Rozmontowując wózek w domu Janka przypomniało mi się jak kilka dni temu, jeszcze podczas pielgrzymki, po ciężkim dniu dotarłem w deszczu do motelu. Było już ciemno, w oddali widziałem światła Nowego Jorku. Marzyłem o suchym, ciepłym łóżku. Gdy już dostałem klucz, spytałem dziewczynę w recepcji czy mój pokój jest na pewno na parterze bo po schodach ciężko mi będzie wciągnąć wózek.
Odpowiedziała z uśmiechem: „To zależy”.
Poczułem irytację. Byłem zbyt zmęczony i nie miałem ochoty na żartobliwą konwersację. Wiadomo przecież że pokój w motelu może być ALBO na parterze ALBO na piętrze. Chciałem jednoznacznej odpowiedzi.
Okazało się jednak, że motel stał wzdłuż stromej skarpy, a pokój był na końcu budynku. Wjeżdżając wózkiem od strony recepcji pokój był na poziomie parteru. Gdybym jednak chciał dostać się od strony parkingu, miałbym do pokonania schody.
Gdy już byłem w pokoju, rozpakowując rzeczy z wózka pomyślałem o pytaniu Piłata i o tym, kiedy jestem gotowy na przyjęcie prawdy bez stawiania warunków.

15 listopad 2018

Po wczorajszym spotkaniu …

Jezus pragnie cierpieć po to, żeby dawać Swoją miłość. Podejmuje ryzyko, chociaż wie, że może być odrzucona. Mamy Go naśladować.

„Prowadź mnie drogami jakimi zechcesz. 
Ja nie będę ich dociekać. Pójdę ufna za Tobą. 
Twoje miłosierne serce wszystko może.”

(św. siostra Faustyna Kowalska, Dz.228)

11 listopada weszliśmy z Wojtkiem na Ground Zero w Nowym Jorku żeby zmówić ostatnią w tej pielgrzymce koronkę do Bożego Miłosierdzia za Amerykę.
Podeszła do nas para młodych żydów, chłopak i dziewczyna. Chłopak miał kipę na głowie. Spytali kim jesteśmy, co tu robimy z flagami USA i Polski i co znaczą znaki które nosimy na piersiach. Gdy im wszystko wyjaśniliśmy, powiedzieli że dziękują nam za tą pielgrzymkę i że ta idea spotkania ponad podziałami, ale z zachowaniem tradycji i tożsamości – jest im bliska. Nowy Jork to wielka różnorodność kultur, narodowości, języków i religii. Wszyscy żyją tu razem – z zachowaniem swojej odrębności, choć połączeni przez „Spirit of America”.

16 listopad 2018

Gwałtowne załamanie pogody i burze śnieżne w Pennsylwanii odcięły amerykańską Jasną Górę od świata. Gdyby nie terenowy samochód Michaela trudno byłoby nam się przebić .
To dziwne ale jesteśmy tu sami: Wojtek, ja i ojcowie paulini. Obrzęd przekazania tablicy pokoju z mapą pielgrzymki na zakończenie Krzyża Ameryki odbywa się w pustej świątyni.
Służymy z Wojtkiem do mszy, ktorą odprawia po polsku o. Bartłomiej – teraz już dobry przyjaciel naszej wspólnoty. Tradycyjnie ja biorę czytanie, Wojtek psalm. Jest z nami Michael.
Tablica upamiętniająca pielgrzymkę „aCross America” zostanie umieszczona w specjalnej gablocie w muzeum Amerykańskiej Częstochowy.
Nazajutrz wstajemy o 3.00 rano żeby jak najszybciej wyruszyć na zachód w stronę Chicago. Śnieg i marznący deszcz na drogach. Wypadki i dużo samochodów w rowach.
Mamy ponad 1000 km przed sobą. O 19.30 spotkanie w Chicago z polsko-amerykansko-latynoską młodzieżą…

19 listopad 2018

Zatrzymać się żeby wyruszyć

Alfred North Whitehead, angielski foilozof, matematyk i badacz współczesności, twierdzi, że cywilizacja rozwija się przez wzrost ilości operacji, które możemy wykonywać bez myślenia o nich. Bez myślenia czyli automatycznie. Motorem postępu jest według tej koncepcji automatyzacja, która eliminuje skupienie na chwili obecnej. Ideałem staje się wtedy życie bezwysiłkowe i bezproblemowe, gdzie kolejne generacje rozwiązań technicznych pozwalają wykonywać czynności coraz szybciej i coraz łatwiej.
Trud i wysiłek są eliminowane, a cierpienie i śmierć stają się tematami tabu. Ku czemu zwrócone jest takie życie?

Idąc w pieszej pielgrzymce bez zabezpieczeń przez USA – kraj uchodzący za centrum współczesnej cywilizacji technicznej, często słyszałem pytanie „Why?” – „Dlaczego?”. Po co iść przez pustynię i góry, cierpieć ból i pragnienie, skoro tą drogę można pokonać łatwiej i szybciej, nie narażając się na liczne ryzyka? W kraju, gdzie samochód jest po prostu oznaką normalności, pieszy wędrowiec budzi zdumienie i pytanie o sens.

Pielgrzymkę od każdej innej drogi odróżnia jej cel. Istotą pielgrzymki jest ofiara trudu ponoszona w określonej intencji. Modlitwa w drodze nie jest projektowaniem stanów przyszłych. Trud pielgrzymki skupiony jest na „tu i teraz”, na każdym kolejnym kroku. Mimo to oddanie się Opatrzności podczas pielgrzymki wcale nie eliminuje roztropności. Pielgrzymka wymaga natomiast uniżenia, pokornej akceptacji zmiennych warunków pogodowych i terenowych oraz pogodzenia się z tym, czy w kolejnym miasteczku zostanę przyjęty na nocleg czy nie. W naszej wspólnocie staramy się żyć zasadą, że „pielgrzymowi nic się nie należy”. Wtedy wszystko co nas w drodze spotyka staje się łaską. Prowadzi nas wdzięczność. Także za rzeczy trudne: za odrzucenie, za upokorzenie, za osamotnienie.

Świat postępu skupia się natomiast na eliminowaniu „niepewność rezultatu”, która dla pielgrzyma jest codziennością. Każdego dnia wkracza on z wiarą w niepewność, przekracza próg niewiadomego, za którym jednak zawsze czeka światło. To przekroczenie jest niemożliwe bez wiary. Pielgrzymka nie jest więc drogą wiedzy lecz wiary. Połączone z pielgrzymowaniem ryzyko i trud codziennego przekraczania granicy, mogą być czymś groteskowym i budzącym sprzeciw w świecie ucieczki od chwili obecnej. Jednak to właśnie pielgrzymka prowadzi do nowych i zaskakujących odkryć, które będą niemożliwe w codzienności opartej jedynie na doskonaleniu procesów.

Mimo to pielgrzym, oprócz początkowego zdumienia, budzi w tym świecie zaciekawienie. Po chwili rozmowy napotkany kierowca odkrywa, że nie ma do czynienia z turystą ekstremalnym ani poszukiwaczem wrażeń czy nowych doświadczeń. Pielgrzymka jest duchową drogą w głąb, trudem, który otwiera nowy wymiar, spotkaniem z prawdą o sobie samym i o otaczającym świecie.

Zastanawiam się jak wyglądałby świat, gdyby wszyscy ludzie na jeden dzień przyjęli kondycję pielgrzyma. Gdyby świat – powiedzmy pojutrze – zatrzymał się na chwilę w pościgu za „łatwiej i szybciej” i wyruszył na jednodniową pielgrzymkę.
Gdyby zatrzymał się i wyruszył…

Po mszy świętej w kościele św. Tomasza z Villanova, projekcji filmu „,Ufam Tobie” i rozmowach przy kawie (Joasiu dzięki za zorganizowanie wszystkiego) kameralne spotkanie z przyjaciółmi w domu rodziców Alana (uśmiechnięty chłopiec na dole obok psa Rudego), który w szkole napisał pracę „Współcześni bohaterowie” – umieszczając w niej informacje o pielgrzymce „aCross America”.. Alan dostał mały krzyż Pielgrzymów Bożego Miłosierdzia, który z dumą nosi. Dziekujemy za niezwykłe spotkania! Mamy teraz w Chicago przyjaciół… Będziemy pamiętać!

21 listopad 2018

Św. Rafka, patronka pielgrzymki „Krzyż Ameryki”, wypowiada zdanie: „Jestem w niebie bo niosę mój krzyż z Jezusem”. Niebo może być zatem nie tylko stanem przyszłym, lecz chwilą obecną – jeśli tylko niesiemy swój krzyż z Jezusem. Być może podobnie jest z czyśćcem. Doświadczaliśmy tego pchając przez trzy miesiące w pięciu 400-kilogramowy wózek z obrazem Jezusa Miłosiernego z Polski do Rzymu. Stawiano nam pytania, czy ten trud jest potrzebny, po co taki wysiłek, skoro Bóg już nam przebaczył winy poprzedniego życia.
A jednak wszyscy czuliśmy, że ta droga jest ważna, że jest nam potrzebna.

Zdarza się, że osoba zanurzona całkowicie przez długie lata w świecie, skupiona na sobie, powierzchowna i nierozwinięta duchowo, nagle przeżywa dotknięcie łaską i silne nawrócenie. Wyraźnie dostrzega wtedy niewystarczalność dotychczasowego życia i bardzo pragnie zmiany.
Idąc za impulsem, porzuca dotychczasowe zajęcia i oddaje się dziełom miłości, jak praca w hospicjum czy pomoc najuboższym. Odkrywając tą nową, piękną, choć trudną drogę we wspólnocie ludzi podobnie czujących i podobnie oddanych służbie odrzuconym, doświadcza jakby otwierało się przed nią niebo – przez poświęcenie się dla miłości i zaparcie się samego siebie. Jednak balast minionych lat hedonizmu, materializmu i egoizmu, budząc w niej najgłębszy niepokój i żal, przynosi piekielne cierpienie, które nie pozwala iść dalej. Jeśli jednak pokona ten opór i wytrwa w nowej drodze, poczuje po pewnym czasie, że ten opór słabnie, a ciężar win maleje. Odkryje w końcu, że ścieżką czystej miłości można iść bez lęku i obciążeń, w wolności.
W pewnej chwili droga się prostuje a miejsce bólu staje się czystym źródłem. Może na tym polega czyściec za życia.

 

6 grudzień 2018

Za pięć dni wracamy do Polski. Przesunięcie czasu sprawi, że wylądujemy w Warszawie w dniu 12 grudnia, a więc w święto Matki Bożej z Guadelupe, Patronki obu Ameryk.
W jej bazylice w Meksyku osadzona została pionowa belka Krzyża Ameryki, wyznaczonego na kontynencie przez 10 milionów kroków.
Wspominamy dzień 7 października, gdy razem z Meksykanami modliliśmy się tam przed wizerunkiem Maryi, cudownie odbitym pięć wieków temu na tilmie Juana Diego, prostego Azteka, który usłyszał słowa: „Ja jestem matką prawdziwego Boga”.
Działo się to na Wzgórzu Tepeyac, blisko ruin zburzonej przez Hiszpanów azteckiej świątyni Tenanzin (w języku nauathl: Te -Nasza, Nan – matka, Zin – najlepsza).
Przewodniczka w Mieście Bogów pod Mexico City opowiadała nam, że jeszcze przed Kolumbem jeden z indiańskich królów o imieniu Nezahualacoyotl zakazał w swoim królestwie składania ofiar z ludzi i zwietrząt. Był wodzem, architektem, filozofem i poetą. Meksykanie uwiecznili jeden z jego wierszy (w oryginalnym języku nauathl) na banknocie o nominale 100 peso. Druk jest tak drobny, że słowa trudno przeczytać bez lupy. Brzmią one:

Kocham śpiew drozda

ptaka o tysiącu głosów

kocham kolor jaspisu

i zapach pięknych kwiatów

ale ponad wszystko kocham

mojego brata, człowieka.

 

Tygodnik „The Catholic” napisał o pielgrzymce „aCross America”…

Pierwsza iskra nadziei pojawia się zawsze na dnie największej ciemności

„Krzyż Ameryki” nie będzie książką o pielgrzymowaniu, chociaż 190 dni pieszej wędrówki dwoma szlakami przez kontynent Ameryki Północnej wypełniała modlitwa milionów kroków. To opowieść o krzyżu, czyli o zadaniu, jakie człowiek dostaje do wykonania na swoją drogę i o nadziei, która uobecnia się w tym znaku w chwilach najcięższej próby.

Wojtek i ja przemierzyliśmy Amerykę dwoma trasami, które ułożyły się na mapie w znak krzyża i przecięły w Denver. Przez sześć miesięcy przebywaliśmy wewnątrz paschalnego znaku, który symbolizuje śmierć, a zarazem otwiera drogę do prawdy o życiu. Wielką wartością tej pielgrzymki były setki spotkań z Kanadyjczykami, Amerykanami i Meksykanami. Z ludźmi sukcesu i bezdomnymi w Kalifornii, z ranczerami Nevady, Utah, Colorado i Texasu, z mieszkańcami wielomilionowych metropolii i z ubogimi mieszkańcami meksykańskich faveli, z gościnnymi mormonami, Indianami w rezerwatach, amiszami, żydami mesjanistycznymi, z chrześcijanami niemal wszystkich denominacji – z ludźmi, o których wiedzieliśmy tylko tyle, że chcieli udzielić pomocy napotkanemu pielgrzymowi.

Najchętniej pomagali albo ci, którzy sami mieli niewiele, albo tacy, którzy doświadczyli kiedyś cierpienia bądź utraty. Pomimo różnic dzieliliśmy razem wspólne przekonanie: że gdy w życiu przychodzi czas ciemności, gdy ciężar wydaje się nie do udźwignięcia – jest to moment niezwykłego spotkania. Takiego, za jakim wszyscy tęsknimy. Pierwsza iskra nadziei pojawia się zawsze na dnie największej ciemności. To jest tajemnica krzyża. O tym będzie ta książka.

www.sumuswydawnictwo.pl

Krzyż Ameryki – zapowiedź książki

Pierwsza iskra nadziei pojawia się zawsze na dnie największej ciemności„Krzyż Ameryki” nie będzie książką o pielgrzymowaniu, chociaż 190 dni pieszej wędrówki dwoma szlakami przez kontynent Ameryki Północnej wypełniała modlitwa milionów kroków. To opowieść o krzyżu, czyli o zadaniu, jakie człowiek dostaje do wykonania na swoją drogę i o nadziei, która uobecnia się w tym znaku w chwilach najcięższej próby. Wojtek i ja przemierzyliśmy Amerykę dwoma trasami, które ułożyły się na mapie w znak krzyża i przecięły w Denver. Przez sześć miesięcy przebywaliśmy wewnątrz paschalnego znaku, który symbolizuje śmierć, a zarazem otwiera drogę do prawdy o życiu. Wielką wartością tej pielgrzymki były setki spotkań z Kanadyjczykami, Amerykanami i Meksykanami. Z ludźmi sukcesu i bezdomnymi w Kalifornii, z ranczerami Nevady, Utah, Colorado i Texasu, z mieszkańcami wielomilionowych metropolii i z ubogimi mieszkańcami meksykańskich faveli, z gościnnymi mormonami, Indianami w rezerwatach, amiszami, żydami mesjanistycznymi, z chrześcijanami niemal wszystkich denominacji – z ludźmi, o których wiedzieliśmy tylko tyle, że chcieli udzielić pomocy napotkanemu pielgrzymowi. Najchętniej pomagali albo ci, którzy sami mieli niewiele, albo tacy, którzy doświadczyli kiedyś cierpienia bądź utraty. Pomimo różnic dzieliliśmy razem wspólne przekonanie: że gdy w życiu przychodzi czas ciemności, gdy ciężar wydaje się nie do udźwignięcia – jest to moment niezwykłego spotkania. Takiego, za jakim wszyscy tęsknimy. Pierwsza iskra nadziei pojawia się zawsze na dnie największej ciemności. To jest tajemnica krzyża. O tym będzie ta książka. www.sumuswydawnictwo.pl

Gepostet von Różaniec ratunkiem dla świata am Mittwoch, 13. März 2019