Kto się w opiekę oddał Najwyższemu i w cieniu Wszechmocnego mieszka, mówi do Pana: Ty jesteś moją ucieczką i twierdzą, Boże mój, któremu ufam. 

I CZYTANIE 2 P 1, 2-7

„Łaska wam i pokój niech będą udzielone obficie przez poznanie Boga i Jezusa, Pana naszego. Tak samo Boska Jego moc udzieliła nam tego wszystkiego, co się odnosi do życia i pobożności, przez poznanie Tego, który powołał nas swoją chwałą i doskonałością. Przez nie zostały nam udzielone drogocenne i największe obietnice, abyście się dzięki nim stali uczestnikami Boskiej natury, skoro wyrwaliście się z zepsucia wywołanego na świecie żądzą. Dlatego też właśnie, dołożywszy całej pilności, dodajcie do wiary waszej cnotę, do cnoty poznanie, do poznania powściągliwość, do powściągliwości cierpliwość, do cierpliwości pobożność, do pobożności przyjaźń braterską, do przyjaźni braterskiej zaś miłość”.

Słowa Św. Piotra brzmią jak przepis jakiejś potrawy – podany jest cel, składniki i sposób przygotowania. Celem jest nasze powołanie do uczestnictwa w Bożej naturze. Składnikami są nasze decyzje i postawy wyrażane w czynach. Sposób przygotowania wydaje się całkiem dowolny i podyktowany przez życie. Jest w tej wizji niesłychana dawka otuchy, że świętość nie jest sztywnym scenariuszem realizowanym scena po scenie, ale pełnym pasji chwytaniem chwil życia. Świętość polega na współdziałaniu człowieka z Bogiem na zasadzie stopniowego przyswajania łaski. Duch Święty bowiem wyznacza nam tempo nie inaczej, niż dostosowując je do nas. Powołanie do świętości jest szyte zawsze na miarę konkretnego człowieka. Na Twoją miarę! ✂️

EWANGELIA Mk 12, 1-12

„Jezus zaczął mówić w przypowieściach do arcykapłanów, uczonych w Piśmie i starszych: Pewien człowiek założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał tłocznię i zbudował wieżę. W końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. Gdy nadszedł czas, posłał do rolników sługę, by odebrał od nich należną część plonów winnicy. Ci chwycili go, obili i odprawili z niczym. Wtedy posłał do nich drugiego sługę; lecz i tego zranili w głowę i znieważyli. Posłał jeszcze jednego, i tego zabili. I posłał wielu innych, z których jednych obili, drugich pozabijali. Miał jeszcze jednego – umiłowanego syna. Posłał go do nich jako ostatniego, bo mówił sobie: „Uszanują mojego syna”. Lecz owi rolnicy mówili między sobą: „To jest dziedzic. Chodźcie, zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze”. I chwyciwszy, zabili go i wyrzucili z winnicy. Cóż uczyni właściciel winnicy? Przyjdzie i wytraci rolników, a winnicę odda innym. Nie czytaliście tych słów w Piśmie: „Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił i jest cudem w naszych oczach”. I starali się Go ująć, lecz bali się tłumu. Zrozumieli bowiem, że przeciw nim opowiedział tę przypowieść. Pozostawili Go więc i odeszli”.

„Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła”. Czy Twoim zdaniem doświadczane przez nas odrzucenia mają sens? Sukces polega przecież na przechodzeniu od klęski do klęski bez tracenia entuzjazmu. Ta sama zasada potwierdziła się również w życiu Jezusa. Jak mówi przypowieść o właścicielu winnicy, był On kamieniem „który odrzucili budujący”. Ostatecznym odrzuceniem stało się dla Jezusa ukrzyżowanie, ale to właśnie przez krzyż Jezus został wywyższony i zasiada dziś po prawicy Ojca. Każdy z nas w jakimś momencie został odrzucony, każdy przeżył zawód, nosi zadane rany. Jeśli jednak będziemy żyć w bliskości Jezusa, On wyprowadzi z nich dobro. Pierwszym krokiem do tego jest przebaczenie. Zamiast próbować zdobyć się na nie własnymi siłami, patrz na Jezusa. Proś o łaskę spojrzenia na winowajców Jego oczami. Oddaj Mu swój ból i proś, by uzdrowił Twoje serce. Przebaczenie to jeszcze nie koniec. Proś Jezusa, aby wypełnił zranione miejsca w Twym sercu swoją miłością. Odpocznij w Jego obecności i poddaj się Jego działaniu. Z czasem zobaczysz, że to, co było Twoim zranieniem, przybliżyło Cię do Pana. On potrafi wykorzystać wszystko dla Twojego dobra.