Miałam jednak mówić o doświadczeniu Boga. Pierwsze i chyba najmocniejsze działanie Bożej Opatrzności przeżyłam będąc w II lub III klasie szkoły podstawowej. Mieszkaliśmy wtedy na Pomorzu, w Drawsku Pom. Moja mama, babcia i ja. Tak się złożyło, że mama zachorowała na gruźlicę i musiała poddać się leczeniu sanatoryjnemu. Były to lata pięćdziesiąte. W tym czasie nieliczni chorzy na gruźlicę wracali do zdrowia. Mama musiała poddać się operacji i leczenie przeciągnęło się do ok. jednego roku. Ponieważ nie chciała pozostawić mnie pod opieką nie pracującej babci, zostałam przetransportowana na ten czas do  brata mamy,  mieszkającego wraz z żoną w Kątach Wr. Tam chodziłam do szkoły i tam też przyjęłam I Komunię św.

Trochę się rozpisałam, ale wydaje mi się, że takie wprowadzenie może przybliżyć mój opis.

W Kątach Wr. mieszkaliśmy tuż przy Rynku, jednak tak się składało, że zaraz za naszym domem znajdował się tzw. Dom Kultury a tuż obok niego park i boisko sportowe. Przez park przebiegała droga prowadząca do następnej miejscowości. Trochę w głąb parku, tuż przy drodze, znajdował się krzyż ogrodzony parkanem a kilka metrów dalej od drogi prowadzącej do następnej miejscowości odbijało odgałęzienie w głąb lasu. Wraz z koleżankami często robiłyśmy porządki przy krzyżu i przystrajaliśmy go kwiatami.

Tego dnia zbierałam kwiaty polne na łączce za Domem Kultury, nie pamiętam już w jakim celu, być może miałam zamiar zanieść je do krzyża. Miejsce to znajdowało się tuż przy wyjściu z parku, nieopodal mojego domu. W pewnym momencie stanął przede mną młody mężczyzna i nawiązał rozmowę. Po chwili zapytał mnie, czy chciała bym takie piękne malutkie ptaszki bo tutaj niedaleko w gniazdku są. Ucieszyłam się i potwierdziłam, że chcę.  Ruszył drogą a ja tuż za nim. Byłam pełna ufności i pozbawiona jakiegokolwiek lęku. Gdy przeszliśmy kilkanaście metrów i znajdowałam się mniej więcej w połowie drogi do krzyża, niespodziewanie coś się wydarzyło. Ni stąd ni zowąd moje nogi nagle  ‚przymurowało” do ziemi. Napięłam się i całą siłą usiłowałam oderwać stopę, ale bezskutecznie. Nie wiem jak długo to trwało, wydaje mi się, że niedługo. Wtem niespodziewanie ogarnął mnie strach. Zawołałam; Idę do domu bo ciocia mnie będzie szukać. Ależ to już niedaleko – odpowiedział wskazując drogę, która wiodła w głąb lasu. Nie, ja muszę do domu – zawołałam i ..bez problemu zrobiłam w tył zwrot i pobiegłam do domu. Ponieważ, jak wspomniałam, było to tuż przy placu, więc nie próbował mnie zatrzymać,  bojąc narazić się na wpadkę. Podsumował tylko; Nie, to nie. Dam komu innemu.

Zdarzenie to głęboko wbiło mi się w pamięc. Opowiedziałam jedynie koleżance. Do dzisiaj nie mogę zapomnieć wrażenia  ‚ przymurowanej ‚  nogi.

W 2006 roku,  po raz pierwszy i jedyny zresztą,  uczestniczyłam w pieszej pielgrzymce do Częstochowy. Mimo, że mieszkam daleko od Kątów Wr. trasa nasza przebiegała akurat przez ten park. Gdy mijaliśmy Krzyż Jezusa Chrystusa, który stał na tym samym miejscu  ( mam nadzieję, że nadal tam stoi),  podczas marszu podziękowałam Jezusowi najpiękniej jak umiałam za ocalenie mnie tamtego dnia. Chwała niech będzie Bogu Najwyższemu,  że jest,  że działa w naszym życiu.  Amen.

         Rekolekcje to zawsze wspaniały czas. Czas oderwania się od rzeczywistości i możliwość pogłębienia relacji z Bogiem. Nic więc dziwnego, że bardzo pragnęłam w nich uczestniczyć. Jak zwykle w takich razach pojawiły się problemy. Ponieważ do Rakowic, gdzie zwykle odbywały się rekolekcje Odnowy w Duchu Święym , w niedzielę z Jeleniej Góry nie dojeżdżał żaden autobus,  zastanawiałam się jak dojechać, ponieważ z bagażem moźe mi być ciężko dojść od ostatniego przystanku. Po ostatnim spotkaniu Wspólnoty jak zwykle utworzyło się kilka dyskutujących ze sobą grupek. Przechodząc   „przypadkiem”  obok jednej z nich, znowu  „przypadkiem”  usłyszałam:

Natychmiast podbiegłam:  Na rekolekcje jedziecie? Ja potrzebuję

No i Pan Jezus załatwił mi przejazd ,bo jak wiecie, nie ma przypadków. Nie wiedziałam wtedy jeszcze jak bardzo będę tego potrzebowała.

Wyjazd na rekolekcje był zaplanowany na niedzielę. W sobotę czyniłam ostatnie przygotowania. Idąc ze świeżo wysuszonym praniem z ogrodu nagle poczułam okropny ból w nodze na wysokości uda. Ból się nasilał i już za chwilę miałam problem z postawieniem stopy. Tego dnia wieczorem miałam zaplanowaną Mszę Św. w jakiejś intencji, więc uznałam za konieczne w niej uczestniczyć. Sama nie byłam w stanie dojść do ołtarza w celu przyjęcia Komunii Św.  Poprowadziła mnie sąsiadka,  którą poprosiułam żeby, po przyjęciu Komunii posadziła mnie w najbliższej ławce bo dalej nie dojdę. Po zakończeniu Nabożeństwa natychmiast pojechaliśmy po poradę do szpitala, gdzie ledwo się doczołgałam od samochodu. Lekarz podał mi jakieś tableki jako pomoc doraźną ponieważ była sobota wieczór i zalecił udanie się do przychodni w poniedziałek, celem dalszego leczenia.