz nędzniej od wewnątrz wyglądają? Czyż chcą handlować starym towarem w nowych opakowaniach? Egipcjanie malowali mumie, wiedząc, że już życia w nich nie ma! Czyżby historia się i tu miała powtarzać? – A więc należało głośno krzyczeć: Wody! – Ale „Wody Żywej”, nie tej, po którą przychodziła Samarytanka do studni Jakubowej. Trzeba tej wody, z którą powróciła do miasta. Wody Chrystusa! Bo ta Woda dociera usque ad animam meam.
(Zapiski Więzienne, 16 czerwca 1954)
Kard. Stefan Wyszyński

Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę. Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który we mnie mieszka. A zatem stwierdzam w sobie to prawo, że gdy chcę czynić dobro, narzuca mi się zło (Rz 7, 19-21)

Pycha – największa trudność ale uświadomienie sobie w pokorze, że tak jest to wielka ulga i uwolnienie. Pycha to bardzo ciężki przeciwnik, nie daje spokojnie żyć człowiekowi, wierci dziurę w brzuchu, zaciska serce a czasem i dłonie. Pycha dzieli. Każda pycha dzieli ludzi. Pyszny nie tylko się wywyższa ale też uniża. Nazwałam to pychą faryzjeską- wywyższający się modli się aby nie być jak ten celnik ale też jest odwrócony faryzeizm- bo można być skromnym i też pysznić się swoją małością i modlić się aby nie być jak ten co w pierszej ławce co niedziela…
Magdalena Nowak

O ŻALU ZA GRZECHY – ks. Grzegorz Śniadoch

Główne grzechy języka

Mój grzech jest WIELKI, łaska jeszcze WIĘKSZA.

 

 

„Miałam dość samej siebie. Nie było nic do stracenia. I wtedy odnalazł mnie Bóg. Dziś jestem w miejscu, w którym chcę być, szczęśliwa, spełniona. Nic nie muszę, mogę” – mówi Maja Frykowska.

 

Jeszcze raz ks.Dominik Chmielewski 🙂 Metanoia 🙂

Gepostet von Jacek Wrzesinski am Montag, 29. Oktober 2018

On to dla nas grzechem* uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą.

 

 

Panie, wszyscy jesteśmy grzesznikami…

 

„Świadomy grzech” 
Czesto myślimy tak ‚popełnie świadomie grzech, wyspowiadam się i wszystko zostanie mi odpuszczone’ Nie mylmy świadomego trwania w grzechu albo dopuszczenia do niego ze słabością która wpisana jest w naturę człowieka. Każdy ma prawo do słabości nierozmyslnej ale świadome grzeszenie jest bezczelna nadzieja na miłosierdzie Boże. Bóg przebacza każdemu, jednak jak nazwać tych którzy świadomie dopuszczają się grzechu i często ten grzech wręcz usprawiedliwiaja. Nie możemy zapominać o grzechach przeciwko Duchowi Świętemu o których niewielu z nas zdaje sobie sprawę. 1. O Łasce Bozej rozpaczac…. Czyli wątpić w łaskę Boża, brak zaufania do Boga. 2. Przeciwko miłosierdziu Bożemu świadomie grzeszyc… Czyli grzeszyc świadomie i celowo bo i tak Bóg nam wybaczy. 3. Uznanej prawdzie chrześcijańskiej świadomie się sprzeciwiac… Czyli wybieramy sobie, tylko to co nam pasuje a inne prawdy świadomie negujemy . 4. Bliźniemu łaski Bozej zazdrościć… Zamiast cieszyć się szczęściem bliźniego, to odczuwamy zazdrość i zawiść do bliźniego i do Boga. 5. Na zbawienne napominania zatwardziale miec serce… Celowe negowanie i krytykowanie ludzi i ich słów którzy zwracają nam uwagę, bo zależy im na naszym zbawieniu. 6. Rozmyślnie trwać w niepokucie… Czyli, trwanie w grzechu odwlekanie pokuty i nawrócenia aż do śmierci.

Grzech przeciwko Duchowi Świętemu jest grzechem zatwardzialosci serca, a zatwardzialosc taka moze prowadzić człowieka do ostatecznego braku pokuty i potępienia. Grzech przeciwko Duchowi Świętemu polega na nazwaniu tego co dobre złym, a tego co złym dobrym: Buntem polegającym na odrzuceniu tego co pochodzi od Boga i przypisanie tego szatanowi. Faryzeusze twierdzili, że Jezus ma moc od diabła (Mt. 12:24),choc wiedzieli, że przyszedł od Boga (J3/2)

Milosierdzie Boże nie zna granic a ten który z pełną świadomością odrzuca to miłosierdzie, to odrzuca również na stronie przebaczenie swoich grzechów i zbawienie przez Ducha Świętego.
Paweł Paul Szeliga

Miałam kiedyś do czynienia z człowiekiem diagnozowanym we wszystkich większych klinikach w Polsce. Nikt nie umiał nazwać jego przypadłości, a co dopiero leczyć. Choroba, objawiająca się dziwnie, miała wpływ na jego życie, na kondycję fizyczną. Chudł, nie wychodził z domu. To „niezdiagnozowanie” zapaliło lampkę w moim mózgu. Udało się go wkręcić na kurs ewangelizacyjny. Wszystkie przypadłości przeszły.
Ewangelia pokazuje nam przypadki ludzi, u których grzech wywołał skutki somatyczne. Czasem może to być grzech wykonany na tym kimś. Słowa wtłaczane w mózg, gwałty, rozdarcia w rodzinach, odrzucenie, wykonana przez matkę aborcja. Nasza znajoma Renatka, zaproszona przez Ewę Drzyzgę do programu „Rozmowy w toku”, ścięła się w kuluarach z feministką, przekonującą, że syndrom poaborcyjny nie istnieje. – To pokaż mi swoje dzieci – rzuciła jej Renatka. Wiedziała co mówi. I jak bardzo pokiereszowane duchowo zostało jej potomstwo.
Kiedy czterech osiłków rozebrało dach i spuściło na głowę Jezusowi chorego mężczyznę, on przywitał Go słowami: «Dziecko, odpuszczone są twoje grzechy».
Na co w głowach faryzeuszy rozpętała się kotłowanina myśli: «Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga?»
Jezus odpowiada na tę burzę w mózgach, choć nie została wyartykułowana: „Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów(…): Mówię ci: Wstań, weź swoje nosze i idź do swego domu!»
I tak się dzieje do dzisiaj. Nie ma takiego grzechu, którego by nam nie chciał albo nie mógł wykasować z życiorysu. Chwała konfesjonałom. #myślęoporanku
Joanna Kucharczak

 

PANIE, UKRYTY W NAJŚWIĘTSZYM SAKRAMENCIE, ZMIŁUJ SIĘ NAD NAMI

Hostio św., w której zawarty jest testament miłosierdzia Bożego dla nas, a szczególnie dla biednych grzeszników.
Hostio św., w której zawarte jest Ciało i Krew Pana Jezusa, jako dowód nieskończonego miłosierdzia ku nam, a szczególnie ku biednym grzesznikom.
Hostio św., w której zawarte jest życie wiekuiste i nieskończonego miłosierdzia, nam obficie udzielane, a szczególnie biednym grzesznikom.
Hostio św., w której zawarte jest miłosierdzie Ojca, Syna i Ducha Świętego ku nam, a szczególnie ku biednym grzesznikom.
Hostio św., w której zawarta jest nieskończona cena miłosierdzia, która wypłaci wszystkie długi nasze, a szczególnie biednych grzeszników.
Hostio św., w której zawarte jest źródło wody żywej, tryskającej z nieskończonego miłosierdzia dla nas, a szczególnie dla biednych grzeszników.
Hostio św., w której zawarty jest ogień najczystszej miłości, który płonie z łona Ojca Przedwiecznego, jako z przepaści nieskończonego miłosierdzia dla nas, a szczególnie dla biednych grzeszników.
Hostio św., w której zawarte jest lekarstwo na wszystkie niemoce nasze, lekarstwo płynące z nieskończonego miłosierdzia, jako z krynicy, dla nas, a szczególnie dla biednych grzeszników.
Hostio św., w której zawarta jest łączność pomiędzy Bogiem a nami, przez nieskończone miłosierdzie dla nas, a szczególnie dla biednych grzeszników.
Hostio św., w której zawarte są wszystkie uczucia najsłodszego Serca Jezusowego ku nam, a szczególnie ku biednym grzesznikom.

„POWSTAŃ PRZYJACIÓŁKO MA PIĘKNA I PÓJDŹ…”

Wybaczył…
Naprawdę wybaczył WSZYSTKO, co zanurzyła w Jego miłosierdziu.
Jej dusza już nie śmierdzi.
Jest czysta i świeża…
Pachnie jak nowa książka, jak las, jak babcine racuchy z jabłkami.
Tyle lat tkwić po uszy w gnoju, a teraz nieracjonalny dla ludzkiego umysłu fenomen Bożego Miłosierdzia mówi, że tego gnoju już nie ma…
Bóg, jako niezrównany mistrz recyklingu uczynił z gnoju nawóz pod lilie, które chce posadzić w ogrodzie duszy.

Pseudo związki. Kobieta- bluszcz, uzależniająca swoją wątpliwą wartość, od obecności mężczyzny obok siebie. Tuż obok siebie… Z jednej relacji w drugą. Była rozpaczliwie głodna miłości. Wycieńczona. Na granicy astenii. Jej serce wyciągało ręce: kochaj, przytul, bądź… Wyzywającym strojem, łowiła męskie spojrzenia. Patrzyli jak na towar, zabawkę. Przez ułamek sekundy pozornie czuła się dowartościowana, ale w nocy, poduszka cierpliwie spijała słone krople. Każdą ilość, bez słowa skargi. Podobnie alkohol, był wiernym, choć niemym towarzyszem. Miał znieczulić, ukoić i zdezynfekować otwarte rany duszy. Siadała po ciemku na podłodze w kuchni, opierała plecy o szafkę, gapiąc się przez okno w czarną noc, jak w lustro. Piła. Często z butelki. Po co rozdrabniać wino na kieliszki?
Nie znała piękna relacji, która nie opierałaby się na obrzydliwie zdeformowanej seksualności. W zatęchłej piwnicy serca stawiała kolejny ołtarzyk. Kolejny mężczyzna na piedestale. Tym razem to już na pewno „ten”. Po kilku miesiącach, czasem kilku latach, ze złością i rozczarowaniem demolowała kolejny obraz kultu. Nie wiedziała, że to miejsce dla Boga. Nie znała go i wcale nie chciała poznać. Co mógł jej zaoferować wytwór naiwnej, ludzkiej wyobraźni?
„Powstań przyjaciółko ma piękna i pójdź…”
Przyszedł… Taki wspaniały, taki dobry, taki czuły. On istnieje. Naprawdę istnieje… Nie patrzył na pełne piersi i długie nogi. Spojrzał w oczy. Nikt wcześniej nie zauważył, że nie są po prostu ciemnobrązowe, ale wokół źrenicy połyskuje miodowa linia, upstrzona czarnymi cętkami. Przytulił serce. Nikt wcześniej nie widział co kryje się w nim tak naprawdę, pod bezpiecznym kamuflażem z kamienia. Przyjął taką jaką była. O nic nie pytał. Przecież wiedział wszystko. Był łagodny i troskliwy jak nikt wcześniej. Upadła do Jego stóp, a On podniósł ją w wymownym milczeniu. Miał delikatny, kojący uśmiech i oczy w których odbijało się niebo… Nie był z tego świata. Uchwyciła się Jego lśniącej szaty, tak rozpaczliwie, że zbielały kostki jej dłoni. Nie chciała utracić tego ciepła w sercu, za którym uganiała się przez całe życie, a którego teraz tak wyraźnie doświadczyła. Pierwszy raz w życiu naprawdę poczuła się kochana. Miłością bezwarunkową. Kilka razy spowiadała się z tych samych grzechów. Nie potrafiła przebaczyć sama sobie. Nie potrafiła przyjąć przebaczenia. Miłosierdzie było czymś abstrakcyjnym.
Jej uwagę przykuwają zagubione dziewczyny. Półnagie, prowokacyjne, niby roześmiane, szczęśliwe, wolne. Niby… Spomiędzy ciężkiego, słodkiego zapachu perfum wyłapuje smród wewnętrznej zgnilizny serca. Zna ten stan wewnętrznego rozkładu. Widzi siebie sprzed kilku lat. Chciałaby podejść do każdej z nich, przytulić i powiedzieć: „Potrzebujesz Jezusa. W Jego oczach się przeglądaj. Masz godność Dziecka Bożego, nie towaru dla męskich oczu”.
Doświadcza ogromnej łaski miłości. Wszechogarniającej. Oblubieńczej. Żywa obecność podczas Eucharystii, adoracji, modlitwy… Jest tylko On. Czuje się przyciągana. Zaproszona, by oddać wszystko, całą siebie. Patrząc po ludzku jest sama, a nigdy nie czuła się bardziej kochana. Nigdy nie była bardziej samotna, niż w relacjach z mężczyznami. Przez całe życie wytrwale odrzucała Boga, a teraz Bóg jest całym jej życiem. Zapragnęła maksymalnie żyć Ewangelią. Być apostołką, ewangelizować i służyć drugiemu człowiekowi. Znalazła sens życia, spełnienie, radość.
Marta Przybyła

 

POKUTA

 

 

Chodzi z krzyżem na plecach przez Polskę i przestrzega przed grzechem

 

Pan Mieczysław pochodzi spod Elbląga, ma 66 lat, wcześniej był rolnikiem. Dzisiaj jest ewangelizatorem. Misja? Można tak powiedzieć. Mówi, że wędruje z krzyżem na plecach od 20 lat. Zwiedził z nim kawałek świata.

A tutaj młody człowiek. To Michał Ulewiński. Idzie z miejscowości Różaniec nad Zalewem Wiślanym.
Robi to, żeby odpokutować grzechy Polaków. Jego celem jest nakreślenie znaku krzyża na Polsce, ma przejść z Różańca do Giewontu, następnie do Gniezna i do Sokółki koło Warszawy.

Gepostet von Wojciech Wituk am Mittwoch, 24. Juni 2020

 

Michał Ulewiński ma 27 lat. Od miesiąca przemierza Polskę z 15-kilogramowym krzyżem na plecach i modli się o nawrócenie narodu. Swoją wędrówkę rozpoczął w miejscowości Różaniec w woj. warmińsko-mazurskim.

Niech naszym znakiem będzie Krzyż.Wyryty w secu każdego z nas.Michał w udzielonym wywiadzie prosi o modlitwe w jego int ale przede wszystkim za Polskę by była wierna Panu Bogu.Wyjasnił ,ze krzyż ma 3m -trzy osoby Boskie ,belka poprzeczna 153 cm ostatni połów ryb taka ilość i kantówka 7 na 10 to 7 grzechów gł i 10 przykazan Bożych.

20 lipca 2020 Michał zdobył Giewont.

Modlitwa którą Michał odmówił przy Krzyżu na Giewoncie.

Usłysz Boże, wołanie Twojego ludu.
Spójrz na krew przelaną w obronie wiary i tradycji w tym narodzie, który powierzył się Matce Twojego Syna. Wspomnij na męczeństwo ofiarę tych, którzy poświęcili się na ołtarzu Ojczyzny, by bronić jej przed czerwonym smokiem. Niech ich modlitwa przyczyni się do oczyszczenia narodu Polskiego. Boże Ojcze nasz błagam Cię, uwolnij nas od grzechu i złych przyzwyczajeń, wypisz w naszych sercach swoje święte prawo i daj nam siłę, abyśmy spełnili przyrzeczenia i śluby, których dokonaliśmy przed gronem naszej Królowej. Zmiłuj się nad nami, Boże w miłosierdziu swoim, w obronie swej litości zgładź nieprawości naszą. Odwróć swe Oblicze od naszych grzechów i zniszcz wszystkie nasze przewinienia. Ojcze, składam Ci tę drogę i trud jak pokutę za grzechy narodu Polskiego. Wejrzyj na moje uniżenie, pokornie błagam Cię, abyś przez Najświętszą ofiarę Syna Swojego, a Pana Naszego Jezusa Chrystusa i wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny pobłogosławił nam w budowaniu wielkiej i świętej Polski.
W naszych sercach – Króluj nam, Chryste!
W naszych rodzinach – Króluj nam, Chryste !
W naszych parafiach – Króluj nam, Chryste!
W naszych szkołach i uczelniach – Króluj nam, Chryste !
W środkach społecznej komunikacji – Króluj nam, Chryste !
W naszych urzędach, miejscach pracy, służby i odpoczynku – Króluj nam, Chryste !
W naszych miastach i wioskach – Króluj nam, Chryste!
W całym Narodzie i Państwie Polskim – Króluj nam,Chryste !!! Amen???????

29 lipca 2020

Szczęść Boże. Dotarłem do tronu naszej ukochanej Mamusi, naszej Polskiej Kany Galilejskiej. Spełniając prośbę Maryi na weselu, Jezus pokazał nam, że Matce niczego nie odmówi. Gdy w 1920 roku Matka Boża obroniła nas przed bolszewikami w Częstochowie, modliły się setki tysięcy naszych rodaków, więc weźmy z nich przykład, aby dokonał się kolejny cud.
W 100 rocznicę Cudu nad Wisłą chciałbym zaprosić Was do wzięcia udziału w Nowennie Pompejańskiej od 15 sierpnia do 7 października; Aby Matka Boża Łaskawa zjednoczyła serca Polaków. Jutro zostaję w Częstochowie, a w piątek rano ruszam w dalszą trasę. Błogosławionej nocy. Pokój z Wami kochani.

A oto świadectwo nawrócenia Michała wygłoszone w Chełmnie.

„Nie jestem grzesznikiem, nikogo nie zabiłem, nie obrabowałem banku” – w takim przekonaniu przez lata żył wybitny amerykański naukowiec o żydowskim rodowodzie James Tour. „Jestem dobrym człowiekiem” – sama ze zdziwieniem wysłuchałam kilku takich stwierdzeń. Kiedy człowiek mówi, że jest dobrym człowiekiem, a jednocześnie nie żyje w relacji z żywym Bogiem, nie ma świadomości Boga w nim, to jest to stwierdzenie nieprawdziwe. „Wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej” – mówi Paweł w liście do Rzymian. Grzech oddziela mnie od Boga jak największa przepaść. Smrodliwe opary przesłaniają drugi brzeg, na którym z otwartymi… przepraszam, rozpiętymi ramionami czeka miłujący Bóg. Żyjąc w symbiozie z grzechem, żyję z wizją Boga dalekiego, najczęściej winnego wszystkich nieszczęść świata.

„Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się w swoim sercu dopuścił z nią cudzołóstwa” – te słowa Jezusa sprzed dwóch tysięcy lat dosięgły rzeczywistości uwiązanego pornografią naukowca. Były jak miecz, który oddziela przekonanie o własnej bezgrzeszności od faktu bezczeszczenia w swej wyobraźni każdej roznegliżowanej kobiety. Słowo Boże rzeczywiście jak miecz oddzieliło kłamstwo od prawdy.
„Żywe jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. Nie ma stworzenia, które by dla Niego było niewidzialne; przeciwnie, wszystko odkryte jest i odsłonięte przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek” – czytam dziś w liście do Hebrajczyków.
Ten to James spotkał Jezusa całkiem realnie. Doświadczył przebaczenia i miłości na tej płaszczyźnie, która była jego problemem. Tak samo jak celnik Mateusz z dzisiejszej ewangelii. Zakosztował ucztowania z Jego łaską. Bo Chrystus lgnie do tych, którzy zmagają się z własnym tałatajstwem, bo wie, że nie potrzebują Go przekonani o własnej doskonałości i dobroci, ale Ci „którzy się źle mają”. Wszystko, co mi się w życiu udało, nie jest przypisane genetycznie uwarunkowanej dobroci, ale łasce. On jest we wszystkim, co dobre. Chwalmy i wywyższajmy Go na wieki
Joanna Kucharczak

Przeszedł 6700 km, modląc się za swój kraj. Z dwumetrowym krzyżem na ramionach.

 

W czasie mojej podróży wysłuchałem wiele historii. Słuchałem, jak ludzie płakali, wylewali swoje żale na Kościół, swoich rodziców, żony i mężów. W końcu zaczynali mnie pytać: „A o co chodzi z tym krzyżem?”. Dopiero wtedy otwierałem usta.,

Weronika Pomierna: Przeszedłeś ponad 6700 kilometrów, modląc się za swój kraj. To tyle co z Wilna do Malagi, tam i z powrotem! Jak poinformowałeś o swoim planie rodzinę? „Wychodzę na spacer bez portfela i karty kredytowej. Do zobaczenia za dwa lata”?

Jim Murphy: Miałem wtedy 39 lat i byłem singlem. To był 1992 r. Świętowano 500. rocznicę przybycia Kolumba do Stanów. Pewnego dnia usłyszałem w kościele, jak amerykańscy biskupi zachęcali, aby chrześcijanie byli ludźmi pojednania i szukali nowych sposobów, aby głosić Jezusa, który jest nadzieją. Wzywali chrześcijan, aby przepraszali za nadużycia, które miały miejsce w ciągu tych 500 lat: za niewolnictwo i zło, którego biali dopuścili się wobec rdzennych mieszkańców Ameryki.

Słyszałem kiedyś o grupie ludzie, którzy szli przez stan Michigan i modlili się. Zacząłem zastanawiać się, czy i ja mógłbym zrobić coś takiego. Czułem się wolny, podejmując decyzję, aby przejść odległość, jaka dzieli Florydę od Kalifornii. Rodzina wspierała mnie od samego początku.

Ktoś raz rzucił we mnie cegłą. Niektórzy robili obsceniczne gesty, wyśmiewali mnie, ale to była kropla w morzu. Większość ludzi, którzy mnie mijali, była pozytywnie nastawiona. Gdy szedłem w pojedynkę autostradą, ludzie zatrzymywali samochody, klękali na drodze i prosili o modlitwę. To był dla mnie normalny widok w ciągu tych 2 lat. Pytali też, czy mogę przyjść do ich kościoła i modlić się za nich.

Cuda na trasie zdarzały się co chwila. Mógłbym mówić o nich cały dzień (śmiech)! Gdy tylko dotarłem do pewnego miasta w sobotnie popołudnie, powiedziano mi, że muszę koniecznie iść do domu kobiety chorej na raka. Była umierająca. Nie znałem tej rodziny. Zaprowadzono mnie do jej domu.

Wchodzę z dwumetrowym krzyżem. Lekka konsternacja. Sypialnia wyglądała jak sala na Oiomie: monitory, pełno rurek, rodzina płacze. Zapytali kim jestem. „Idę z krzyżem przez Amerykę. Poproszono, żebym tu przyszedł i pomodlił się za was, więc jestem”.

Nie wiedziałem, jak mam się modlić. Prosić o cud? A może Bóg chce zabrać ją do siebie? Wziąłem ją za rękę, przyłożyłem do krzyża i pomodliłem się prostymi słowami, aby Bóg pobłogosławił ją i uzdrowił. W poniedziałek wychodzę rano z kościoła. Wokół tłum. 40 osób chce iść ze mną dalej. Myślę: skąd się o mnie dowiedzieli?

Bywało bardzo różnie. Czasem szedłem sam przez 3-4 dni, mierząc się z upałem pustyni. Potem dołączało do mnie kilkadziesiąt osób. Pewnego dnia szło nas łącznie 170 osób! Wtedy w poniedziałek dostrzegłem w tłumie pewną kobietę. Tryskała radością i wyglądała znajomo. Podchodzi i mówi: „Chcę ponieść krzyż! Pozwól mi!”.

Czy my się gdzieś nie spotkaliśmy?

Mówi: „Tak, modliłeś się za mnie w sobotę”. Ale przecież byłaś umierająca! – odpowiadam. „Tak, ale po twojej modlitwie czuję się świetnie.” Nie wierzyłem własnym oczom. Szła z krzyżem pierwszy dzień, drugi, potem rozdzieliliśmy się i straciłem z nią kontakt. Gdy modliłem się za nią, czułem się bardzo niekomfortowo. Dla Boga nie miało to znaczenia.

Innym razem podeszła do mnie kobieta i powiedziała, że ma dużego, wyczuwalnego guza na piersi. Dotknęła krzyża i nagle poczuła ciepło. Powiedziała nam, że w tym momencie poczuła, że guz zaczął się zmniejszać, aż po chwili przestała go w ogóle czuć. Kilka innych kobiet też tego doświadczyło.

Pewnego dnia modliłem się za mężczyznę, który przez wiele lat był narażony w pracy na wdychanie toksycznych substancji. Miał chore płuca. Trzeba było podawać mu tlen. Wrócił dzień po modlitwie, żeby nieść krzyż. Grał na harmonijce i tańczył.  Mówię: Myślałem, że ty nie masz płuc! „Wygląda na to, że je odzyskałem. Po 15 latach!” – odpowiedział. Szedł ze mną przez kilka tygodni, uwielbiając Boga. Non stop grał.

Czego nauczyłeś się w czasie tej podróży?

Cierpliwości. Życie to spacer. My chcemy, żeby rzeczy działy się szybko, a Bóg prowadzi nas krok po kroku. Nauczyłem się Mu ufać. On zrobił wtedy tak wiele niesamowitych rzeczy, że teraz wiem, że zawsze się mną zaopiekuje. Gdy przychodzi lęk, przypominam sobie tamtą podróż. Wiem, że teraz też mi pomoże.

Gdy szedłem przez Amerykę, nie miałem ze sobą żadnych pieniędzy. Pewnego dnia byłem bardzo głodny. Od kilku dni nic nie jadłem. Gdy chodziłem do szkoły mama szykowała mi kanapkę z kiełbasą, frytki i batonik. Przez cały dzień myślałem: Królestwo za kanapkę, frytki i batonika! Chyba zacząłem tęsknić za najbliższymi (śmiech).

Pojawiło się narzekanie: „Panie, jestem sam na tym pustkowiu. Nie mam nic do jedzenia. Robię to dla Ciebie. Miałeś się o mnie troszczyć, a ja od kilku dni nic nie jadłem…”. Usiadłem, oparłem się o słup telefoniczny i jak małe dziecko zawołałem „Nie ruszę się stąd, dopóki nie dostanę czegoś do jedzenia”.

W tym momencie zatrzymuje się samochód. Wysiada mężczyzna i pyta: „Czy to ty jesteś tym mężczyzną od krzyża?”. Hm, obok leży krzyż, więc pewnie to ja. „Widziałem cię rano i wtedy usłyszałem głos: On jest głodny, daj mu coś do jedzenia! Zazwyczaj nie słyszę głosów, więc próbowałem to zignorować”.

W końcu facet nie wytrzymał?

Zadzwonił do mamy. „Jakiś mężczyzna idzie z krzyżem ulicą. Mogłabyś zrobić mu coś do jedzenia? Zawiozę mu po pracy”. „To od mojej mamy – powiedział wręczając mi reklamówkę. – Nie wiem co jest w środku, ale to dla ciebie”. Od razu przeprosiłem Boga za to moje narzekanie. Pomodliłem się i otworzyłem opakowanie. W środku była kanapka z kiełbasą, frytki i batonik.

Dokładnie to, o czym marzyłeś!

Schowałem to wszystko i na kolanach przepraszałem Boga. To nie tak, że za każdym razem, gdy modliłem się o jedzenie, dostawałem to, o czym marzyłem. To tak, jak śpiewa Mick Jagger: You can’t always get what you want. Bóg nie zawsze dawał mi to, czego chciałem, ale zawsze dawał mi to, czego potrzebowałem. Czasem zdarza się, że Bóg daje ci to, czego bardzo pragniesz. Wiesz dlaczego to robi? Chce pokazać ci, że zna nawet twoje najgłębsze potrzeby.

Czego nauczyłeś się na temat ewangelizacji w czasie twojego spaceru przez Amerykę?

Za dużo mówimy. Powinniśmy więcej słuchać, a zdecydowanie mniej mówić. Zamiast pokonać osobę argumentami, spróbujmy ją poznać, spotkać się z nią w tym miejscu, gdzie jest teraz.

Nie mów: „Wiem, czego ci potrzeba. To zrobiłeś nie tak”. Pozwól rozmówcy mówić i cierpliwie słuchaj. Niech opowie ci swoją historię. Gdy wysłuchasz go, zapytaj, czy jest gotowy spotkać się z Jezusem.

W czasie mojej podróży wysłuchałem wiele historii. Słuchałem, jak ludzie płakali, wylewali swoje żale na Kościół, swoich rodziców, żony i mężów. W końcu zaczynali mnie pytać „A o co chodzi z tym krzyżem?”. Dopiero wtedy otwierałem usta.

Co im mówiłeś?

Że Bóg rozumie ich ból. On rozumie to, co teraz czujesz. Dlaczego? Ponieważ Jezus, który był na tym krzyżu, również został niesprawiedliwie potraktowany. On wie, co to znaczy zostać zdradzonym przez bliskich. Wie, jak boli fizyczny ból.

Starałem się być szczery. Mówiłem: Przepraszam cię, nie wiem jak mogę pomóc ci rozwiązać twoje problemy, jak zaradzić twojemu bólowi. Proponowałem: „A może moglibyśmy zrobić tak? Połóż swoje dłonie na krzyżu i oddajmy ten ból, który nosisz w sobie, Jezusowi”. Właśnie wtedy widziałem największe przełomy w życiu ludzi.

#DotykBoga #Nauczanie odc. 61 – Oddziel się, aby być światłem! Czyli jak zachować się wobec zepsucia na świecie + konkretne wskazówki.

Dzisiejszy świat jest pełen zepsucia i "ciemnych" spraw, interesów, sytuacji, relacji. Jako katolicy stajemy przed wieloma trudnymi wyborami, jak się zachować w takich sytuacjach? Odpowiedzi znajdziecie w nauczaniu, które #MichałŚwiderski przesyła Wam z uroczej miejscowości Svety Vlas.Oddziel się, aby być światłem! Czyli jak zachować się wobec zepsucia na świecie + konkretne wskazówki.Konspekt nauczania możesz pobrać tutaj – http://bit.ly/2TT6QZL

Gepostet von DotykBoga am Donnerstag, 22. August 2019